Fatmir Terziu: KU JAM UNË?

(PËR)HUMBJE(N)

Nga Fatmir Terziu

Tridhjetë e gjashtë shkronjat kanë humbur kuajt e lodhur

piskama e Dhaskal Todhrit nuk e njeh pyllin,

në kafene fjalët po shesin llamarina dhe zgjatje huri,

fjalitë shkulin e ngulin gozhdë të gjata

po ndërtojnë kuaj pre druri …

Lartësia po urdhëron të hapen sa më shumë gërmadha,

dritat e bulevardit po i blejnë të gjithë mizat, mushkonjat,

me to po pikturohen modele të reja në fasada,

fytyrat e së ardhmes për shkronjat,

(aq sa munden)

shkruajnë nga e mbrapshta

përhumbjen.

KU JAM UNË?

Nuk kam asnjë pyetje për këtë pyetje?

(as edhe ndonjë përgjigje)

Kudo i lindur dhe i rritur ndër vite.

Në anën e kujt të pyetjes jam?

Fundja shkurt: Mirë se të gjetëm!

Elbasan?!

Ty pluhuri i qytetit tim nuk do të të lëmë vetëm.

Këtu qielli nuk do ta ulë dilemën në buzë të kithta,

aq as nuk do të lëshojë një lak këmbane

gjithnjë do të duhet të luftohet me mendjet e pista

(të strukura thellë në thartinën e dehjes spontane)

deri sa të ulet loti poshtë tek pishat

pyetja mbetet një: Ku jam unë kësaj ane?

Fatmir Terziu: „Sipas pikëpamjes sime të ngushtë, hapësira e bashkuar poetike Globale është ndërtuar më së miri nga poetët. Po, Shqipëria për mua janë jo thjesht poetët e saj. Dhe kudo ku kam mundur të shkruaj poezi në shqip, e kam ndjerë vendin si atdheun tim. Kohët e fundit, ka qenë Skocia, ku jam ndjerë se edhe unë jam një verior. Në fakt, kudo ku ka qytete të brendshme brenda qyteteve - nga Elbasani në Londër, e kam ndjerë kryegjendjen time. Ajo kalon mbi ura lidhëse… Nëse nuk do të besoja në ura, a do t'u kushtoja kaq shumë kohë atyre? Megjithatë, këto janë ura gjuhe. Nuk keni idenë se çfarë lehtësimi është për lexuesit tanë të mësojnë një gjuhë të re në të cilën të flasin për problemet e tyre: kush i rreh në oborrin e shkollës, kush i lë pas dore vetëm sepse janë të vegjël. Motoja e përditësisë sime poetike, e shkruara në Gjuhën Shqipe është të mos harrojmë shkronjat e kësaj gjuhe simpatike, ajo është „Mendo para se të rritesh!“. Pastaj është tepër vonë.“