Edhe ikjet duhen njerëzisht zbukuruar

Edhe ikjet duhen njerëzisht zbukuruar

Fatmir Terziu

Rrjedh lotë në suprinën e qeltë të dhimbjes

dhe ngutem të hesht,

brenda një kornize të drunjtë postmoderne,

ku e shkuara frymohet pa frymë,

e syri arratiset,

të gjej një grimë për shkrimin e radhës

në këtë Libër të Jetës

unë jam një pikë loti,

që çmendet brenda kësaj dhimbjeje,

nga thirrma dashurore e Prindit

e zemra plasaritet pa u ndjerë në thjerrëza

që zhbirrojnë matufepsjen e kohës,

që zbrasin funeralet si lodra të të gjallëve,

ikatar të tjerë shënohen në listën e biznesit

nga kjo zbehje arkaike,

palo kohë,

palo frike

me ngjyra dhe maska të ngjyrosura ai të brendshme,

sa kotësi,

sa zbrazëti e ndjeshme

e lutem fort,

aq fort sa Zoti i Madh të rikthej sytë tek Njeriu,

tek krijesa e tij e trembur.

Zot i Madh

të lexoj dëshirën tënde të madhe për të na rikujtuar

se edhe ikjet duhen njerëzisht zbukuruar…

U sos lumi

Fatmir Terziu

…u troshit lumi.

Perdet janë fryrë me frymëra të shpërndara,

shtatë lëkurë shpërndajnë zajet nën Këmishë të Bardhë.

Atje janë fjalët e mia,

një tjetër arsye të mbajnë dallgët,

ndërsa në gjoks mbaj me forcë lëkurën e parë.

Është njerëzore edhe pritja e largët, edhe ikja e një Burri

në damarë ndjej përpëlimat e ftohjes

pa fshirë ilkën e ujtë që i bashkohet lumit

Zoti u ul të mendohet mbi qoshe të gdhendura guri

i ka zgjedhur fjalët

asnjë nuk zhbëhet, asnjë për t’u hequr

edhe pse sot është e Dielë e mund të ishte ndrequr…

lëkura e parë,

e dytë,

e tretë…

kaq pak

lëkura e shtatë…

…po gjumi si gjumi

kurë nuk pyet a u sos lumi.