DASHURIJA UDHËTARE

DASHURIJA UDHËTARE

Kur të qan e të gajas

Zemr´ e përvëluar,

Bukurisë-i bje ti pas

Dh´e kërkon me duar…

Sipër ujrash ku rrëshqet

Ti vështron një vashë,

Janë zjarr e janë det

Syt´ e saj gjumashë;

Janë zjarr e syt´ e tu,

Janë det i shkretë:

Dashurija që të zu

Të rrëmbeu për jetë!

Po — atëhere-e merr një trim

Motrëzën pë dore,

Pa kalon si vetëtim

Vasha zemërore.

Mos vajto kaq bukuri

Q´humbi posi hije!

Ndaj po goja lëng-qershi,

Ndaj po gjiri llaftari

Ty të dha çdo shije.

Përse nuk m´u shojte përherë,

Të hesht të pushoj për kurdo,

Ti mall që nër to pate lerë

Dh´u rite dh´u ndrite nër to!

Ju shoh përtej mjegullës s´uaj

E shpirtin prej jush e kam plot,

Pa s´mund si fa them, si t´a shuaj

Ah! këngën e mbushur me lot.

Së koti-u larguat mënjanë,

Më vajttë më kot aqe larg,

Kur sumbullat lot që më ranë

Si ruazat i shkova në varg…

Dh´i ndrita me syrin e fshehur…

Dh´i vela me zërin mitar…

Dh´i skuqa me buzën e dehur…

Me shpuzën e flogut si ar…

Oji! trendelin´ e venitur

Ju fali gjith erën e saj… —

Pse rreh kaq me hov të çuditur,

Haj! zemëra ime ti haj?…

Ju lule q´u leu parëvera,

Dh´u çika me gas një mëngjes!…

Së largu prej jush më ra era,

E desha prej mallit të vdes!