(Zjarri që ha dhe pi veten)
Nehas Sopaj
Një ditë para se të vdiste, Baca më thirri pranë oxhakut, ma afroi mangallin të mbushur me prush, m’i përkëdheli flokët e faqet dhe në fund më puthi në ballë. Si më shikoi gjatë e gjatë, më tha:
- Biri im, ti s’je si zonja Bukël që ha minj!
U rrokëllyen motet dhe unë sot i ngjas zjarrit që po ha dhe pi veten! Mu si ky zjarr, mu si ky prush!
Unë kam gjuhë të pastër lirike, tha
mund të të shkokloj me të pathënat e mia të zjarrta, mund të të lodh me përralla dhe andralla,
por ofshe, si të t’i tregoj ty kur ti s’i kupton ato?! Kaq shtalb që je!
- Po pra – tha Baca ndër skërluba dhe u qesh, siç qeshet Kodra e Madhe mbi katund dimrit ku rri Guri i Shqipes, i harlisur nën diellin me dhëmbë,
si verës, si dimrit,
edhe atëherë kur fryn murlani pas shpinës së malit. Pastaj e vazhdoi rrëfimin:
- S’dua të të lodh me plagët e mia që kullojnë gjak
vite e vite,
pa prâ,
jo një vit a një dekadë,
por cok, një gjysmë shekulli!
- Unë i ngjas librit të hapur të Camajt,
ëndrrës së Lorkës para pushkatimit,
faqes së errët të hënës
ku ëndrrat dhe plagët m’i njeh
vetëm terri!
- Po tash kur po shoh se u mbush kupa
me heronj të rrejshëm,
me zogj kukubecë, me kakërdhia dhish,
me hipokritë të pa fytyrë,
me kriminelë të përdalë, kaq keq sa mos t’i besosh më as vetes e as Zotit, tek i shoh si kakarisin si melmezë,
si bylmezë
si gjelkokotë
që rrahin gjoks se na çliruan,
kuku e zezëdita për ne!
- Lamtumirë miq - tha Baca - s'e paskam ditur se Liria paska qenë kurvë!
Ndaj, lermëni tash të bëhem kurrgjë,
flutur e zezë apo bisht i këputur i çapinit!
