Shok
Astrit Lulushi
Shikoi fëmijët e sotëm, ata kanë rroba të mira, libra të mirë për të lexuar dhe ushqim të mirë -dhe kujto fëmijërinë e shkuar. Nuk kishte asnjë nga këto gjëra. Vendi ishte në vet-rrethim dhe populli nën frikë të brendshme. Fëmijëri shumë e zakonshme dhe e thjeshtë, ishte. Varfëri. Nuk kishte asgjë.Por në fëmijërinë e secilit êshtë dikush që lë mbresa, bëhet mik në të keqen dhe jep kurajo. Një shok është vetëm i tillë. Kur në shkollë, gjatë pushimit, fëmijët hanë nga kutitë e drekës, është një që thjesht pi vetëm ujë. Shoku, ulet pranë, prek lehtë në sup dhe jep drekën. Flokët i mban të gjata, nuk ka para për t’i prerë. Është ai (shoku) që ia pret.Kur ishte i trishtuar duke menduar për jetën e mjerë, ai vidhte para nga babai i tij dhe e çonte për të parë filma. Ndërsa kthehehej në shtëpi, ai e bënte të imitonte personazhe nga filmat duke i premtuar se do t’i blinte kikirikë të pjekur.Sa kujtime nga ato mbrëmje dhe ato rrugica…Shoku kishte zgjuar ndjenjën e mirënjohjes dhe rebelit. Një ditë shiti orën e dorës dhe i bleu një biletë për në tren. Pjesën e mbetur të parave ia vendosi në xhepin e këmishës. Ky i tha se do t'ia kthente. Ai i tha se nuk duhej, por të ndihmonte nevojtarin dhe ta kujtonte atë kur ta bënte. Kaq mjaftonte.
Pastaj doli në anë tjetêr. Shkoi në Amerikë. Me punë, shpejt u bë i njohur. Pas shumë e shumë vitesh u kthye për vizitë në vendlindje. Kërkoi për shokun, nuk e gjeti. Kudo që shkoi, dëgjoi njerëz që e thërrisin. Ajri mbushej me thirrjet e emrit. Vetëm një zë nuk mundi të dëgjojë, shoku i fëmijërisë kishte vdekur.
