SHPENDI TOPOLLAJ: ARBEN KRISTANI ME NJË EKSPOZITË PIKTURE ME VEPRA DINJITOZE

   Nuk ka kaluar shumë kohë, dhe ja ku miku ynë Arben Kristani, vjen me një ekspozitë të re, ku sikurse do ta konstatoni vetë, si për nga sasia, ashtu edhe nga cilësia, na bën të pajtohemi me atë që foli dikur rreth raportit të talentit me vullnetin për punë. Me një pasion të veçantë dhe gjithmonë në lëvizje, sidomos me kolonitë e piktorëve, që tashmë janë kthyer në traditë, ai thuajse nuk ka lënë cep të Shqipërisë, pa na e sjellë plot jetë, plot dritë e shkëlqim, çka edhe ai që i sheh ato, mbushet me optimizëm, gëzim e nostalgji. Në rrugëtimin e tij krijues, Arbeni i ka provuar edhe vizatimin, edhe natyrën e qetë, edhe portretin, edhe kompozimin, edhe skulpturën, por mesa duket është peizazhi, pra pikturimi i natyrës, ai që e ka tërhequr më shumë dhe ka bërë që sa me penel e sa me spatul, më së shumti me ngjyra vaji, ai ta fiksojë atë me dashuri prej Van Goghu, i cili edhe te pema shihte aftësi të shprehuri, pra një shpirt, dhe thosh se: “Kur njeriu e do me të vërtetë natyrën, atëherë ajo i duket e bukur kudo”. Ndofta në vetvete peizazhi nuk ka ndonjë mendim, por ai me siguri që të vë në mendime, dhe mendimi i parë që na lind është: “Nuk ka më të bukur se Atdheu ynë”. Piktori, e realizon këtë edhe nga këndi i vështrimit që ka zgjedhur, për ta fiksuar panoramën që do. Pikërisht, këtij momenti i vë shumë rëndësi edhe Beni. Kushdo që është njohur me Historinë e artit e kujton sesi është shprehur Gombrich, teksa krahasonte peizazhet e holandezit Jan van Goyen me francezin e italianizuar Claude Lorrain, me ato pllajat dhe kodrat rreth e qark Romës mesjetare, se: “Shumë nga ata që i kanë për zemër shëtitjet në fshat dhe që ndjejnë kënaqësi nga çfarë shohin atje, ndoshta, pa e ditur as vetë, na hapën sytë për të shijuar bukurinë e thjeshtë të natyrës”. Kjo ngjet edhe me ne sa herë shohim tabllotë e Benit, si fjala vjen: Lini e Liqeni i Pogradecit, Vjeshta në Kolonjë e Korçë, Lugina e Vjosës, Shkodra, me atë rrugicën e Gjuhadolit, Boga, Thethi, Lezha, Pazari i Gjakovës, Shën Naumi etj. ku nuk ka asgjë nga bravura e famshme, pra synimi që të trondisë apo të krijojë përshtypje te shikuesit. Beni, në të gjitha pikturat e tij, me hijeshinë e thjeshtësisë, por gjithmonë me ngjyra të ngrohta dhe të gjalla, është mëse i vërtetë. Dhe në qoftë se flasim për baraspeshën dhe harmoninë e pikturave të tij, nuk kemi tjetër shpjegim veçse të përsërisim ato fjalët që e mbyllën diskutimin për artin impresionist të atij që e kanë quajtur skllavi i punës, Pol Cezzane: “Shko e shiko pikturat në origjinal”. Ndaj edhe unë, duke e uruar për të tjera suksese atë, u them edhe juve miq të pranishëm: “Shikim të mbarë!”