Sherif Bllaca, njeriut krijues që i buronte mjaltë Fjala

Sherif Bllaca, njeriut krijues që i buronte mjaltë Fjala

Ai dikur kishte pasione të tjera. Ndërsa lidhej me emrin e një rrënje që i krijonte probleme, pinjolli i fisit Bllaca, natyrisht do të shponte gishtat e tij me gjilpërën e këpucëve ushtarake në Shkupin e internimit familjar. Por me pak dhimbje e me gjakun që i kullonte jo pak herë ai ndërtoi thelbin e kuptimin të mirëfillit të jetës, që kalonte me atë fill të trashë lëkurën e këpucëve. E kështu pasionet i mbetën në ëndrra, dhe natyrisht ëndra që ishin gjithnjë lidhur me dëshirat e tij në popullarizimin e krijimtarisë. Së bashku me ëndrrat e disa shënime në disa fletore që ia grisën „vizitorët“ ligjorë të kohës ai la thuasje asgjë tjëtër zyrtare në biografinë e tij të asaj kohe me plotë ëndrra. Por i përshtatej të quhej vetvetja! Dhe sa e përkushtuar, gjithëpërfshirëse, delikate dhe kuptimplote ishte prania e tij në atë kuptim dhe kulturën e tij familjare gjatë periudhës në vazhdim, natyrisht atë e gjëjmë në librat e tij të botuara me poezi.

Dhe Sherif Bllaca ishte, mbi të gjitha, një person privat. Bisedat me të ishin gjithmonë të thjeshta, të ngrohta nga një modulim personal, vërtet njerëzor, pavarësisht nga shumë gjëra që dinte, shumë gjëra që mund të mësonte dhe studionte, sikurse ndodhte me djemtë e vajzat e tij, nipërit e mbesat e tij, si me miqtë e tij, kolegë, miq të rinj dhe të vjetër krijues e komunitarë, poetë e letrarë, ashtu edhe shkrimtarë të rastësishëm që i drejtoheshin për respektin e moshës dhe të fjalës (të cilat ai nuk i refuzonte kurrë pavarësisht angazhimit të tij të përditshëm, të lodhshëm me kujdesin për fjalët, sepse punonte si i përkushtuar me vargun e tij që gjithnjë e quante modest, por që ia shkruante zemra).

Për shumë njerëz, ai ishte një mik i dashur, ai kishte aftësinë e rrallë për të qenë afër, me shumë njerëz të ndryshëm. Dhe të gjithë ata që i ishin afruar Sherifit, madje edhe në një bisedë të rastësishme, mbeteshin me ndjesinë se ai i përkiste një bote tjetër. Ai nuk ishte i larguar nga jeta, nuk jetonte „larg botës“. Përkundrazi. Por si në ekzistencën e tij njerëzore ashtu edhe në vargjet e tij pulsonte një simbiozë e bekuar e jashtëzakonisht të përditshmes dhe hyjnores. Ishte sikur ta kishte prekur krahu i një engjëlli, të shënuar nga ndonjë vizion tjetër.

Dhe tani, kur kujtoj të gjitha vitet në të cilat ishim afër, mendoj se ky ishte çelësi si i jetës së tij njerëzore ashtu edhe i asaj letrare, pikërisht kjo "çuditshmëri" e bekuar, ky akordim i imët i shpirtit që të bën lirik edhe nëse nuk ke shkruar asnjë varg. Ai përfshinte edhe specifikat që janë kaq tipike për poezinë e tij, shikimin e fëmijës dhe të plakut në të njëjtën kohë, distancat e shkurtuara midis habisë dhe mençurisë, midis frikës dhe zotërimit të saj me mirësi dhe fisnikëri.

Tek Sherifi, sigurisht, ky akordim u realizua dhe u zhvillua plotësisht. Pikërisht për këtë arsye ai mbetet në komunitetin shqiptar, si një shkrim dore karakteristik, i pagabueshëm. Fjala e mendja e tij prodhuese në atë moshë, inteligjenca e tij mund të lidhet me tradita të hershme migruese shqiptare (në shumë nga gjendjet e saj shpirtërore, në ndjeshmërinë e saj ndaj nuancave semantike dhe emocionale, në përzgjedhjen e saj me fjalët). Mund të kërkohet diçka edhe nga vështrimi i pazakontë, i atyre që shkëputën zjarr nga zemrat e tyre ndërsa linin vatrat në vite e shekuj, dhe nga heshtja intime e "lirikave të qeta" të viteve që mbajtën barrën e torbave shqiptare mbi kurriz, dhe mbi të gjitha, nga kthesat ekonomike, delikate, por të mprehta vëzhguese-menduese të përkushtimit ndaj Pejës, shoqatës me të njëjtin emër, miqve të saj, komunitetit shqiptar e deri tek zëri për bashkim vlerash komunitare. Por zëri i Sherif Bllacës është pikërisht zëri i Sherif Bllacës. Poezitë e tij mund të mos kuptohen dhe pranohen plotësisht, ato mund të duhet të presin kohën e tyre, si në zhvillimin e lexuesit individual ashtu edhe në zhvillimin e qëndrimeve letrare, por ato nuk mund të ngatërrohen me të askujt tjetër.

I njëjti qëndrim i ndjeshëm-i mençur, i cili i dha formën vargëzimit të tij lirik, udhëhoqi edhe shërbimin e tij ndaj mençurisë. Ishte pikërisht ajo që nxiti atë njohuri dhe aftësi delikate në punën e tij, dhe në të njëjtën kohë - përkushtimin e palodhur që e bëri Sherif Bllacën një emër të njohur në mesin e krijuesve shqiptarë në Mbretëri të Bashkuar.

Nuk ishte rastësi që njerëz nga të gjitha brezat dhe grupet komunitare, po aq dhe krijuese, ishin mbledhur në lamtumirën e tij. (Disa e krahasuan atë me funeralin e një poeti që lind vetëm një herë...) Dhe Sherifi nuk ishte një prani pompoze, ai nuk ishte një person i fuqizuar. Ai ishte thjesht një person që ndjente, mendonte dhe komunikonte përmes thjeshtësisë në një mënyrë delikate, por intensive. Dhe një krijues i talentuar, me sy të kthjellët - me atë thellësi që i redukton fjalët në minimumin absolut, në pastërtinë dhe përzgjedhjen maksimale, përtej të cilave ato do të kishin kaluar tashmë pragun e të kuptueshmes. Një nga minimalistët e rrallë në mesin tonë - intim, i përulur para të madhes dhe i papajtueshëm me të pavërtetën. Gati në çdo moment të heshtë - por me atë heshtje kuptimplote para të pamundurës për t'u shprehur, dhe pa frikë nga një reagim i ndryshëm - pa frikë nga patetika, nga sinqeriteti, nga shfaqja e cenueshmërisë së dikujt.

Kështu ishte dhe pritja ngushëlluese në Child's Hill Park të dielën e 28 Shtatorit, ajo e dielë që përkoi me promovimin e librit të tij të parë poetik, disa vite më parë po në këtë ambient që sot kishte lotë me shije të tjera. E aty u tha hapur nga miqtë e përditësisë së tij se cenueshmëria, dobësia njerëzore dhe komunitare, frika, por edhe guximi ekstrem për të shkruar hapur për këto gjëra të vështira - këto duket se ishin dhe mbetën temat dhe motivet tipike të Sherif Bllacës. Dhe dashuria - jo si një ndjenjë, por si një qendër e qëndrueshme botërore e qenies njerëzore.

Në tekstet e tij poetike ka trishtim, ka dridhje, ka mençuri të përmbajtur dhe të padukshme. Dhe shpresë, disi shpresë fëminore - në çdo ankth, në çdo dëshpërim, madje edhe në pafuqi. Dhe besim i pabesueshëm, duke kapërcyer të gjitha pasiguritë e përjetuara dhe të deklaruara thellë - besimi i shpirtit që e njeh dobësinë e tij dhe pikërisht përmes kësaj dijeje është më i fortë se edhe më i sigurti.

Janë pesë librat me poezi që ai arriti të shkruante dhe botonte, të rrëmbyer në jetën e tij të përditshme tepër të ngjeshur, përpjekje për të cilat nuk u pendua kurrë. Përveç shkrimeve dhe punës së tij kritike, emri i Sherif Bllacës është i lidhur edhe me shumë vite angazhim dhe përkushtim në krye të Shoqatës „Peja“. Vitet e fundit, ai u mbështet mbi bastun, por jo duke e lënë moshën ta tradhëtoj, as edhe penën e mendjen ta flijoj. Ai është ende mbi penë e mendim, edhe pse trupit të tij i thamë „Lamtumirë“!.