VUVI I TUSHIT
Nga Agim Mato
Në fëmijëri shihja burrat të ngjiteshin në Llotrua
me një mëngë të zhveshur të xhaketës,
që u varej e boshatisur
dhe bënte t’u dilte gjoksi leshtor përpara.
Për t’u ndjerë burrë
fillova të gjarpëroja edhe unë nëpër monopate,
duke tundur mëngën e hequr të xhaketës,
i fryrë si gjel.
E trashja zërin me shokët.
Qentë, macet dhe pulat
më hapnin rrugën të trembur.
Po një ditë, nga kroi i Agait, pashë të vinte,
si katallan,
i ngarkuar me bucelë, Vuvi i Tushit.
Mbajta këmbët
dhe, me një alarm të brendshëm,
u fsheha pas një shkëmbi,
me krenarinë e burrërinë e deriatëhershme,
të shembur.
Kur u afrua,
shputa e tij e stërmadhe u ngrit mbi kokën time,
gati për të më shtypur.
Përmes ulërimave të mia,
pashë të ngrihej shputa tjetër tërë pluhur,
si në një film me xhiro të ngadalësuara,
kurse Vuvi, duke u lëkundur
e duke lëshuar
një “ëh!” në çdo hap,
nuk më përfilli kurrsesi,
po vazhdoi rrugën e tij.
E futa krahun në mëngë
dhe fillova ta ndiqja së largu,
deri te gardhi i shtëpisë
të rrethuar me fiq deti.
E pashë tek zgjidhi litarët në sofat,
hodhi ujë në një ibrik
dhe ja zgjati butësisht një fëmije
me nojma e pasthirrma.
Që atëherë,
kurrë nuk e zbraza mëngën e xhaketës,
duke hequr dorë nga fiksimi
i të ndjerit burrë para kohe.
