KAPJE NGA E SOTMJA
(Ri)krijimi i Botës
Nga Fatmir Terziu
Atëherë, atëherë, atëherë,
le ta bëjmë këtë kohë shend e verë
le t’i buzëqeshë vetmia stinës, e bardha retinës
për të vetmin kryengritës që mbeti mbretëruar
e balljet nëpër kubatura të mistershme
me virusin e padashjes së trazuar.
Si një ndukje e punëve të brendshme,
pa kushtetutë, pa parlament, pa qeveri,
anarki në vetën e parë, të dytë
ëndrra ime m’i lexon sytë
edhe sot
kërkojnë nëpër terr pak dritë
dridhen, shtrëngohen dhe lotojnë
rikrijimin e Botës së kotë,
ri, ha, pi...
i izoluar brenda katër mureve
Shtëpi?!
Si atëherë vetëm kaos
nga zbrazëtia shkelmon Erebusi,
vendin e panjohur ku banon përhumbja,
natës nën mend-afsh
çdo gjë tjetër ishte bosh,
e heshtur,
e pafund,
errësirë e plotë.
Pastaj lindi disi dashuria
sillej nëpër hapësirë si ftilluesja e rendit,
nga dashuria erdhi Drita dhe Dita
pas tyre Gaea gati në flakë,
toka u shfaq.
Pllakosi gjumi i gjatë
Erebusi fjeti pakuptim me atë Natë,
lindi Eteri, drita qiellore,
dhe ne pritëm ditën e dritës përrallore.
Kjo u duk se ishte më e mira,
doli për fat të keq virusi i errët nga errësira
rihyri ngadalë e përditë
na vuri maskën në fytyrë
duke riprodhuar tinëz
fate të trishta, vdekje, frikëra masive, varfëri,
vetëizolimin në mes të ditës
kaq e kishte e mira
kudo zuri vend errësira.
Këtë herë, këtë herë, këtë herë,
le të mos dehemi menjëherë
natyrisht duhet të kemi kujdes më shumë sot
se shuam edhe një pranverë
prodhojmë mendërisht ciklopë
dikush na përpëlitet i vdekur si i gjallë
të tjerrët bëjnë rolin e ëngjëjve...,
në këtë përrallë.
Dhe ne?
Përherë, përherë, përherë,
këmbana qerpikësh poshtë syve
klapitjeve u kemi vënë melhem të lëngët
e dashur, as kjo vetmi nuk na trisht të dyve
dashuria jonë tek besa i ka rrënjët!