Dy poezi nga Kristo Çipa
(Mjeshtër i Madh).
Zëra
E shtroi sharkun dëbora
Doli Zëra nga Dubrova
Në dorë çiften e mora
U drodh e shkreta, s’qëllova
U pendova që e lashë
Dikush tjetër do ma vrasë
Si murre u derdhën djemtë
Secili e donte vetë
Pa u pleksën si gërshetë
Që në sokak e përpjetë
Donin Zërën ta qëllonin
Po njeri tjetrin shënonin
Zëra si hëna mbi borë
I verboi djemtë e gjorë
Su linte çifte në dorë
Në gjokse u mbillte kollë
Dhe nëpër sokak kur vinte
Dritë e diellit mbërdhinte
Unë si gjuetar i vjetër
Dola në shtegun e verbër
Thashë do qëlloj pa tjetër
Se s’ me la mundësi tjetër
Ajo para meje sosi
Çiften me dorë ma dyllosi
I thashe vetes-Bobo ç’bëra!
A vritet me çifte Zëra?!
Toka ime e deshperuar
Toka ime e deshpëruar
Me mjerim të pamjekuar
Shekujve me shpirt në duar
Rrotullohesh shpirt lënduar
Syri fsheh lotët e tij
Ata zbresin qajneë në gji
Balli retë i bën shami
Po s’fshin dot rrudhat-mërzi
Emigrimi rrjedh si venë
Edhe zogjtë e lanë folenë
Ca yje të rrallë që qenë
Në qelq të qiellit u prenë
Nata ri, se gjen mengjezin
Ditët gri ikin sa zbresin
Mitet të penduar zbresin
Jeta shkon e ngushton mesin
Lëviz bosh kërkon shpëtimin
Në lumin e emigrimit
Sa heq leckat e mjerimit
Me vullnet vesh robërimin
Ikin brezat shpirt pushtuar
Vetveten duke mohuar
Këndej hiq e andej vuaj
Ne të dy anët të huaj
Mbetën pleqtë si hija e malit
Nëpër porta shpirtin varin
Rrojnë për mallin e të gjallit
Mbi supe dheun e marrin
Flenë gjumë e me pak ngrihen
Zë fikur kambanat bien
Në çdo mort me vdekjen zihen
Dheut shkojnë i bëjnë thirjen
-Ata që mban ti moj baltë
Të heshtur e të meraktë
Të lutemi ktheji prapë!
Në këtë jetën e paktë.
Toka ime Shqipëri
Linde një perandori
Por shume pak të rinë në gji
Sikur si je lindur ty
Mos më ri kaq shpresë prerë
Si korb i ulur mbi serë
Qepe venën të mos rjedhë
Mbill një trëndafil në derë
Fshiji lotët! Qeshe synë!
Nxirre nga ferra lirinë
Lakmisë mohoja gjinë
Thirri djemtë! -Ata do vijnë.
Do vijn’ se Nëna s’harohet
Historia rrotullohet
Kur vjen ora që të shkohet
Eshtrat në Atdhe qetsohen
Ju duam të gjallë të vini
Jo amanet Kostandini
Ndizni dashurinë që kini
Udhën do ju ndrit bekimi
O Zot, me fuqinë që ke
Merr nga balta një grusht dhe!
Rikrijo boten e re
Me njerëz që rrojnë në Atdhe.
Comments