Virgjëri?!
Tregim nga Fatmir Terziu
Djersë të ftohta e kishin mbuluar atë mish, në atë trup leshator të majmëzuar nga zyra. Kishte dhënë e kishte marë me forcë. Kishte vjedhur shpirtin e pafajshëm, dhe atë e quante torturën e domosdoshme për kalitjen e njeriut të ri. Dhe kështu heshtja dhe thashethemi shpërndaheshin qymtazi rrugëve dhe shtëpive me psherëtima frike. Ai, ashtu i bërë qull, ndërsa tërhiqte zvarë atë trup të njomë nga ajo zyrë, kopsiste kopsën e mbetur të pantallonave tip ushtarake: „Paske qenë e virgjër, dreqi ta hajë. Pse e pive atë helm?“
***
Koha ka zbutur dhe ariun, - thotë Bido, - ndërsa kërkon diçka vizive në celularin e tij smart. Është një fotografi nga shtesa që ka bërë në banesën e tij të vjetër në fshat. Është shumë e rrallë që njerëzit të mendojnë ndryshe tani. Kohë më parë ishte një traditë tjetër. Nuk mund të lëshoje shtëpinë tënde me qira, le që ku të linte ligji. Aq më shumë një shtëpi të tillë stërgjyshore ta lëshoje këtu mes këtyre gurëve gëlqerorë ku bëjnë dasëm rrufetë, e aq më shumë për verën, që pjek nëpërkat dhe tret edhe gurin.
Një shtëpi e tillë, kjo pasuri e trashëguar, edhe pse në këtë fshat të përhumbur tashmë mund të arrijë kulmin e lumturisë romantike, ndaj kjo do të kërkonte shumë nga fati! Por brenda kryesores ka mjaft gjëra që shkojnë ndryshe. Tamam ndryshe. Përndryshe pse duhet menduar njësoj? Pse duhet lënë një shtëpi e tillë pa marë të paktën atë që i takon? Bido vazhdon të më shpjegojë në celularin e tij pamjet që ka hedhur për merak. Dikush e kërkon dhe mezi pret të vendoset në të.
Bido ka kohë që njërin sy e ka në kryeqytet dhe tjetrin atje në fshat. Është praktik në ekstrem. Ai nuk ka durim me besimin, me një tmerr të fortë besëtytnie, dhe ai tallet hapur me çdo bisedë për gjëra që nuk duhen ndjerë, parë dhe vënë në figura reale për sytë e njeriut.
Bido është mjeshtër i punëve me dorë, dhe ndoshta – (nuk do t’ia thosha një guri të gdhendur në një qoshe të ndonjë vile ku ka lënë shenjat e gishtave të tij, sigurisht, por kjo është një shkresë e mendjes sime, që i ngjan një projekti për ndonjë oxhak të bukur të gdhendur nga paraardhësit e tij, që kurë nuk mban më zjarr në gjirin e tij). Edhe këtu e njëjta gjë dimrave, ndoshta kjo është një arsye që unë nuk ngrohem si duhet në kohë të ftohta dhe me acar.
Do ju tregoj me zemër. Kur takohemi dimrit, Ai nuk më beson asnjëherë, që unë kam kaq shumë ftohtë. Dhe ku qëndron problemi?
Më mirë syri se sa nami. Kjo pasohet nga koha kur isha i ri. Gjithnjë bashkëmoshatarët visheshin me rroba të trasha leshi, unë qëndroja me një bluzë pambuku. I tillë isha atëherë, dhe kur akulli varej tre metra nën çati. Por tani një mjeshtër i tillë që gjithë ditën ri me çekiç e me daltë në dorë, një artist i pastër, të siguron me heshtjen e tij se nuk ka asgjë tjetër veçse një ftohtësi e lehtë, që shoqërohet me një shenjë dembelizmi, një tendencë e lehtë e mënjanimit të punës së krahut, por çfarë duhet bërë?
Unë kam dhe një kushëri të afërt që është mjeshtër i ngjashëm me Bidon, dhe ai ndjehet zjarr nga brenda. Kështu më flet dhe ai.
Ftohtësia ime më detyron të gëlltis vrasës të dhimbjes, sa herë u qepem antibiotikëve, dhe vrapoj sa mundem, bëj udhëtime, dhe dalë shpesh në ajër të pastër, ushtroj trupin me stërvitje, dhe jam absolutisht i ftohtë, i tëri akull, mblidhem e pështillem, derisa të bëhem përsëri më mirë me të ftohtin.
Personalisht, nuk ndjehem mirë kur ata më nënvleftësojnë. Më gjykojnë, sikurse e thashë me rininë time. Personalisht, besoj se puna e pëlqyeshme, me emocione dhe vrull, një afërsi me zanatin e tyre, do të më bënte mirë.
Por çfarë duhet bërë?
Unë tentova për një kohë, pavarësisht paragjykimeve që më vinin prej tyre. Por kjo, kjo sjellje e tyre, më lodh shumë. Duhet të jem kaq dinak për këtë, ose përndryshe duhet të ndeshem me kundërshtime të mëdha prej gojës së tyre, që nuk pushon sikurse dhe duart kur fillojnë e bëjnë zjarr një gur.
Ndonjëherë më pëlqen që të mos mbetem kështu i ftohtë në gjendjen time, nëse do të kisha më pak kundërshtim dhe më shumë stimul nga vetja, më saktë nga brenda, por Bido thotë se gjëja më e mirë, që mund të bëj është të mos mendoj për gjendjen time, dhe e pranoj se gjithmonë më bën të ndihem keq kur mendoj se jam akull i ftohtë.
Kështu që do ta lë të qetë dhe do të flas për shtëpinë. Fundja kujt i duhet një njeri akull? Le ta lë për një moment akullin ashtu sikurse është, ndoshta do të shkrihet një ditë. Dhe do të jem më i afërt me të kundërtën e të ftohtës. Tani, pra le të flas për shtëpinë.
Vendi më i bukur! Është krejt ndryshe, duke qëndruar ndanë kësaj korije të dendur, tre kilometra larg rrugës automobilistike. Këtu ku jam kam parë gjëra të ngjashme. Por nuk e di a janë njësoj me këtë fotografi? Më bën të mendoj për vendet imagjinare, për të cilat lexoj, pastaj perceptoj se aty s'ka gardhe, s'ka mure dhe nuk ka porta që mbyllen, dhe aty ka shumë shtëpi të vogla të veçanta, të përkujdesura, të dashura për kopshtarët, qiraxhinjtë dhe njerëzit.
Ka një oborr të mrekullueshëm! Unë kurrë nuk kam parë një oborr të tillë të madh dhe me pemë të mëdha anash, plot me hije dhe që ngjan si një kuti, i veshur me kumbulla rujnica të gjata të mbuluara me rrush, me bigaça që qëndrojnë si ushtarë të gatshëm për sulm poshtë tyre.
Kishte edhe kopshte të vogla përqark, por tani janë të gjitha të prishura.
Kishte disa probleme ligjore, besoj, diçka për trashëgimtarët dhe bashkëtrashëgimtarët; gjithsesi, vendi ka vite që është bosh.
Kjo më prish fantazinë, kam frikë, por nuk më intereson. Ka diçka të çuditshme në shtëpi. Mund ta ndjej.
Madje i thashë kështu Bidos një mbrëmje në dritë të hënës, je në pikë të diellit, por ai as që e dëgjoi, dhe tha se atë që ndjeva e kisha si lustër dhe se ishte një nga ato të miat, ndaj menjëherë e mbylli dritaren.
Ndonjëherë zemërohem pa arsye me Bidon. Jam i sigurt se kurrë nuk kam qenë kaq i ndjeshëm. Unë mendoj se është për shkak të kësaj gjendjeje të ftohtë që më ka hyrë mes vetes.
Por Bido thotë se nëse ndihem kështu, do të neglizhoj vetëkontrollin e duhur, ndaj mundohem të kontrolloj veten, të paktën para tij, që merret me gurë të ftohtë thuajse gjithë jetës, dhe kjo më lodh shumë.
Nuk më pëlqen e ftohta, aq më shumë kjo e ftohura jonë. Doja që ta ndjeja ngrohtësinë njësoj. E kam fjalën për katin e poshtëm, do të doja që të hapej me një derë në shesh dhe të kishte trëndafila në të gjithë dritaret, bulëvarëse të tilla bukuroshe të modës së vjetër, por Bido prapë nuk deshi ta dëgjonte.
Ai tha se kishte vetëm një dritare dhe nuk kishte vend për salltanate, dhe nuk kishte vend për komoditete të tepruara.
Ai është shumë i kujdesshëm dhe i dashur. Sidoqoftë, mezi më lë të trazoj tutje në shakatim, dhe më ndërpret menjëherë duke më lënë pa një drejtim të veçantë.
Unë kam një pikatore humori të tillë për çdo orë në ditë. Ai e di këtë. Por nuk më shpërfill krejtësisht, kështu merr gjithë kujdesin nga unë, dhe kështu ndihem thelbësisht mosmirënjohës që të mos e vlerësoj më shumë.
Ai tha se më kishte hapur derën e kësaj shtëpie, përpara se ta lëshonte me qira, vetëm për respektin ndaj meje, që të kisha pushim të përsosur dhe të kisha në mushkëritë e mia të gjithë ajrin e pastër të bjeshkës, fundja për aq sa mund të merrja.
„Ushtrimi yt varet nga forca jote, miku im,“ më thotë ai, „dhe ushqimi yt disi nga oreksi yt, por ajrin mund ta thithësh gjatë gjithë kohës.“
Kështu mbërritëm në krye të shtëpisë, ku ndodhet dhoma ime e përkohshme.
Është një dhomë e madhe, e ajrosur, pothuajse si i gjithë kati, me dritare që duken nga të gjitha anët, me ajër dhe diell të bollshëm. Ishte fillimisht një çerdhe dhe më pas Këshill i Lagjes, dhe pastaj Shtëpi e Lindjes, duhet të gjykoj, sepse dritaret janë të mbyllura për fëmijët e vegjël dhe ka unaza dhe sende në mure. Eh, kohë tjetër. Ia morën me forcë dhe ia shtetëzuan. Dhe ata i internuan mjaft larg. Ajo mbeti sikurse mbeti, deri sa e morën dhe e riparuan prapë.
Nga boja dhe muret e kësaj dhome, në këto kushte, duken sikur këtë dhomë e ka përdorur një togë e gatshme kufitarësh. Është hequr boja në copa të mëdha rreth kokës së shtratit tim, afërsisht aq sa mund të arrij, dhe në një vend të mrekullueshëm në anën tjetër të dhomës poshtë ka shkrime të mistershme. Unë kurrë nuk kam parë një prishje të karakterit të njeriut me këto shkrime, një shije më të keqe në jetën time.
Një nga ato modele dilerante që kryen katarakti i padukshëm i një karakteri, i barabartë me çdo mëkat artistik.
Është mjaft e shurdhër për të ngatërruar syrin në ndjekjen e gjërave që të hutojnë, aq e theksuar sa për të irrituar dhe provokuar vazhdimisht kërkimin mental, dhe kur ndjek kthesat e çala e të pasigurta për një distancë të vogël. Ndjen se ata befas kryejnë vetëvrasje. Zhyten në kënde të egra, shkatërrohen në gjëra të padëgjuara. Kontradikta mes syrit dhe mendjes.
Ngjyra është e neveritshme, pothuajse revoltuese. Një e verdhë e papastër që digjet, e zbehur çuditërisht nga rrezet e diellit që rrotullohen ngadalë. Është një portokalli e shurdhër, por e zbehtë në disa vende, një nuancë e sëmurë squfuri në të tjera. Nuk është çudi që ata që kishin detyrimin të qëndronin aty me siguri e urrenin atë! Do ta urreja vetë nëse do të më duhej të jetoja gjatë në këtë dhomë.
Vjen Bido, dhe unë duhet ta lë këtë gjullurdi mendimesh mënjanë. Lë menjëherë dhe letrën, lë pas veshit dhe lapsin. Ai urren që të shkruaj një fjalë që nuk shkon për këtë shtëpi.
Ne kemi qenë këtu dy javë, dhe nuk kam pasur dëshirë të shkruaj më parë, që nga dita e parë. Unë jam ulur pranë dritares tani, lart në këtë çerdhe mizore, dhe nuk ka asgjë që të pengojë shkrimin tim. Do të shkruaj sa të dua, përveç mungesës së forcës, që ndoshta do të më shtypë në kraharor nga dhimbja dhe inati.
Bido largohet thuajse gjatë gjithë ditës, madje edhe disa netë kur i duhet të udhëtoj për kontratat e reja me vilat që ndërtohen në ato anë. Dhe gojën e ka plotë këshilla kur largohet. Kujdes! Mos më thuaj se nuk të kam thënë pastaj. Mos më shkruaj gjëra që të duken se duhen shkruar.
Më vjen mirë që e trajton shkrimin tim me një ton serioz!
Por këto shkrime nuk janë tmerrësisht dëshpëruese, nga fakti se aty askush nuk lexn më tani. Shkrimet janë thjesht një humbje kohe. Leximi e ka humbur kohën e vet.
Bido nuk e di se sa shumë vuaj unë, që shkruaj dhe askush nuk i lexon ato që them unë. Ai e di që nuk ka arsye për të vuajtur nga këto gjëra të lodhshme, dhe kjo duket se e kënaq atë, pasi ai di vetëm të gdhend gurë dhe të bëjë art me duart e tij.
Sigurisht që është vetëm një e shkruar. Por pas kësaj të shkruare, pas këtij shkrimi është një fakt, një fakor, një nervozizëm. Ajo rëndon mbi mua që të mos bëj detyrën time në asnjë mënyrë!
Doja të isha një ndihmë e tillë për Bidon, një pushim dhe rehati e vërtetë, dhe këtu jam tashmë një barrë krahasuese!
Askush nuk do ta besonte se çfarë përpjekjeje është të bëj atë pak që mundem, të vishem, të argëtohem dhe të shkruaj gjëra, që duhen shkruar, edhe pse koha e sotme nuk i do për t'i rrëfyer. Po ndodh që koha të kërkoj shkrimet e mia? Ndoshta?!
E di që jam larg familjes. Jam larg arsyes. Por e di se kam një grua që më mirëkupton. Jam me fat që ajo është kaq e mirë me fëmijën tonë të parë. Një djalë, topolak, aq i dashur!
E megjithatë nuk mund të jem me të, jo vetëm prej këtij pasionit tim të të shkruarit, jo, por kjo sidoqoftë, vetëm kjo më bën kaq nervoz.
Mendoj në këto momente, se mesa duket, Bido nuk ka qenë kurrë nervoz në jetën e tij. Ai qesh me mua për këtë bllok, për këto të shkruara dhe i quan një letër-muri!
Fillimisht ai donte të riparonte dhomën, por më pas tha se po të lija kështu që të ketë vend ku të varësh shkrimet e tua, pra thjesht me shaka, që të më merrte me të mirë dhe se asgjë nuk ishte më e keqe për një shkrmtar të tillë province, që ishte kthyer në një pacient nervoz, sesa t'u jepte rrugë fantazive të tilla.
Ai tha se pasi të shkruhej kjo novela ime, më tutje do të duhej të shtohej se atje në atë shtëpi, pikërisht në këtë shtëpi, shtrati ishte i rëndë, dhe pastaj dritaret ishin ende me hekura, dhe pastaj ajo portë në krye të shkallëve kishte ende zinxhirat e asaj kohe, e kështu me radhë.
„Ti e di se ky vend po të bën mirë,“ tha ai, „dhe me të vërtetë, i dashur, nuk më intereson ta rinovoj shtëpinë vetëm për një qira prej tre muajsh. Kam një arsye që më therr. Unë kam pasur një motër. Ishte vetëm gjashtëmbëdhjetë vjeçe kur u muar e fundit në pyetje në lidhje me babain tim. E atje, në atë zyrë, askush nuk e mori vesh se çfarë ndodhi atëherë. Vonë, ndërsa hetuesi i saj po jepte shpirt, thuhet se bërtiste në ëndërr: „Paske qenë e virgjër, dreqi ta hajë. Pse e pive atë helm?““
„Atëherë më lejo të zbresim në katin e poshtëm,“ thashë, „ka dhoma kaq të bukura atje. Janë ende të virgjëra, pasi ka pasur zyra dhe askush nuk i ka shkelur me sa duket.“
Pastaj më mori në krahë dhe më quajti një pallosh të vogël të bekuar me laps e me penë dhe tha se do të zbriste në bodrum, nëse do të doja, dhe do ta zbardhte deri në Pazarin e të dielave virgjërinë e atyre zyrave.
„Virgjëri?!“
Dhe qeshi, e qeshi me lotë në sy. Pastaj edhe unë u bëra pjesë e asaj të qeshure. E qeshura zgjati për disa minuta. Fundja qeshëm. Qeshëm edhe për një fjalë të vetme. Për atë që ndoshta pa e kuptuar përditë e më shumë na merrte me vete. Me vete…
