Faruk Myrtaj: NJERIU VDES PËR LIBRIN E TË TJERËVE

-tregim-

Si të kishim këmbyer portat, më mbeti mua t’i jepja nerv bisedën.

“Paguaj unë, sot e sa të jemi, me një kusht: Do të më shoqërosh deri tek shkallët e pallatit tim!”

Po e vështroja, ngultas. Si t’i lutesha për hollësi e të dhëna për të ngritur padi për korruptimin e të fundit mik në qytet. Aq më hahej muhabeti me të sa doja të besoja se vetëm mua më kishte mik. Mora një cigare, nga paketa e tij. Kësaj here kishte “Dunhill”, kur zakonisht digjte “Slims”.

“Ka shkak të të braktis edhe unë?!”

“S’beson ti që jam bërë me para?! Ja tek i ke!”

Hapi paksa zinxhirin e një çante dore meshini të kadifenjtë, që e mbante mes këmbëve. Prej atje brenda bënë sy tufa kartëmonedhash.

“S’besoj se janë para të vjedhura!”

E cika gotën me të tijën. Njeriu që s’ka vjedhur sa është bërë burrë, nuk vjedh më pastaj. Ata që vjedhin edhe kur janë bërë burra, kanë vjedhur gjithnjë.

Thyerja e madhe e vertebrës në këtë vend, veç së keqes mitologjike te njeriu me daljen nga kopshti Eden, kishte ndodhur kur e shpërfytyruan, kur e detyruan të hiqte dorë nga e drejta për të qenë individ, kur e lanë pa mendim, besim dhe pronë të vetën. Në momentin kur individi u katandisë të vet-qortohej për faje që s’i kishte bërë, kur s’pati më asnjë të fshehtë veç për veten dhe, më në fund kur nisi të mburrej për varfërinë si lumturi, s’kishte mbetur kurrgjë prej njeriu. Çfarëdo boshllëk tjetër të shfaqej më pas tek ai, ishte veç ajo çfarë kishte fshehur aq gjatë.

Sigurisht s'besoja se Sadriu kishte marrë para të ndonjë tjetri.

“Me dikë vetëm sa përshëndetesha. As emrin s’ia dija. Më telefonoi para nja një jave...”

“Nuk të pyeta!”, i thashë.

“Ti më duket se shkruan libra, më tha!” vazhdoi rrëfimin Sadriu.

“Me që s’merrem dot me tjetër gjë!”

“U paguajnë ndonjë çikë?!”

“Sot, shkruhet vetëm për lavdi dhe për tu përkthyer jashtë shtetit!”

“Punë është edhe kjo. Unë të marrë në punë të më shkruash një libër. Ti ma shkruan librin që dua dhe unë…të numëroj paratë! Lavdia nuk është mirë të mbetet ajër!”

“Ke të drejtë, por kush paguan për libra në këtë kohë?!”

“Unë paguaj. Një mik më ka lënë amanet t’i shkruhet një libër për jetën e tij. Ka lënë edhe paratë. Pesë milionë për ty. Ti di ta shkruash!”

“Pesë milionë për një libër?!”

“Tre milionë i ke në dorë, në këtë çantën që po ta lë këtu por të pesta janë të tuat. Ai më ka lënë histroinë e tij, të dhënat, dokumente, një si ditar, dorëshkrim. Kur ta botojmë librin që do shkruash ti, ke dy milionët e tjerë. Hajde mirë u pafshim!”, më tha.

Po e vështroja Sadriun si njeri të minuar. Mund të shpërthente në momentin tjetër.

Mos o zot, se si u bëka njeriu kur bëhet me para të shpejtë! Edhe thjesht se ulemi në tavolinë me të, jemi të kërcënuar. Ndokush prej atyre që kanë hedhur këtë para të madhe, vjen e hedh ndonjë bumje, shkreh ndonjë karikator, aktivizon lëndë detonuese të fshehur në pirgun e parave dhe…!

“Ngrihemi, unë s’jam mirë…”, thashë, si me shaka.

“Ti je rehat, vëlla! Unë jo. Unë jam milioner! Më premtove se do të më çosh deri tek shkallët!”

Sa herë ishim tallur me të tjerë që kishin humbur shpengimin, lirinë, duke u bërë me para të madhe, me ca të tjerë që për shkak të ligjit shoqëroheshin me roje personalë dhe me të tjerë të sotëm që shkojnë bëjnë dy-tri vite burg për të gëzuar më pastaj paranë e vjedhur.

Rrugës për në shtëpi të tij, mu bë se vërtet po kujdesesha t’i rrija si roje personal! E mbaja pak përpara, e shtyja të zhvendosej nga ana tjetër e trotuarit, të kalonim vetëm në rrugë me dritë, i vështroja me sy dyshues ata që fare rastësisht vinin përballë, por edhe ndokënd që vinte nga prapa. Ndokush që më njihte dhe nuk e mori vesh pse nuk i përshëndeta mbase thanë: i paskeni hedhur ca gota sot, ë?!

“A më shoqëron deri lart, te kati im, të lutem!” më tha Sadriu, kur arritëm tek pallati i tij.

Edhe mua, jo më Sadriut, më dukej se gjithë bota e dinte se ne kishim miliona me vete. Edhe fqinjët e tij, në të gjithë katet, mbase e dinin, edhe pse askush s’u pa në shesh-pushim apo të hapte derën e vet.

Më në fund, kishim arritur te hyrja e tij.

“Dje, e bëra derën super-sekrete, e sheh?!”

Më tha kështu dhe trokiti në derë. Trokiti në derën e shtëpisë së tij.

U dëgjuan hapa nga brenda dhe unë u tërhoqa, sigurisht mbase u binda që ishte zëri i gruas së tij! Dëgjova derën që mbyllej më çelës nga brenda, plotë tri rrotullime, rrëshqitja e shulit…dhe zbrita shkallët.

Teksa mora rrugën për në shtëpi, shkova ndërmend se mund të isha edhe unë i rrezikuar. Nuk kisha asnjë lekë me vete, por ndokush-i që dinte se Sadriu ishte bërë milioner, mund të merrte me mend se një pjesë të tyre, për të zvogëluar rrezikun ndaj vetes, m’i kishte dhënë mua.

Vonë fare, telefonoi. Sadriu: “S’po më zë gjumi, si i bëhet?!”

“Harroje veten duke shkruar!” Ç’t’i thosha tjetër?!

“Po kur ta mbaroj atë libër, si do t’ia bëj?!”

“Shkruaj një libër për veten që u pagua për atë libër!”

“E pastaj?”

“Pastaj vjen fundi…”

“Kaq kollaj sa e thua ti...?!”