RINGJALLJA IME E VERTETE

Nuri Plaku

RINGJALLJA IME E VERTETE

Vrapova nëpër tokën e djegur të kujtimeve

Deri sa arrita tek rrugica e fëmijërisë

E aty u ula të shlodhesha.

Mora një fjalë të ëmbël

Nga përkëdhelitë e shumta të nënës

Dhe e fsheha nën një gjurmë të mbetur ende

Nga sandalja ime e ronitur.

Befas fjala mbiu

E u bë bar

Me gjethe të grisura

Si rrypat e dikurshëm të sandaleve të mija

Unë fillova ta shijojë si i dehur

Atë pamje mahnitëse

Që nuk ishte aq e lehtë ta besoje.

Pastaj mendova

Se përtej asaj rruge

Asgjë tjetër nuk mund të ketë.

Këputa një gjethe nga filizi i mbirë

E thirra nën zë:

Kjo është ringjallja ime e vërtetë!

KURTH PERENDIE

Mos ma thuaj, unë e di

Ti mban në dorë një trëndafil të kuq

Dhe mundohesh ta ndezësh si qiri.

Pastaj pëshpërit me mundim një lutje

Që shpesh të ngatërrohet nëpër fjalë

E kurrë se thua deri në mbarim.

Mos ma thuaj, unë e di

Edhe trëndafilin, edhe qiririn, edhe lutjen

Të gjitha i harron

Sapo të shfaqet ai…

Pastaj të pushton

Një trillë marrëzie.

Mos ma thuaj, unë e di

Edhe trëndafili i kuq

Edhe qiriri,

Edhe lutja

Jan thjeshtë,

Kurth perëndie.

IKIM NE DY UDHE

Edhe pak e do të shlodhemi diku

Në një kodër me bar të vesuar.

Mos ki frikë

Këtej nuk kalojnë as kaçakët as bishat,

As dimri s’kalon këtej, as vera e nxehtë

As gjarpëri që është betuar për të pirë vezën e pëllumbit

Në dorën tënde.

Vetëm milingonat

Vijnë e ikin si në shtëpinë e tyre.

E ke parë ndonjëherë shtëpinë e milingonave?

Aty lind djelli i përjetshëm dhe aty perëndon

Ky është sekreti që e mëson vetëm atëherë

Kur bashkohen dy udhët e bëhen një.

Mos ki frikë

Nga dora jote do lindi sërish ai pëllumb

Veshur me retë e bardha të pikëllimit

E do të fluturoj përjetësisht

Kthyer në një kujtim të paharruar.

Edhe pak e do të shlodhemi diku

Në një kodër me bar të vesuar…