Valbona Kolaveri: SHOQE TË ÇUDITSHME

SHOQE  TË  ÇUDITSHME

Dikur,

Diku dēgjova

Qē motrat janē shoqe të çuditshme,

U mahnita nga habia,

Ndoshta,

Ngaqë vijnë ndryshe rimishërimesh nga të tjera ngjizje ,

Në  ndalesat e posaçme nëpër kohë udhëtimesh ,

E kështu, prekin çdo skaj të segmenteve të përballjes së mundimshme në me vetesh,

Të frikēs  së mosnjohjes,

Të mosikjes së përjetshme,

Atje  përtej dritës

Aty,

Gjatë ato njëra tjetrën pritën,

Se largesat sjanë gjē tjetër vecse kohë,

Kohë dhe dimensione të arritshme,

Veshur pritje dhe dëshirē,

E zvogēlohet  koeficientësh tkurrjeve

Kalkuluar me stigma vështrimesh nëpër fate

Dëshpërimesh,

Por që barqeve barsur prej nga vijnë në këtë botë,

Sido që syve ato puthen,

Janë në  veçantinë e tyre

Në misterin dashuri.

MALL I GUSHTIT TË DRUNJTË

Ai u  nis që pa gdhirë

Udhës së eshkët gushtit të drunjtë ,

Ngarkuar shpirtit sfilitës

Mori me vete një çantē  brengash ,

Udhëhequr vetmisë nën romuze

Rënduar çaste pendesash dhe  mall

Nxitoi të shihte nënën me sytë  e vogëlisë

Koha  si një breshkē e mbledhur nën zhguall,

Ja kish dhënë një mijë lutje t’ia zhbrazte nē prehër

Ta bekonte si dikur preludeve të fëmijërisë

Tek shqepnin ngadalë arna kujtimesh

Ti  ulej në gjunjë e t’ia puthte amanetet,

E shihte si ajo zvogëlohej në trup çdo ditë shēndërrimesh

Një dritē brënda shpirtit i ndizej teksa lehtë duarve e prekte

Të ngulfatur barqeve të ankthit

Kishin kohë pa u parë,

Puthën kripë lotësh faqesh tek u rridhnin

Mbuluar përqafimesh ,

Si dy të porsaardhur nga njē kohë e largēt

HESHTJE

Unë,

Heshtje e dhembsun

Ti,

Mall i murosun

Shtat pash nën dhe

Piskamë

E shpirtit të idhnum

Nën vaj

Çilja derën andrrës

Se po du

Me të pa

Hapja natës sytë

Vetëm nji dekikë

E mandej,

Mandej

Çlodhu,

Atje larg

Brigjeve të jehonës

Shtriu

E ndij

Aty për mu

Kur era t’vijn

Me një shirok

Dije

Se njaty

Për ty kam lotin

UDHËT E VETVETES

Në udhët e mistershme të  vetvetes,

Hija e shpirtit tim

Eshtë e gjatë,

Ka krahët e një shpendi

Që herë me duket sterr ,

Ku si nje korb vertitet

Të hajë ngadalë vetveten,

Të bërtasë zēçjerrë

Nga brejtja e gjate neteve,

Shumfish zbërthyer ,

Në faktorin më të thjeshtë

Frymën,

Qe peng e la ngahera  lutjeve

Dhe here si të një falkoi,

Që rend me hov të ngrihet

Për të mos rënë ujrave thellë,

E krahët mos ti këputen,

Dhe pse dhimbjen

Duhet ta harrojë,

Të mbrrijë aty ku duhet

Me fuqine e plotë ,

Ku rrënjêve të mia thërras

Të mbledhë  energjinë e mirë,

Drejt udhës së dielltë

Të faljes ,

Ku të mos ndëshkohet më

Me sqepin e një korbi,

Që më  pas dalngadalë,

Pak nga pak të vdes

Dhe pse mbetem  gjallë.

KUR PUTH INATET

Mosdashja po puth në mjerim inatet,

Dhe rend pas epshit të rrejshëm

Natë dhe ditë

Ajo ka harruar si rrotullohen fatet,

Zemra deri atëherë  do i jetë zbrazur

Kur do të dojë të puthë me afsh dashninë

HIJET

Ecën gjithnjë përbri meje një hije,

Ka çehre të dukshme

Prej të çmenduri,

E shtat prej të pamunduari

Përmasat i ka të nje laneti

Që duket se ka zbritur nga fundi i planetit,

Dhe bojën e ka të mbyllur

Si të një katrauri ngjyer me  të zezën e një të pafytyri

Përbri meje qëndojnë shumë prej tyre,

Më duken të shumfishuar iluzionesh

Prej tmerrit,

Bllokojnë energjitë e lëvizjes

Tejdukshëm  duken e zhduken sikur mbijnë nga ferri.

MISTERET E URREJTJES

Në pakuptimin  e bindjes se kush je,

Nëse ecën në misteret e urrejtjes

Në shtratin e gënjeshtrës fle,

Dhe veten dalngadalë vret

Me pamundësinë e njohjes vishesh,

Krihesh ashpër me krëhërin e inateve,

Lyhesh me të kuqin gjak që do të ndezësh,

Dhe mashtron tek shitesh

Me bukurinë qê vret,

Nën kulmin e një shpirti të djallosur

Që nuk ka strehë vetveten

Dhe mbarsesh pavetëdijes

Mosnjohjes i vë pritë,

Dhe rend në rendjet e paudha

Pas egos që hijesh të vërtit

Territ që si bosht ka ndarjen

Mllefit  lëshon veç britma,

Qëndron larg udhëve të fjalës

Që  shpirtrat  lidhin ura,

SHPIRTI

Në çarçafët e heshtjes

Shpirti gjen prehjen e përkorë të vetes,

Aty ku e pakuptimta ndizet zjarresh

Dhe të pushton gjithë qënien,

Si një demon i etur brengash,

Të shtyn drejt vallëzimit

Me ujqërit e guximit

Të detyron të shohësh,

Në brendinë e më të pakapshmes

Te perceptuesit e ndijimeve të unit,

Ku energjitë ,

Pështjellohen në dimensione të tjera,

Nē kalkulime ,

Që s’të lenë të ecësh si dikur

Aty ku fillimet e dyjëzimet

Flinin në jastekë mendimesh,

Tani digjen në flakët e vdekjes

Të një njeriu tjetër,

Ashtu si në rrathët e Dantes,

Ku bashkë me egon

U tretet hiri i ndërgjegjes,

E gjësë që më s’të duhet

Të bën të ndalesh,

Të qash sa mundesh

E të shohësh thellë,

Nē tunele që s’kanë fund

Pa dritë,

Atje ku fenerët e mëndjes janë fikur,

Dhe shpirti në pavetëdije

Kërkon të kërcejë

Në një triumf të ri,

Atë të pranimit pa turp të vetes

Se aty kupton

Që je në një tjetër univers,

Që di të udhëtosh

I vetëm dhe pa frikë,

Pa menduar më

Për askënd dhe për asgjë

Se aty ajo  je ti

Me hije edhe pa hije.

KUJTESË  SHQIPTARE

Unë jam kujtesa e një shqiponje,

Qe lidh kohë mes malesh

E  vë pritë me krahët  e një dragooi,

Dhe mbron truallin  me flakë

Me sqepin e një falkoi

Ushqej zogjtë çdo ditë,

Me kujtesën e të parëve ku ëndrra agoi

Ku qeleshja zbardhonte çdo shpirt

Unë jam një mjelmë

Që lundroj ujrave të shpresës,

E dlirë dhe krenare

Me sytë  që shkëlqejnë shpuzë drejt së ardhmes.

EKUACION EMOCIONAL

Ne ekluacionin tim emocional të zhvillimit

Mbështetur në teorinē e hijeve,

Përballë pasqyrave të vetvetes

Mbetem një ndryshore e panjohur

Në barazimin e të vërtetave

Që  priten çdo çast të ndodhin,

Qëndroj e palëkundur ,

Në mos paraqitjen e fundeve të zgjidhjes

Në gravitetin e fuqisë së mendimit

Loz mes heshtjesh,

Në skajet më të skajshme

Qarqesh rrethuar mes misteresh

Reflektimesh të  thella

Mes balancave  të shpirtit,

Pushoj pa u ndier

 Hermetizuar udhëve të unit,

Mbi projeksionet e intuitave që më çojnē larg

Një hap përpara drejt së padukshmes shkoj

Ku vetja le të më bēhet dritē..

Anashkaluar teheve ,

Që fundosin drejt humnerash.

BREJTJA E VETES

Gangrenë e kohëve maniake

Mendimet e mia i ka ngrirē,

Dhe j’u bluajti në mullirin e vjetër të vetes, brishtësitë

Pluhur m’u  brejtën ngadalë  pezmit të hutimit

Si mola kur  teshën e  pastër e gërryen,

Në arkën e drunjtē të vetēbesimit

Se nuk u mbuluan me degën e shpresës,

E ndjenjës së ftonjtë ,

Dhe mollës erëmirë

Ranë nën vrugun e pezmës,

Të gjejnë fundin e lidhjes së brengës,

E më pas, të çelnin sytha të reja pasionesh.

ZËRI I PAQES

Në kumbimet e kujtimeve të largëta

Zëri i paqes po thërret dritë,

Edhe nëse harrimet janë nderë pa jetë,

Pa shpirt

Në zemërime projeksionesh të eshkëta

I le pas kutërbimet e idhnimit

Dhe endjet për trillime,

Se nuk ka kohë për ndarje

Ndarja ndan çdo ndarje

Dhe shkon gjer tek etërit,

Tua brej eshtrat

Në udhët e brishta të amshimit

PERVEÇ MEJE

Sistem ndjenjash kalkulohen brishtë

Tek unë,

Në memorie të ndryshueshme

Çastesh të panjohura

Jam sa aty,

-këtu,

E mbledhur në një grusht pasioni,

Ku mbledh dhe zbres gjithë mendimet

E pathëna

Në gjetjen e një pikëprerjeje të vërtetë,

Që si drejdëza

Ka ēndrrat dhe manifestimet,

Kordinatat e së cilës

Përveç meje askush nuk i di.

PSALM  I  NËNËS

Andej nga deti tirrte kajde

Kënga e gjinkallave s’kish të sosur,

 Atje zemra e nënës vajtoi një mal plot me derte

Cingrisja e tyre ua plasi ditëve dhe zhguallin e motçëm

Andej nga deti strukej malit

Kënga e nënës buçiste zemrës,

I numëroi me ankth  gjithë ditët e beharit

Me lutjet për bijtë mbuluar me psalme dhe puthje.

STIVË NDJENJASH

Mes egosh  të çmendura

Ditësh tinzare,

Kam stivuar ndjenjat

Në një arkë të zemrës

Çmontuar menteshash,

Me një dry të prishur kohësh idhnake

Kam zbrazur gjithë mëritë

Si gjethe të vyshkura

Ranë furishëm brēnda shpirtit tim,

Se ndryshe kurrsesi

S’do më kursenin stuhitë

Renditur rendesh

Aty ku  veç shpirti përmendet,

Me një pëlhurë të bardhë erëmollë,

Mbuluar psalmesh nën lutje

Mbaj të përkorë dashninë

Me të as stinët  brënda meje

Më nuk  plaken asesi

As dimri, akujsh vetmie

Më nuk nxin.

NË FRON TË HESHTJES

I ulem dites në fron të heshtjes,

Dhe mendime konturoj gjithfarëlloj

Duke kornizuar një frizurë të shpirtit,

Tē cilën herë e konturoj

Si  njē pikturë abstraksion,

Me një amalgamë vijëzimesh e ngjyrash

Gjer  në kufinjtë e çmendurisë e së  perceptimit,

E herë si një portret i butë,

Që si imazh ka buzëqeshjen,

Por që fsheh  mijëra tė pathëna,

Qē bojrat e kohës ia mbiveshën si nur.