Shkëlqim Hajno: KAMUFLAZH

KAMUFLAZH

 - Tregim -

 Nga Shkëlqim HAJNO

Pas ekspozitës së akuarelit të piktori të njohur, u ula në një kafe për të ndarë përshtypjet me Teon, shokun tim të fëmijërisë, inxhinier pyjesh i kthyer prej një vitit nga mërgata ekonomike.

Ende pa u ulur mirë, Teo më thotë:

-Se mos harroj. Pashë Kasin Bendon që kishte lyer flokët...

-Ndoshta.

-Doja t'i bëja një pyetje por nuk munda. Sikur të mundja, do t'ia bëja...por ishte me bashkëshorten dhe më erdhi rëndë.

-Ja, bëje njëherë këtu atë pyetje...që të paska mbetur peng.

Teo u sforcua.

-Po është miku jot i hershëm.

-Le të jetë pra, ma thuaj pyetjen se nuk ia përcjell atij.

-Do t'i thosha se, ti zoti Bendo, ke qenë gazetar, pastaj drejtues emisionesh ne tv, pastaj analist, nuk të kam parë me flokë të lyera më parë...Tani, përse përgatitesh, në ç'karrierë kërkon të hysh  që ke lyer flokët?

-?...!-mblodha buzët.

-Nuk kam të drejtë?!-m'u kthye i habitur që nuk po i mbaja ison.

-Dëgjo Teo. Është punë gustosh kjo temë. Të zbardhen flokët. Vjen një ditë dhe kjo ndodh, por nuk është dramatike. Shumica e pranojnë, po ka edhe një pakicë që nuk bien dakord me natyrën dheee, i lyejnë..Punë e tyre...Mbase duan ta frenojnë moshën,- i them.

-Nuk jam dakord!-tha prerë. Më pa në kakërdhokë të syrit dhe m'u kthye "vënçe".

-Mos më ik larg. Edhe ti je zbardhur nuk je më ai djaloshi i dikurshëm që bridhje në majë të motorit MZ. Ti, do t'i lyeje? Këtu, këtu! Ja më thuaj. Mos më ik larg! Hidhe nga vetja jote.

-Domethënë, ta kthej thikën nga vetja, siç thotë fjala?

-Po.! Pikërisht.

Qesha.

-Nuk do t'i lyeja për asnjë rast! Kurrë! Nuk më pëlqen dhe vetja do më dukej si një kloun  cirku para pasqyrës dhe, para miletit...

-Përse? Përse nuk të pëlqen?

-Fare thjesht. Se nuk e honeps nje të tillë gusto. Por, njerëzit nuk janë një sharrë. Kanë shijet dhe  preferencat e tyre. Gusto-gusto kjo dynja.

Vështrova  tutje në horizont dhe iu ktheva:

-Për femrat, është ndryshe puna...

-Aaaa, për gratë je okej, zotrote?! Edhe unë jam dakord për femrat, është  e natyrshme.Për meshkujt nuk shkon kjo gjë. Pa le. për një mashkull, si me thënë, mashkull publik, njeri publik.

-Edhe shkon, Teo. Punë gustosh. Ata e dinë dhe e ndjejnë që i lyejnë. Ndoshta e konsiderojnë një vlerësimi për veten, dhe, ndoshta edhe për ata që i rrethojnë.

-Aaaa ! Pse nuk thua e bëjnë ata që duan t'iu pëqejnë grave të tjera?-Dhe aty për aty, më solli një tjetër argument nga bota perëndimore ku kishte punuar e jetuar si teknik ndërtimi për  tridhjet vjet.

-Të të tregoj një rast nga shteti ky isha?

-Pa hë? Se ne, nga perëndimi i ndaluar dikur, i marrim modelet e reja tani...me gjithsesi.

Dhe Teo nisi rrëfimin.

Kisha një mik, intelektual  në qytetin ku jetova pothuaj pesëmbëdhjetë vite, nga tridhjet gjithësej në atë shtet. Miqësi e lindur dhe e mbajtur qëkurse i ndiqja punimet në terren për ndërtimin e një shtëpie në periferi të qytetit. Dhe ky, na kishte një shok të ngushtë fëmijërie, Harrin. Harri kishte pasuri por nuk ishte i martuar. Ndoshta, ishte endur lule më lule e petale më petale, po ishte singëll.

-Bravo Harri! ,-i them me idenë që po e ndiqja.

-Duke qenë shtatëdhjet e kusur vjeç dhe duke patur para shumë dhe prona nga e ëma, Harri nisi të frekuentonte nje klub me femra...E kupton ti?

-Çfarë klubi?

-E more, mos bëj sikur nuk di gjë prej gjëje nga kjo dynja!Sikur ke qenë i mbyllur në akuarium! Klub nate me muzikë, plus pije, plus femra që të vijnë për shoqëri dheee, të gjuajnë. Të prekin nga trupi, të puthin në qafë, në faqe, në buzë..e të tjera, e  të tjera...

-Edhe? Si shpëtoi Harri nga kjo mynxyrë?

-Mesa dukej, Harri po  ndjehej mirë në shoqërinë e një pele bullgare të hajthme, me gjokse-ballkone për saksi, e të tjera e të tjera... Gjëra,  tamam si një herë e një kohë, nuk bënte dot se ishte mosha e tretë, i ngrati, por mjaftohej me ato që i ndodheshin, me një prekje ballkoni, domethënë gjoksi, një prekje kofshësh të dashurës së tij, pelës bullgare, e të tjera. Plus këtu, edhe pije edhe, adrenalina bëhej kaçurrel....Më ndjek?

-Po, po, kaçurrel. Pastaj.?

-Takohej me avokatin, shokun e ngushtë të fëmijërisë  për ndonjë kafe apo poto *) (..pije.). Në mos çdo ditë, të paktën, në të tretë takohej me avokatin...

-Se dy ditë, ia hante pela bullgare...-shtova unë.

-Fiks.  Por një ditë mendoi para pasqyrës: Përse të mos i lyej flokët nga të bardha në gri po, edhe në të zeza krejt, pse jo, si dikur të rini? Dhe ashtu bëri. Shkoi në një parukeri femrash. I leu. Të nesëren pati lënë kafe me avokatin, shokun e ngushtë të jetës në kafenenë e tyre të preferuar. Te hyrja e lokalit të tyre, u shfaq dhjetë minuta para takimit dhe po qëndronte para portës së bar kafesë. Vjen avokati. E sheh dhe nuk i flet.

-Bre Fori, përse nuk më flet?

Tjetri e pa edhe një herë me vërejtje dhe nuk i i foli. Ky këmbëngulte.

-More Fori, përse nuk më flet, ore njeri? Jam Harri.

Tjetri e largoi vështrimin nga fytyra e tij dhe tha prerë:

-Nuk të njoh zotëri dhe nuk jam i detyruar të të njoh e të të flas!

-Po si nuk më njeh bre, Nisi? Për dy ditë që s'jemi parë, kaq kam ndryshuar? Dhe më harrove?

-Unë nuk të njoh,- tha tjetri dhe hyri në mesoren e bar-kafes së preferuar.

Tjetri e ndoqi pas dhe  e preku nga krahu.

-Jam Nisi, bre! Dhionisi.

-Po more Nisi e mora vesh që ke bërë ndryshim në lukun tënd. Ta ka vënë kusht ajo mikja bullgare?

-Jo, ç'ne? Vetë, vetë e bëra!

-Kuptova. Që i ke lyer në të zeza dhe i ngrite lartë.e shoh..Po nuk më thua: po tjerat të ngrihen tani lart, pas lyerjes?!...

Tjetri heshti dhe e humbi. Kjo qe historia.

***

- Ndajmë vlerësime te ndryshme, Teo.- i them mikut tim.-Sa për flokët, burra që lyheshin me të zezë, edhe në socializëm ka patur tek-tuk, nuk ka qenë e ndaluar me ligj e as me zakon. Ne qytetin ku unë bëra gjimnazin te dajoja, kishim një mësues historie dhe gjeografie. Ai kishte ardhur nga kryeqyteti dhe na bënte përshtypje që i lyente floket. Si gratë. Në fillim u habitem si nxënës pastaj, nuk na bënte më përshtypje. Fare!

-I martuar ishte?

-Posi. Madje kishte një grua te bukur. Edhe ajo mësuese. Biokimie. Në teknikumin e ndërtimit.

-Për mua ka diçka që nuk shkon këtu. Nuk mund ta imagjinoj një burrë që lyen flokët...-tha gati i dëshpëruar miku im.

-Teo, gusto -gusto kjo dynja, or mik.

Aty për aty. m'u kujtua një histori e dëgjuar s'di se kur dhe se ku.

- Mbase e di Teo, por po e them dhe unë një episod.

-Me lyerje?

-Po. Me lyerje. Po edhe me kamuflazh, po deshe. Një  femër që ishte pak më tepër se një mesogrua, ia kishte kushtuar pothuaj jetën bamirësive dhe veprave të tjera utilitare. Krejt pasurinë e kishte shpërndarë për nevojtarët dhe të vobektit e asaj nahieje. E bindur në veprën e saj në dobi të shoqërinë, një ditë, iu tipos për një lutje të personalizuar drejtuar të madhit Zot. Nuk kaloi gjatë dhe vetë i Plotfuqishmi në një gjendje të saj as ëndërr dhe as zgjendër, iu shfaq.

-O Zoti i madh! Kam bërë kaq e aq bamirësira në jetën time deri më sot dhe kam përmirësuar jetën e kaq e aq  njerëzve. E di, i tha i Plotfuqishmi. Por unë, dua të  të lutem për një gjë sot, o Zot i madh: Nëse e meritoj, për aq sa kam bërë; të më shtoni, të paktën edhe dhjetë vite jetë, ose edhe pesëmbëdhjetë si shpërblim nëse e gjykoni të drejtë Ju, i Plotfuqishmi ynë që jeni në qiell!

Zoti, thonë se e dha pëlqimin.

Pas pak ditësh, e pushtuar nga një gazmend dhe këndellje e paprovuar kurrë më parë,  gruaja mendoi edhe më thellë. Tani, përse të mos e ndryshoj edhe lukun krejt. Nga flokët, trupi, buzët, mollëzat. gjoksin, belin., këmbët, vithet....krejt. Dhe shkoi te floktorja më e mirë. Dhe shkoi te klinikat më moderne që të bënte si disa drejtuese emisiohesh në tv, edhe muzët, edhe mollëzat, edhe hundën, madje, edhe vithet, t'i bënte pak më të kërcyera...  Nuk kishin kaluar as tri javë nga ndryshimi radikal  estetik në lukun e saj dhe tani ngjante si një peri, zanë e shuar zanave të lengjendave të bjeshkëve, si  nimfë e ujërave e neraidë e vërtetë.

 Kështu u shfaq në rrugë, nëpër supermarkete e parqe. Ngado. Por  një ditë, aty nga fundi i javës së tretë kur sapo kaloi si një drenushe nga njeri trotuar në tjetrin pranë kthesës së një rruge në qytetin ku jeotne, befas, një makinë e mallkuar, e drejtuar pa kujdes nga një ri i dehur nga alkooli përzier me hashash, e rrën dhe e hedh ndanë rrugës  gruan peri duke i ndërruar jetën.

-Mooos! -tha Teo.

-Në ato çaste thonë se gruaja e shkretë iu drejtua të Plotfuqishit:

- I madhi Zot! Nuk e  kishim lënë kështu për bonusin e limitit kohor të jetës!...

-Edhe? -pyteti Teo.-Ç'i tha i Madhi?

-Po. Ke të drejtë, por nuk të njoha,-u përgjigj Ai. -Ishe krejt një tjetër njeri nga ai i lutjeve me ndryshimet që kishe bërë...  

Teo buzëqeshi hidhur me këmbënguljen e mushkës:

-Megjithatë, për mua, ka diçka që fare nuk shkon te lyerjet e meshkujve . Nuk mund ta imagjinoj një burrë që lyen flokët...-e vulosi bisedën tonë si me plumbçen e një zarfi të vulosur e të shënjuar edhe me dyll të kuq.