"Totka" ime e sikletit në Kryeqytetin e Mbretit
Tregim nga Fatmir Terziu
I doli gjumi nga ëndrra Met Ciflës. Dhe e përsëriti disa herë si dreq atë fjali të pakuptimtë. Të pakuptimtë?!
„Një burrë pa makinë është si një peshk pa biçikletë“, i bërtiti në vesh njeriu i mençur i ëndrrës.
Heshti një cpë herë. Pastaj lëvizi nga vendi si dikur. Si dikur në atë kohën e tij.
„Dhe ju e dini vetëm sa të drejtë ka ai!“ – foli me vete. Pastaj ofshau dhe iu afrua dritares gjysëm të hapur.
„Epo, çfarë do të bënim pa automjetet tona të përditshme? Nuk do të kishte pazar, nuk do të kishte bllokime trafiku, vend ku të pini një cigare ndërsa lexoni katalogë për mobilje elegante, apo kozmetikë magjike. Apo…, apo… aksidente që frymëzojnë skenaristët e aksionit për filma spektakolarë. Filma, në të cilët mjekët zemërthyer i pyesin viktimat e shtrira në autostradë “a jeni mirë dhe ata përgjigjen me forcat e tyre të fundit “jam mirë” dhe më pas për disa arsye vdesin mes turmave spektakolare të ambulancave, policisë dhe gazetarëve fotogjenikë të televizionit.“
Met Cifla kishte kohë që e ripërsëriste padashje fjalinë e ëndrrës. E pastaj me vete e quante mrekulli. Njeriu i mençur i ëndrrës gjithnjë kishte të drejtë.
Një makinë është një gjë e mirë! E dobishme! Për shembull, si mund të shkoj në Verteten në vetëm dhjetë minuta? Mos u shqetësoni që në çdo ndalesë ime shoqe më kritikon që shikoj rrugën dhe i rregulloj syzet duke u përqëndruar në pasqyrën panoramike, ndërkohë që shoferët e zemëruar po i bien borisë pas meje. E rëndësishme është që, si të gjithë pensionistët modernë të shekullit të 21-të, unë kam Toyotën time të vogël, topolake, dhjetëvjeçare. Totka, siç e quaj me dashuri. Është shpëtimi im në trafikun e zhurmshëm, një karrocë pazari për produktet tona gjysmë të gatshme dhe një karrocë me katër rrota për dyshen e familjes në një fundjavë të vjedhur për të pirë kafe në qytet me rezidencën periferike të Mbretit.
Kështu këtë të shtunë, me idenë time gruaja po më beson ta çoj në destinacionin e propaganduar. Jam duke dredhur nëpër rrugët e ngushta, duke u ngecur në dredhat e kodrave si një tortë ditëlindjesh, dhe për disa arsye një frazë nga Igumenica, kur udhëtova në atë vit të vështirë, më gërryen mendjen: „Ne jemi në zorrët e ferrit, por, a është e drejtë, po korrigjoj veten menjëherë, ne jemi në barkun e qytetërimit, në të gjithë procesin e pazarit të huaj, në kohën e pazarit“.
Kryerendi i popullimit më të ri, vendndodhja e Mbretit. Unë dal jashtë dhe ndërsa mbyll derën e Totkës, vështrimi im bie mbi ngjitësin e fortë të një fraze shoviniste, të mbërthyer si citoplast në fytyrën e plasaritur të një Fordi të rrënuar të parkuar në vendin fqinj. „Viva Italia!“ Hej, ata italianët e pensionuar atje në vendin e tyre … mistershëm duan të integrohen në shoqërinë tonë të destinuar turistike, dhe kaq! Shkojmë të pimë kafe në rrëmujën e botës multikulturore, e cila është duke përtypur sanduiçe, duke pirë birrë, duke bërë pazar dhe duke pastruar kalldrëmin e qytetit të mbushur me njerëz. Çifte elegante të moshuar lëkunden mes turmës, fëmijët vrapojnë përreth, kamerat klikojnë dhe fjalimi, i panjohur si rrëzë Kullës së Babelit, më gumëzhin në vesh dhe më bashkon me turmën.
Është pothuajse ora pesë e pasdites dhe, si me magji, rrugët e Surrelit po zbrazen. Nuk është errësira e vjeshtës, por tradita e re e mbylljes së dyqaneve herët, ajo që largon turmat turistike në komoditetin e restoranteve dhe bareve, hoteleve dhe pubeve që janë planifikuar të bëhen në këtë zonë. Labirintet e Vertetenit po humbasin hijeshinë e tyre dhe po bëhen të shkreta. Është koha të shkojmë edhe ne. Ikim, ikim drejt kryeqytetit, ikim drejt Mbretit. Sepse ne jemi qytetarë të disiplinuar dhe nuk duam t'i tejkalojmë fuqitë tona me dëshira të fshehta për disa kënaqësi konsumatore më shumë.
Një surprizë e tmerrshme na pret në parkingun e brendshëm. Makina ime mungon nga vendi i saj i parkimit dhe vendi i saj i zbrazët mban letra amabalazhi dhe pirrunj të yndyrshëm me patate të skuqura në erërat vicioze të vapës së qershorit. Jemi të shokuar! Kush e vodhi Totkën time të dashur, me rëndësi jetike? Unë jam i tmerruar dhe i mallkoj hajdutët e mallkuar që më dënojnë me një jetë të urryer si këmbësor.
Gruaja ime tashmë vepron sipas sistemit të shoqërive të zhvilluara. Është më e qetë dhe njofton policinë për këtë akt brutal në celularin e tij. Dhe përgjigjja artificiale vjen menjëherë: "Duhet ti telefononi Mbretit!'
"Mbretit?!" - shfryfa unë dhe ... pastaj nguli këmbë ime shoqe, fundja duhet ti telefonoj.
"Jo!" - i thashë. "Mbreti ka boll punë me rëndësi".
"Po, si nuk i telefonova njëherë Mbretit, si? Fajin e ke ti..." - shfrynte ime shoqe.
Nga frazat fragmentare përgjatë rrugës, kuptoj se vjedhja e makinës së një pensionisti turist, është një krim shumë i pazakontë. Por, sigurisht, makina u shpall menjëherë në kërkim kombëtar. Mos ndoshta e kanë vjedhur për pjesë?! A janë ata italianët me Fordin e thyer, shpresoj se janë të shkretë! Vrapojmë drejt sheshit të taksive, të tronditur nga indinjata dhe inati impotent i taksapaguesve të nderuar. Gjurmët tona jehojnë si thundrat e kuajve në muzgun e zonës së këmbësorëve. Për një pjesë të sekondës, është sikur biem në një dimension tjetër.
Sheshi i vogël i mbyllur, i shkretë dhe i heshtur vetëm pak minuta më parë, rezulton të jetë i ndriçuar festivisht nga dritat shumëngjyrëshe. Kërcimtarë dhe kërcimtare ekzotike, të veshura me të gjitha ngjyrat e ylberit, me shalvare dhe çallma shumëngjyrëshe mëndafshi, kërcejnë përpara e mbrapa mbi kalldrëmin e rrëshqitshëm. Këngëtaret femra bërtasin me zëra të hollë dhe një çift bukurosh me lëkurë të errët përpiqet me butësi të puthet në mes të kësaj feste pëlhurash dhe pasionesh orientale. „Mamica maaaaaaaaaaamica...“, një këngëtar i panjohur nxjerr i dëshpëruar vokalin e tij dhe hesht i turpëruar me pamjen e ndërhyrjes sonë të papritur në kornizën dixhitale të madhe të bvarur mbi dy shtylla. Ne qëndrojmë si një fragment i kalorësisë së Khan Asparuh në mes të një filmi indian të ndërprerë dhe nga kudo, fraza në një gjuhë krejtësisht të panjohur fluturojnë drejt fytyrave tona të shtangura para këtij ekrani të madhe të së Dielës së atij Vendi.
Regjisori bërtet dhe nxiton drejt nesh, dhe zinxhirët e trashë prej ari kërcejnë në një ritëm nervoz përgjatë damarëve të tendosur të qafës së tij.
“Çfarë dreqin, çfarë më bërtitët?“, unë shpërthej në shqip dhe një heshtje e papritur e godet mimikën e tërbuar indiançe „Raxh Kapur“.
Shfrytëzojmë shpejt pauzën e bekuar dhe pothuajse vrapojmë përsëri në parking. E indinjuar dhe nga inati, ime shoqe vendos të bëjë një xhiro të fundit nëpër parking, vetëm për të lënë emocionin indian të frymëzuar nga e Diela e atij Vendi, të qetësohet dhe të vendosë se çfarë të bëjë më pas. Në nivelin tjetër, të mbuluar nga një shtyllë e fuqishme çimentoje, gjejmë Totkën! E dashur! Askush nuk donte ta vidhte! Ne e kemi fajin, ne injorantët, të shtangur nga kthesat e qytetërimit dhe arkitekturës moderne të parkingut të Kryeqytetit të Mbretit! E shtyj thesarin tim të kallajit drejt daljes, por aty, hekuri si Robocop, na ndalon si një kinez i vogël dhe i rreptë me uniformë. Në një gjuhë melodioze, plotë bashkëtingëllore, ai na shpjegon se kjo makinë është shpallur në kërkim kombëtar dhe kush dreqin jemi ne që e kemi çuar kaq paturpësisht automjetin në drejtim të panjohur?!
"Po, si nuk i telefonova njëherë Mbretit, si? Fajin e ke ti..." - vazhdonte të shfrynte ime shoqe.
I mbetur pa fjalë, me qelizat nervore që vdesin pa mëshirë, i shpjegoj oficerit të Inteligjencës Artificiale të Ligjit historinë mallëngjyese të asaj dite fatkeqe.
- Kombësia juaj? - pyet kinezi dhe kureshtja e egër i shkrep për një sekondë në të çarat e errëta të syve. Ata po na numëronin… Por jo me uniformë si tek „Dimri i Fundit“.
„Ti je i gabuar“, - më pickoi ime shoqe. „Nuk do t'i shpjegoj se nga jemi tani!“
"Po, si nuk i telefonova njëherë Mbretit, si? Fajin e ke ti..." - shfrynte ime shoqe.
„Eh, Met Cifla, eh. Po ia beh më në fund… në Kryeqytetin e Mbretit. Je qershia mbi tortë, turisti i 10 miliontë me Totkë.“
Më vonë atë mbrëmje, duke përtypur një qofte të përgatitur paraprakisht nga një qebabtore turke, me nervozizëm mendoj në gjuhë të trazuar, të thyer, se si nuk e lavdërova Parajsën turistike të Mbretit.
"Po, si nuk i telefonova njëherë Mbretit, si? Fajin e ke ti..." - shfrynte ime shoqe.
Përkthyer përafërsisht në shqipen e thyer, të marë nëpër dhëmbë nga gjuhët e huaja të metropolit turistik, do të thoshte: „Mos ia jep kërriçin tim një italiani për të vjedhur dhe mos i shpjego një kinezi nga erdhe!“
Comments