DJALLUSHKA

POEZI

ARTUR SHEMAJ

Ajo larg botës, të jetosh,

Këtë ta mundëson…

Nga fillimi në fund, s`mund t`i shkosh

Të shohësh,çfarë tek ajo gjallon.

Se aq sekrete mbi vete mban,

Kaq fektime,dridhje, pasione

Sa nganjëherë me një humnerë të ngjan

Ku shfryjnë njëqind demonë…

Pastaj vjen kaq e pafajshme

E brishtë si një fije bari,

Por bëhet e sertë e mban alarme

Si në një furtunë janari…

Sa shpesh kështu më ka gënjyer

Dhe u pëlqeva të gënjehem,

Se është i vetmi djall i parrëfyer

Që më bën të mallëngjehem…

RETË

Ikin retë horizontit të fshehtë

Varganë ,varganë,kuaj në shi,

Kokulura,ndonjëra se

Shikon, shoqen përbri.

Ndonjëra matet të shkëputet

Nga kjo shoqëri resh,

Po veten sheh si tutet

Nga kjo shkëputje e beftë…

Më mirë me shoqet të përzihem,

Psherëtin ajo dhe kthen,

Edhe pse s`don të shkrihet

Në këtë horizonte jerm…

MBRËMJE…

Mbrëmja gjithnjë m`i vjedh hapat

Sa bëj të nisem për tjetërkund

Ajo më çon në një rrugë të largët

Në vendlindje,si një çadër që shiun shkund…

Dhe sa kam ftohtë në këtë çast,

Në këtë mbrëmje të qetë verore

T`i kthem të të shkuarës pa një kast

Veç drejtpërdrejt,dhe jo tërthore…

Po sa ngatërresa dhe pengesa

Vijnë në këtë hapësirë të zbraztë

Sa mbushet mbrëmja plot ankesa,

Sa edhe muzgu s`mund ti mbartë…

GUACKË E EGOS

Themelet e jetës janë prej graniti

Ose tokë e lëvizshme,

Po shpesh ato në ferr i zbriti

Kjo ego e pafisshme…

Sa dyfytyrësi e poshtërsi

Sa anth e makth dhe trishtim

I mbështjell në guackë ti

Guacka bën sikur ndrin…

Atëhere, kur me këmbë fati

Ty në humnerë të hedh

Ti e nxjerr thelbin nga guacka

Dhe thelbin kush s`ta mbledh…

SHESHI “SKËNDERBEJ”

Sheshi me një monument

I mbledh njerëzit për tek Ai

Dhe njerëzit kthehen plot me shend

Frymëzuar me krenari…

Sheshi ndërtuar si një kodër

I ngjan guackës pa elips,

Dhe mund të rrëshqasësh pa u mbrojtur

Në ca pllakëza porsi gips…

Ç`mundim i madh të shkosh ta takosh

Njeriun që shenjon Shqipërinë,

Ndoshta kastile e ndërtuan

Ata që në histori s`do rrinë…

Gjersa i madhi Skënderbe

Me shpatë tij ti presë gungën

Të shkohet pa u lodhur tek Ai

Që kurrë s`e humbi rrugën…