Fatmir Terziu: DHÉGROPA

DHÉGROPA

Nga Fatmir Terziu

Në fillim syri i grumbulloi në një pikë.

Si një nga të shtatat

hapësira

dukej sikur ishin të jashtëzakonshëm të gjithë,

nuk kishte asnjë mënyrë që të mos i perceptonim të gjitha!

E gjitha luante një vals!

Syri, vetëm syri ndjente vuajtje lirisht

me këtë rast

ndërsa hunda me krenari

nuhaste atë që trupi i dehur përcillte në stomak

dhe Djerrina, e denjë për t'u gjetur, ishte karshi.

Pastaj këmbët, të parët u lodhën kërkuan qetësi

të mençurit dhe të lartësuarit

uleshin, shtriheshin dhe bëheshin palë me atë risi

meditim i rregullt

përpara gjëmbaçëve, ferrave, shkurreve përbri

për shpirtin dhe jetën, për tërë atë hapësirë

pastaj të tjerët, pjesa tjetër, u çmendën

ose u zhdukën për shkak të kohës së zverdhëruar

mbi dokumentet e noterizuara

për të drejtën për të jetuar

në Djerrinë.

I fundit, Kryezoti i lodhur nga ditët e pritjes mbeti i hutuar

qante, qeshte dhe pëshpëriste me inteligjencë

në këtë Djerrinë qofsha mallkuar

po nuk lashë vetëm budallenj,

dhe lëvizte duart në një formë të harkuar,

ja kështu do ti mbaj në këtë rreth

e kështu të fundit të vetëmallkuarit e vërtetë

nga balta gri, nga çdo ferr

do bëhen Njerëz të Mëdhenj!

Pastaj lëkura u zverdh ishte shtrirë lakuriq.

Si një nga të shtatat shqisa

ishte tendosur në atë pikë

të gjithë habiteshin nga mrekullia

Njerëz të Mëdhenj binin të gjithë...

… të dehur, të hutuar,

poshtë dhégropës së hapur në Djerrinë.