E di, që do të habitesh të më arsyetosh, e di e di, se gjithmonë kur vjen pyetja, dhe kur vjen puna e di Dante e përshkruan këtë, era vërtitet në sy.
Këmbët janë të ndjeshme, ata s’mund të ikin as të rrinë është një metaforë që e mbush me nur poezinë gjithnjë vjen, dhe kur vjen puna e di kjo është një kushtetutë vetëm për dashurinë, një kod magjik që zbërthehet vetëm në sy.
Era i bart sytë si këmbët atje ku duan të shkojnë, megjithatë, duken të ashpër për të huajt që u ngulen me helm, janë si një dritë: gjithmonë vjen, dhe kur vjen puna ata e dinë është kjo dritësi, për të fiksuar dhe për të mos lënë të shkojë dëm të gjithë xixëllimin që lind dhe prodhon dashurinë.
Nga pesha e dashurisë dridhemi në këmbë në zemër e zjarrmojmë, me sytë e bekojmë.
E di, që do të ngutesh të më gjykosh, e di e di, se gjithmonë kur vjen pyetja, dhe kur vjen puna e di Dante e përshkruan këtë, era dridhet në sy.
