Artisti gjenial dhe ciniku gjenial Salvador Dali tha: "Unë e konsideroj televizionin, kinemanë, shtypin, gazetarinë si mjete të mëdha moderne për të poshtëruar dhe kretinizuar turmën, dhe për këtë arsye më pëlqen, në mënyrë aristokratike, t'i shërbej vetes me ta". Unë, duke qenë një njeri shumë më i thjeshtë, që nuk zotëroja as dhuntinë e as arrogancën e dikushit të madh, kur isha më i ri dhe më naiv, kisha imagjinuar se shtypi dhe gazetaria ishin mjete të shkëlqyera moderne, jo për poshtërimin dhe kretinizimin e turmës, por për lartësimin dhe ndriçimin e njeriut. Atëherë - fjalë e sinqertë! - Nuk mendoja për turmën, atëherë besova se ky popull i befasuar dhe i magjepsur, më i hutuar dhe i ndarë do ta kapërcejë shpejt letargjinë e gjatë për të gjetur litarin e shpëtimit për të ardhmen dhe do të rritet në kohën e ëndërruar demokratike. Nuk isha naiv, tashmë kisha përvojën e Perëndimit, dhe Fjala e Lirë, kisha shkelur kënetën më të ndyrë të tranzicionit, të bllokuar me privatizime, likuidime, neveri monstruoze e marrëzi edhe më monstruoze. nga mashtrimet mahnitëse, nga pasionet e trazuara partiake, nga rrëzimet dhe ngritjet e papritura, nga rrëmbimet e rreme dhe shpresat e kota. Ndihesha ndonjëherë si një personazh në një shfaqje absurde, si një i mjerë që lufton më kot për të vënë në rregull një lloj bote të ngatërruar pa shpresë, për të ndaluar disi kaosin e përhapur dhe të fryrë. E pashë me sytë e mi sesi ky kombi ynë i lavdishëm, që ka duruar kaq shumë skllavëri, pas euforisë së fillimit dhe ekstazeve që po pakësohen, fillon të endet, të zhgënjehet e të hidhërohet, të ngatërrohet në rrjetet shumëngjyrëshe partiake dhe degradon. E pashë konfuzionin e madh, por besova se ata që kërkonin me këmbëngulje dhe pa u dorëzuar identitetin e tyre të humbur ishin më shumë se ata, se do të shumoheshin domosdoshmërisht, se qytetarët, qytetarët e vërtetë, do të dominonin, për të parandaluar që populli të degjeneronte në një turma. Besoja se e ardhmja e ndritur e ëndërruar ishte përpara nesh, besoja se shoqëria civile e ëndërruar do ta kishte, besoja se do të fitonte demokracia e ëndërruar, se do të ishte ashtu siç duhej, do të mbizotëronte rendi dhe ligjshmëria. Dhe kështu nisa një detyrë që dukej e dënuar, një përpjekje që dukej e tepruar, në një ndërmarrje të çmendur, madhështore dhe të parealizueshme për realitetin provincial dhe trurin provincial...
Nuk e besoja, të them të drejtën, në epokën e "Albanian Post", nuk besoja se një gazetë e përgatitur me nxitim, me mjete të improvizuara dhe burime të pasigurta, me një ekip të mbledhur nga rruga, në kuptimin e mirëfilltë, fjala, do të zgjaste gjatë, do të botohej aq gjatë, sa të dua unë. Shpresoja se do të mund të zgjasnim një vit ose dy, ose pesë, dashtë Zoti, edhe më shumë vite, nëse do të ndodhte ndonjë mrekulli, dhjetë, por sado i paepur të ishte optimizmi im dhe sado të mbështetesha në kokëfortësinë time maqedonase, nuk e lejova që gazeta ta bënte atë. do të më duhen dy dekada të tëra. Situata ishte e tillë që gazetat lindnin e vdisnin çdo ditë të Zotit, që fluturonin si meteorë pa lënë gjurmë, që u shuan në detin e indiferencës, që vriteshin nga pasionet dhe intrigat partizane, që rrallëherë, shumë rrallë arriti të bëhej strumbullar i opinionit publik. Isha mbushur plot neveri dhe mashtrime gjatë drejtimit të "Fjala e Lirë" dikur në Atdhe, e dija shumë mirë se gjenitë provincialë që paralajmëruan një ekzistencë të shkurtër dhe të palavdishme do të bashkoheshin në një grusht të hekurt për ta prishur atë, dyshova se unë nuk kisha mbështetës të besueshëm, por e dija se komuniteti im kishte nevojë për këtë gazetë në kohët e tilla dhe shpresoja se do të mbijetonte disi. Atëherë të gjithë kishin nevojë për një gazetë ditore vërtet të pavarur, por të gjithë e mbështetën me fjalë, demagogji dhe shumë e penguan me dashje, sepse ishte njësoj e pakëndshme si për njërin ashtu edhe për tjetrin, ushtrinë politiste, lara-larëse dhe ata që morën pushtetin në momentin , dhe të atyre që janë zënë me mashtrime. E dija se çfarë më priste, nuk imagjinoja asgjë të pazakontë, por koha ishte e sëmurë dhe ishte detyrë e çdo qytetari të përpiqej të bënte diçka për komunitetin e tij...
Merita për botimin e një reviste në Britani të Madhe, nxitoj të theksoj, ishte kryesisht e imja po aq sa edhe e disa miqve dhe familjes sime, sepse ajo siguroi burimin dhe, ashtu si unë, besonte në suksesin e pamundur të aventurës së dukshme. Më pas e regjistruam, dhe fillova të botoj jo një, por dy gazeta, (edhe online) drejtor i të cilave isha unë.
Gjithashtu i jam mirënjohës ekipit tim, i cili ishte i paqëndrueshëm, në ndryshim, por gjithmonë entuziast, dhe mbi të gjitha vetvetes, që ngulmoi deri në fund. Faleminderit edhe të gjithëve që e duan “Albanian Post”, që e lexojnë dhe presin me padurim daljen e çdo numri të ri! Ndodhi mrekullia, revista u botua përkundër keqdashësve dhe për gëzimin e fansave të saj, qarkulluan më shumë numra - ne, duhet të theksoj, si profesionistë të vërtetë, nuk na mungon asnjë numër. Ja që doli edhe këtë Shator 2023!
