Anjeza MUSOLLARI: “U plaksh fisnikërisht” – urimi që bëhet amanet

E dashur vetja ime….

Mirë se erdhe në këtë botë, ku çdo hap duket një provë e re për të mbetur e pastër, si rrobat e bardha që nëna m’i vishte me aq kujdes çdo mëngjes. Çdo fillim i jetës ime u ngjyros me kujdesin e saj, me atë bardhësi që më rrethonte si mburojë e padukshme kundër pluhurit të ditëve

Me dlirësinë e shpirtit foshnjor teksa sytë pulisja me ëmbëlsi, sa herë që përballë shfaqej portreti më i qetë e më i ndritshëm i shpirtit tim. Në atë pasqyrë të brendshme nuk kishte hije, nuk kishte frikë, vetëm një dritë e pastër që ngjante me agimin e parë.

Erdhi Tetori, dhe me të vjeshta e artë, e cila gjithmonë ma kujton ditën kur u bëra banore e kësaj bote të ngarkuar me miliarda zëra e frymë. E megjithatë, hyrja ime nuk ishte e zhurmshme …

Ti, e dashur vetja ime, je dëshmi se edhe në mes të rrëmujës e të peshës së kohës, ekziston një bërthamë e bardhë, e paprekshme, që mund të ruhet. Sepse pastërtia nuk është thjesht mungesë njolle, por është guximi për të mos humbur dritën, edhe kur bota përreth errësohet.

Përtej moshës, drejt vlerave

Në një kohë kur shoqëria shpesh duket se mat gjithçka me shpejtësi, pasuri e dukje të jashtme, nocione si morali, integriteti dhe dinjiteti rrezikojnë të mbeten në hije. Megjithatë, janë pikërisht këto vlera që përcaktojnë madhështinë e njeriut dhe lënë trashëgiminë më të çmuar për brezat që vijnë. “U plaksh fisnikërisht”, më uronte çdo fillim tetori e mençura gjyshja ime, i thjeshtë në tingull por i madh në kuptim. “Se plakja nuk është thjesht çështje moshe, por e mënyrës se si jetojmë, çfarë zgjedhim të mbrojmë dhe çfarë gjurmësh lëmë pas”.

Ka urime që thuhen si zakon, e ka urime që peshojnë si amanet. Ndër më të rrallat, më të thellat, “U plaksh fisnikërisht.”

Në këto tri fjalë, jeta e njeriut merr kuptimin më të madh se vetë vitet që i shtohen.

Të plakesh nuk është as dhimbje, as fatkeqësi, por një udhëtim që ka kuptim vetëm nëse shoqërohet nga morali, integriteti dhe dinjiteti. Pa to, plakja bëhet veç zbehje, me to, ajo bëhet ngritje shpirtërore, ngjashëm me një pemë që rrënjoset thellë në tokë, por që gjithnjë mban kurorën krenare përballë erërave.

Morali, klishe, ndjesi, vlerë apo busulla e jetës?

Morali është si ylli polar i detarit, nuk e shohim gjithmonë, por është aty, për të na udhëhequr mes dallgëve. Në çdo hap të jetës, njeriu sprovohet nga tundimi për të marrë rrugën më të lehtë, nga dëshira për pushtet, nga lakmia për pasuri. Dhe shpesh, këto rrugë janë si shkëlqimi i rremë i një pasqyre që thyhet shpejt. Morali është ai zë i brendshëm që na thotë: “Qëndro drejt, edhe kur bota të shtyn të përkulesh.”

Pa moral, njeriu është si një anije pa timon, që endet e përplaset në çdo breg. Me moral, ai e di se edhe nëse humbet gjithçka, nuk humbet vetveten. Dhe humbja e vetes është e vetmja humbje që nuk shlyhet kurrë.

Integriteti, fortesa e shpirtit

Integriteti është si guri i themelit, nuk shihet gjithmonë, por mbi të ngrihet e gjithë ndërtesa e jetës. Është vendosmëria për të qenë i njëjtë në errësirë e në dritë, në publik e në vetmi. Është fuqia për të thënë “jo” kur të gjithë të tjerët thonë “po”, nëse “po”-ja bie ndesh me të vërtetën.

Njerëzit me integritet nuk janë gjithmonë të famshëm, por ata lënë gjurmë që nuk shlyhen. Ashtu si një lumë i pastër që vazhdon të rrjedhë mes shkëmbinjve, integriteti nuk ndalet nga pengesa, përkundrazi, forcohet duke kaluar mbi to.

Dinjiteti, kurora e moshës

Dinjiteti është më shumë se krenaria e jashtme, është mburoja e brendshme që nuk lejon njeriun të bjerë poshtë vetes. Ai shihet në ecjen e qetë të të moshuarit që, edhe pse i lodhur nga vitet, bart mbi supe madhështinë e një jete të drejtë.

Dinjiteti nuk blihet, nuk fitohet me pushtet, as me pasuri, fitohet me mënyrën se si jetojmë çdo ditë, me respektin që i tregojmë vetes dhe të tjerëve.

Një fytyrë e mbushur me rrudha, por e ndritur nga dinjiteti, është më e bukur se çdo rini e përkohshme. Sepse ajo nuk është vetëm fytyra e një njeriu, por harta e një shpirti që ka ecur me fisnikëri.

“U plaksh fisnikërisht” është mesazh universal, të ruajmë atë që na bën njerëzorë.

Ç’vlerë ka një jetë e gjatë, nëse është e mbushur me mashtrime, pabesi, e turp? Ç’vlerë ka një pasuri që lë trashëgimi ndarje, por jo respekt?

Fisnikëria e plakjes nuk qëndron tek vitet, por tek gjurmët. Është si aroma e një libri të vjetër, nuk ka rëndësi se faqet janë të verdha, por që brenda tyre ruhen fjalë që frymëzojnë. Ashtu edhe njeriu, nuk rëndësi ka se koha ia merr fuqinë trupit, por se shpirti i tij mbetet burim dritë për brezat e ardhshëm.

Nuk është rëndësi të themi “sa vite kemi jetuar”, por “si kemi jetuar”.

Jeta e njeriut është një libër që shkruhet çdo ditë me veprimet tona, dhe çdo ditëlindje është një faqe e re. Urimi “U plaksh fisnikërisht” është ftesë për ta mbushur këtë libër me faqe që nuk na turpërojnë, por që flasin me krenari për ne, edhe kur nuk jemi më.

Të plakemi fisnikërisht, të kemi guximin të jemi të ndershëm, edhe kur ndershmëria nuk shpërblehet të jemi të drejtë, edhe kur drejtësia nuk vlerësohet, të jemi të pastër në shpirt, edhe kur bota rreth nesh përpiqet të na njollosë. Vetëm atëherë, çdo rrudhë në fytyrë do të jetë shenjë lavdie, dhe çdo vit i shtuar do të jetë një kurorë nderi.

Sepse plakja nuk është rënie, është ngritje drejt një fisnikërie që koha nuk e shuan, por vetëm e vulos.

Ashtu si vjeshta e artë që e mbush tokën me ngjyra pa e ndotur, uroj që edhe gjurma ime në këtë jetë të mbetet shenjë e pastër dhe e vyer.