Adagio
Mbi gjethet e fundit të vjeshtës
shkruhen vargjet më të bukura
Për dashuritë e pamundura.
Adagio...
Dua të bëhem qiell.
Dhe të të shoh me miliarda sy
Nga pafundësi’ e hapësirës
Që aq shumë...
i ngjan shpirtit njerëzor.
Si një adagio...
Të vij drejt teje
dhe të të gjej
në mes të ëndrrës
që enda për ty, për ne.
Thuamë ç’të duash
Dhe do të të besoj.
Nga kjo agoni e pashpresë,
Si një lumë i marrë të bliroj.
Adagio...
Në tranzicionin e ndjenjave
të shkokëluara,
Hija ime, le të shkruajë
me një kaligrafi të çrregullt
emrin tënd...
Në boshllëkun e një dhome të errët,
Mbi një pasqyrë të pluhurosur,
që kurrë
s’u vesh, me amësimin tonë.
(Athinë, 24 nëntor 2019)
