Fatmir Terziu: Me këmbën e djathtë

Me këmbën e djathtë

Tregim nga Fatmir Terziu

Kësaj radhe do të futem me këmbën e djathtë, - fola me vete. Nuk dua më, të ndodhin sherre mes nesh. Aq më shumë që ne jemi shokë e miq, prej mëse njëzetë vitesh, në emigrim. Ne jemi shokë dhe miq të sinqertë e të respektuar me njëri-tjetrin, por vuajmë nga ajo sëmundje që në fakt shumë shpesh e shkatërron miqësinë.

Na pëlqejnë të njëjtat biseda. Flasim lirshëm. Na pëlqejnë dhe të ngrënat e njëjta. Por, aty...eh, aty...

Pothuajse njësoj tek të tjerrat. Ne takohemi të paktën një herë në muaj. Me raste më shpesh, por tashmë ndodh që takohemi më pak. Kjo për shkak të pilulave, të cilat tashmë i marrin disa nga shokët tanë. Dhe për këtë arsye alkooli në jo pak raste është jashtë tryezës, të cilën asnjëherë nuk e kemi lënë të turpërohet.

***

Sidoqoftë, sallata është e pranishme. Unë e vadis timen me vaj ulliri dhe uthull. Pastaj ngre një dolli me një shishe Coca-Cola. Në krahun tim, shoku ynë më i moshuar pi duhan, kështu që ka një tavëll në tavolinë. Nuk dua që rrobat e mia të ngjyhen në tym dhe të marrin erën e atij.... Me qëllim nuk ia përmend emrin. (Ky ishte emri i një Mbreti të një vendi lindor, pasi duhanin që blen shoku ynë e gjen tek polakët që e shesin më lirë.)

          Paratë e ndihmave që merr mezi i mjaftojnë, ndaj shumë shpesh ai porosit vetëm një gotë ujë. Mirëpo, ai pi tre lloje cigaresh. Sikurse thashë të zakonshmet i ble nga dyqani i vogël në një lagje aty afër, të mbështjellë me dorë i mban në një kuti argjendi dhe ato që ushqehen nga bateritë e atyre elektronikeve i karikon vetëm herë pas here. Tre lloje cigaresh, për të cilat shpenzon gjithë ndihmat e javës!

          Në raste të shumta ngre një dolli. Tema e spitaleve, mjekëve dhe ilaçeve është pothuajse e vazhdueshme. Kemi kohë që duam ta harrojmë atë bisedë. Tashmë në vend të kësaj flasim për udhëtimet. Më saktë për udhëtimin e ardhshëm. Jam gjithmonë në shoqëri të tillë në ratse të tilla. Dhe ngaqë nuk e duroj duhanin, edhe shokët mundohen ta largojnë atë prej meje. Tani ata blejnë çamçakëz me nikotinë, që u lehtëson nevojat e trupit. Ndihem çuditshëm kur e di se kam bërë një ndikim të mirë te dikë. Edhe pse nuk jam i zoti në bindje, ndoshta jam një shembull i mirë, sepse s'kam pirë cigaren ndonjëherë. Kështu ngasim biseda. Po bisedat e duhanpirrësve në vite rikthehen po tek duhani. Dhe kështu nisin bisedat…

***

Pastaj për një kohë mora disa pilula - nuk e dija që ende ekzistonte çamçakëz nikotinë. Unë e ndaj këtë përvojë sa herë që mblidhemi bashkë.

          - Bravo, duhanpirës! - thotë D.

          “Sa cigare kam pirë, ti nuk ke mbledhur aq guacka midhjesh nga bregu i detit”, i përgjigjet një tjetër.

          Tashmë s'është e lehtë për të folur me të. Ai jep mësim anglisht në një shkollë private dhe ka udhëtuar nëpër botë. Ai e do vendin ..., më saktë kontinentin e Australisë. Ai dëshiron të shkoj atje dhe të ulet për një kohë të gjatë nën hijet e atyre pemëve tipike australiane, dhe të shikoj me sytë e tij, kangurët dhe krokodilët.

          Unë nuk kam qenë në Australi. Nuk di asgjë për atë pjesë, por më duket se era atje është shumë më e nxehtë se e jona. Ndihmon frutat ekzotike të piqen shpejt.

          Edhe kur jemi takuar një herë në një nga kafenetë tona të zakonshme, ai nuk pushoi së foluri për udhëtimet e tij. Mbeta me bindjen se udhëtimi ishte një zanat i rëndësishëm, që kënaqej vetëm me kursimet. Jo për njerëzit me gishta të gjerë si unë që shpenzojnë më pak se rrogën e një jave.

***

          Ndonjëherë Duhanpirësi vinte me ne. Ai nuk dinte asgjë për ekskursionet, por ishte i gatshëm të shkonte në çdo drejtim vetëm për të hequr qafe vetminë që e pushtonte.

“Ju jeni miqtë e mi të vetëm”, tha ai dhe unë e besova.

Unë kurrë nuk do të insistoja që ai të ecte në një rrugë të pjerrët, sepse duhani i merrte frymën. Do ta vlerësoja nëse do të mund të pakësonte një, ose dy cigare në ditë.

E para - me kafe, tjetra - me të dytën.

Dhe kjo është e gjithë meseleja. Ne tashmë do të kishim një udhëtim të gjatë. Jo. Jo. Jo në Australinë e largët. Por në një zonë ku të gjitha ndërtesat, ambientet dhe restorantet janë si në Australi.

Unë dhe D. u ulëm pranë njëri-tjetrit në autobus. Çanta ime e shpinës ishte plot me ushqime të paketuara që isha i sigurt se do t'i ktheja. Ndalesa e parë pas nisjes ishte në një zonë të panjohur. Kishte një qebaptore dhe një dyqan të vogël, të pajisur mirë me produkte ushqimore.

A do të isha i uritur deri atëherë? Doja të isha një dëgjues i mirë i tregimeve të Australisë, jo një person i uritur. Anglishtja e përsosur e shpëtonte vazhdimisht D. nga telashet. Unë, ndryshe nga ai, nuk flisja shumë. Tundja kokën.

          Duhanpirësi na përshëndeti me dorë. Ai donte të vinte me ne për të shijuar edhe një herë historitë e udhëtimeve të huaja të D., por nuk mundi.

          Autobusi u nis në orën shtatë e gjysmë të mëngjesit. Një grua po kontrollonte emrat tanë nga një listë. D. dhe unë ishim të përhumbur.

Në disa vende, vetëm vajzat pagëzoheshin me emrin tim. Pra çfarë, mendova. Nuk kam etje për jashtë, por nëse më duhet të jetoj atje, sigurisht që do të prezantohem me pseudonim. Emri im s'është kudo në modë. Ma ngatërrojnë. Më pëlqen dhe do të insistoj që një ditë mos ta marin nipërit, apo stërnipërit e mi.

          Në një moment, D. mori mikrofonin dhe filloi t'u thoshte diçka të pranishmëve në autobus. Kuptova se ai po ndante historitë e udhëtimeve të tij jashtë vendit. Të qenit një udhëtar që fliste anglisht perfekte ishte qershia mbi tortë. Ai diktoi të folurën e tij - u regjistrua nga ata që donin vërtet të mësonin gjuhën. Ai u ofronte atyre një kurs falas. Tani ishte koha kur dikush mund të mësonte në shtëpi dhe të përmirësohej, kështu që pasi përfundoi pandemia, të gjithë mund të takonin botën e gjerë me njohuri dhe aftësi të reja në ekranin e vogël, aty në atë qosh ku ke erën e kuzhinës, dhe … fundja si një  i padalë nga katër muret. Eh.

***

          Gjatë asaj ore, askush nuk e vuri re se ai ishte i bezdisshëm, por kur u larguam nga atje, ai e la mikrofonin në vendin e vet dhe u përqendrua në lojën thurje në celularin e tij. Teksa e shikoja, më vinte gjumi. Dhe unë u ngatërrova në ëndrra - duke i hedhur pilulat që më kishte përshkruar mjeku pas ekzaminimit të fundit në një gotë me ujë. U zgjova nga etja dhe D. ishte ende duke thurur në celularin e tij.

          Udhëtuam të qetë. Disa nga pasagjerët e tjerë po shikonin revistat dhe dëgjonin radio. Shumica po shikonin se çfarë po ndodhte në ekranin e televizorit. Unë kisha hyrë në një nga ato…, ato dhomat me tentene, tyl e lakuriqësi. Aty asgjë tjetër nuk të hynte në punë, veç gjuhës. Nuk e di pse nxitova duart në përhumbje e sipër të kaloja duart mes këmbëve. Kur preka atë që mendova se ishte humbur, u qetësova por me skenën tjetër u tmerrova. Gjatë jetës sime kisha qëndruar injorant me këto dhoma. Diçka kisha dëgjuar, diçka kisha lexuar. Dhe fap, u ngrita i mbuluar nga djersët

          Mendova se tashmë kam luajtur në filma të tillë. Në një jetë tjetër, ose në një kohë që nuk mbaja mend asgjë për të tani. Diku më ngatërroheshin personazhet, karakteret, loja veshjet. Më pëlqyen veshjet e disa personazheve. Doja të vëllazërohesha me sytë dhe duart e tyre të buzëqeshura. Po me mend rendja larg.

Të shkosh atje me D. dhe më në fund të flesh hapur në atë sendilje, ndoshta …, eh nuk di si ta them.

„Doni një karamele?“

          – Po, nëse ka ngjyrë të kuqe! u përgjigj D.

          – Pse pikërisht e kuqe?

          - Nuk ta them!

          - Kam vetëm jeshile, mente.

          - Më jep një...

          Nuk e kuptova kurrë pse preferon ngjyrën e kuqe. Në botë ka perëndime të kuqe dielli dhe njeriu i kuq në semafor shihet nga larg. Sytë e atij që ka abuzuar me alkool gjatë natës janë skuqur. Goja ka atë ngjyrë, por dhëmbët jo. Muri kur luaja fshehurazi ishte i kuq. Edhe duart e atyre që arritën të më kapnin ishin të kuqe...

          Në një moment, D. e kishte zënë gjumi duke thurrur. I mungonte admirimi i lumit të furishëm, nga i cili klikova një duzinë fotosh në modalitetin automatik. Dikush tjetër kishte gjykuar sasinë e dritës së nevojshme për të marrë një rezultat të mirë në një mot kaq të zymtë. Kam fotografuar edhe shokun tim të fjetur. Shumë shpejt do ta befasoja këndshëm me kujtimet e fiksuara të asaj dite të qetë.

***

          Në mesditë mbërritëm në shtëpizën e pronotuar. Ndodhej në një livadh të rrafshët që ishte i rrethuar nga të gjitha anët nga një pyll i ri, me fidanë në rritje. Shkëmbinjtë midis pemëve ishin interesantë, lloji komod i natyrës, mbi të cilin uleshin gjarpërinjtë dhe zvarranikët e tjerë karshi diellit. Dhe për atë kishte një vend të lirë, por ai nuk do të pranonte ta ndante këtë territor me ta në asnjë rast. Natyrisht, nuk harrova t'i fotografoja. Doja të përqëndrohesha tek qingji në hell.

          Të gjithë donin një zjarr të madh për qingjin. Të gjithë kishin për detyrë të mblidhnin degët e thata, të hedhura sa andej e këndej. Kishte mjaft në pyllin aty pranë, por Përgjegjësi i Grupit për një kohë u zhduk diku. Pylli i vjetër, përballë ishte i dendur. Menduam, se do ta ketë shpërqendruar ndonjë gjë atë. Pas pak ai u shfaq i lagur. Ai ndërroi rrobat me nxitim dhe filloi të rregullohej.

          Kur më vonë mora çelësin, kuptova se shokët tanë tashmë ishin caktuar në dhoma. D. dhe unë ishim të fundit të grupit.

          I pëlqeu dhoma dhe menjëherë tërhoqi perdet. Ne i mbajtëm dritaret të hapura. Muret blu ishin zbukuruar me trofe gjuetie. I fotografova dhe më pas vura petkun dhe prita që D. të dilte nga banja. Në kohën kur ai bëri dush, unë po vdisja nga uria. Nuk e dija deri ku kishte shkuar pjekja e qingjit. Gjithsesi do të kishte porcione për ne, por duhej të vendosnim nëse do t'i hanim të nxehtë, apo të ftohtë.

          Menjëherë pasi dola nga banja, më ra zilja e telefonit. Duhanpirësi.

          - Përshëndetje!

          “Arritëm në kohë”, i thashë.

          "E di," u përgjigj ai.

          „Si e di ti këtë, i dashur duhanpirës?“

          – Unë... Është shumë e gjatë për të shpjeguar... A mund ta kaloj natën në dhomën tuaj?

          - Ku je?

          - Përballë kasolles!

Duhanpirrësi kishte vendosur që mungesa e fondeve për të blerë një biletë normale nuk ishte pengesë për të shkuar në shtëpizën e ekskursioneve dhe për të kaluar ditën me miqtë e dashur. Ai e gjeti udhën, sikurse e ndiqte edhe jetën në tym.

          „Do të bëjmë diçka,“ - thashë dhe D. u ngjit me vrap nga shkallët për ta takuar.

          Duhanpirësi ishte tepër i lodhur dhe i uritur. I dhashë diçka. Piu një gotë ujë dhe u bëmë gati për darkë.

          - Do të bashkohesh në festën tonë të shtëpizës?

          – Jo, nuk jam rehat... do të pres këtu. Jam…, dhe u këput mbi krevat.

E pashë që ngashërrohej sysh, kishte ngecur diku në retinë mes të kuqes së tromaksur e një të verdhe të lodhur, që i ngjante hurmave, apo atyre lapsave verdhacukë që na vinin nga koha e Maos.

          Për shkak të tij, ne e lamë darkën shumë herët, në mes të festës. Dhe në mëngjes hiri i cigares së tij u zbraz në gotën që vinte era farmak, kur ai ende nuk ishte zgjuar në një nga stolat përballë kasolles. Kishte pirë shumë. Madje i kishte bërë pijet çorap. Unë shihja atë dhe prekja veten. Kur shihesha në pasqyrë, i urreja sytë. Ishin të kuq si muri që e bëja me jargë, kur luaja kukafshehti në fëmijërinë time. Dhe dridhesha. Ja dhe këtu më ndoqi e kuqja, e sytë nuk mund ta largonin edhe në këtë shoqëri… U mendova gjatë, e gjatë nuk e shfaroste atë dehje shekullore, as hyrja me këmbën e djathtë.