Rreth e rrotull filxhanit të kafesë
Nga Fatmir Terziu
Buzët
Mendo sikur në filxhanin tënd
fryma ime
pandjeshëm bën vend
buzët meltojnë dhe retë
shpërthejnë në orgazëm,
nënshkruajnë një marëveshje
mbi plazëm,
thjesht me lagështi dhe buzëqeshje.
Kjo do të jetë poezia ime
frymëzim për ditën pa re.
Sytë
Duket si një akt themelimi tani
një poezi është një filxhan kafeje
në këtë lirinë tonë të madhe.
Në filxhanin e kësaj lirie ulen
figura të mistershme që na informojnë përditë,
pikët, presjet, shenjat e pikësimit,
ku sytë,
janë vetvetiu një pikëpyetje,
poshtë hundës që ngulet si një pykë,
për të zbuluar pa mëditje,
se një poezi është e tillë,
dhe ne jemi mbyllur brenda një plazme,
për jetën tonë më të mirë.
Larg teje e dashur në këtë sfidë,
vërtet sytë duan errësirë?
Hunda
Kam lënë thonjtë e prerë larg nga këtu,
erën e këmbëve të djersitura akoma më larg
lëkurën e gjarpërit të stinës diku në një park
mes një libri të hapur,
tumiret dinak,
ngulësi i mishtë që harakiret
në plazmë.
Dhe brinjët e mia, s’kuptojnë në të kundërt
pse rrjedhin në Dimër hundët…
Goja
Lëkurë e cifaltë e ujta
ngjatjetohet në varg.
Sakaq
çkyçja heq dorashkat
zbret ngadalë
për strofën e parë.
Diku në cipal
kalojnë korektimet e rastit
kaq. Pihet në heshtjen e saj.
Lëkura
Preferon të vërtetën lakuriqe
një mijë herë po të preket
tek
reklama e papublikuar
e vargut që pason.
Gishtat
Në poezi kanë rol enigmatik
ndërsa
tendosen dhe bëjnë rolin e duhur
nuk njohin arithmetik
as turp
që të qëndrojnë të strukur.
Gjuha
Hapen kapakët
dhe
shirrat njonim përvëlimin
e brendshëm
të vargut.
Sa larg dhe sa afër
e ndjek shijen që dalldiset poshtë barkut.
