Arkeologjia e kohës
Fatmir Terziu
Gërmoj poshtë tokës së shkelur
derisa të gjendet diçka nga balta e hedhur
janë kockat e ndarjes. Shtrimi i një sofre
për inerci,
me maska dhe pa maska epidemike,
kështu që gërmimi vazhdon përsëri.
Këto janë gërmimet e racionuara të kohës.
Më kot zgjatem e dashur tek mishi i tretur
për të bërë një model, kuptimi nuk mund të bëhet,
me skeletin e mbetur, të gërmimeve arkeologjike
megjithëse në këto zbulime,
fjalët bien pa stinë kalendarike.
Gjurmët më shpien larg,
në skajet e një kohe të lodhur
në një tunel që gjithnjë pret dritë
në fundin e tij shkruhet me baltë të ndotur
gjetja kurë s'ka për të ndodhur,
përtej dashurive.
Si rregull, pak njerëz e lexojnë këtë të shkruar.
Errësirra nuk i zbulon fjalët,
por fjalët e tilla janë gjithkund e dashur,
kjo rrugë nuk të çon askund.
Në këtë tokë të shkelur duhet kuptuar diçka,
nuk duhet hartë,
dashuria shfaqet: gjithnjë sikur drita mes syve,
një farë drite ka lindur nga ajo baltë.
Për puthjet e humbura
Fatmir Terziu
Pak vargje puthjeve të humbura,
syve që shkruanin rekursin nga mosha
në bankat e shkollës, duke shumëzuar vitet
ndërsa trupat mekeshin si trosha.
E shkruara e memorjes bëhej më e hollë
derisa koha zgjatej si një filiz
puthjet e humbura mbetën një shkollë,
me sythe të njoma mbi hijen e rinisë.
Shenjëzat zgjojnë gjithnjë kujtesa
mbi buzë të brishtë të harruar,
shpërndahen në libra, imitojnë breza,
si figurat në një poezi të shkruar.
U nisa të shkruaj për veten time
por filloj të flas për dikë tjetër.
Moshatarët e mi po bëhen gjyshër
puthjet e humbura mbetën në letër.
Kështu nisa të shkruaj këto vargje
për puthjet e humbura në vite
mbetur në dyer të mbyllura mbi pragje
me to po rishkruaj vetëm mite.
Këto puthje të strukura nga gjyshër
në kohë të re, për kohë të vjetër
si vargje të pashkruar, të virgjër
një ditë do të rizgjohen patjetër.
