Fatmir Terziu: ESMERJA TEK GORKA

Në Spahikore (Spajkore) këmbët e mia lanë gjurmë dhe memorja mbeti një shkumë që herë i lan e herë i shpërndan si flluska në tjerranë. E tjerrana sipas këhërave zbret lapsin e letrën në hapësirën e sheshtë të rishkruaj, ashtu sikurse di vetë… Troket si realitet? Çdo lexuesi i jepet një mundësi të mos hesht. Le të ketë diçka, patjetër diçka që ngjet… Faleminderit miq përjetë!

ESMERJA TEK GORKA

Nga Fatmir Terziu

Vargjet me peshq shtriheshin tek Gorka. Pasditet

shfrynin dufin e dyqaneve me tollona

psherëtimë: “Kujdes pëshpëritjet!

“... të Shkumbinit janë, ka peshq sa një oqean,

është Mustak, do mbeteni të gjithë pa fjalë!”

Ai vazhdonte të shpinte zërrin përgjatë rrugës thellë,

ku nderte robat mes portokallave mbi tel,

esmerja e lagjes, ajo vajzë syçelmë.

“Blini peshk, do të ju jap mjaft shpresë,

është i Shkumbinit, s'është krap”,

dhe kthente sytë e tij me vrap,

aty ku nderte bukuroshja rrobat mbi tel...

e fliste me vete si i marrë:

“esmerja ime e ëmbël,

në zemër më therr!”

Mjaft kohë ai nuk u pa më aty

u tha se kishte pasur rrufe në gjakun e tij

e kuqja kishte ngjyer edhe retë

madje dhe rrobat e esmeres mbi tel...

Njerëzit ndalonin jo pak herë tek Gorka,

kthenin kokën andej u ishte bërë ves,

nuk shtrihej më peshku varg me shkopin tek koka

ishte i Shkumbinit, ende jepte shpresë...

Pastaj sytë i vërvisnin atje mbi tel

ku një zë vazhdonte deri në terr

“esmerja jote e ëmbël, po vdes

ah zemër, zemër, me vete më merr!”

MARI MAGDALENA TEK RREMA

Nga Fatmir Terziu

Ishte koha kur vezët ngjyheshin fshehtas. Hauri

zbriste e ngjiste shkallëve shpirtin e komshijes

dredha-dredha të lashtat përthyerje

mbusheshin me ajër e bulëza të lehta

në të përpjetën e pjerrët të dërrasave,

me të thyerat, të shkatërruarat parapete,

ajër i pafrymë me dritë yjesh,

jashtë yllit që ndiqte polin e fshehur,

dihaste, kur rifillonte lutja e Vllehes tek Rrema,

me frymën e haurit trishti

ndante errësirën nga shpirti brenda.

Ajri mbufatej shenjtëruar mbi trupin e komshijes

këmbët e fryra mallkonin reumatizmën

ajo ishte dhe nuk ishte Mari Magdalena

edhe pse sytë si ajo i kishte,

panjollosur nga vraga e viteve,

i duhej asaj imagjinata tek Rrema,

e kaluara e gjatë që lëvizte gjërat

ndezja prush mbi vezë e së kuqes

shkundej fatalja nga ëndërrat

nga sofrabezi i vdekjes dhe i lindjes.

Pastaj në një sofër të rrumbullakët,

ngjyrat e vezëve çakërdisnin sytë tanë,

në atë shtëpi jeta kishte vite që ishte e vakët,

komshija ishte edhe baba, edhe nanë,

ne ishim atëherë fëmijë

nuk e kuptonim fjalën kasaphanë...

Komshija kishte mbetur adhuruese e jetës,

shtruar shekuj më parë, në atë sofër

s’donte të besonte atë gënjeshtër

një njeri i gjallë a duhet të jetë i verbër?

Dhe vitet ikin, kujtimet edhe të trishta mbeten

... ishte koha kur Pashkët kërkonin ritin

muaji kur komshija Vllehe ofshante me veten:

“Edhe për këto vezë po na e marrin shpirtin!”

HIJET E SPAHIKORES

Nga Fatmir Terziu

Copat e errësirës së mekur

përhumbnin nëpër ëndërra

e hijeve të sorrave mbi asfalt.

Dëshirave të bartura në parzmë

një hije mbi Spahikore,

me sytë e ngirur në Krastë,

bulaste harkun e tij dhe pishat prore,

gjuante sytë dritë të kumurive nga larg.

Kush do të lutet për ikjet

sytë e metuara me Qiell?

Sorrat gëlltitën hijen...