Pamela Gjergji: Zemra që dëgjon para se të dëgjojë stetoskopi

Me rastin e përvjetorit të lindjes

-Mjekes së re të lagjes tonë, shërbëtores së njerëzores me përkushtim dhe fisnikëri

BUJAR QESJA

Ka momente në jetë që duhen ndalur, ndjesuar dhe thënë me zë të plotë. Nuk janë vetëm përvjetorët që e kërkojnë këtë, por më shumë se kaq, janë rrugët që ndërtojnë njerëzit në heshtje, me përkushtim dhe dashuri. Një prej këtyre njerëzve je dhe ti, Pamela Gjergji, mjeke e re, e buzëqeshur, e përkushtuar, e bekuar dhe e rritur me besimin, se shërbimi ndaj tjetrit është forma më e lartë e ekzistencës.

Nëse e pyet për të djeshmen, shpreh mirnjohjen për shkollën e mesme jo publike "Mihal Ekonomi" dhe administratoren e saj të mirnjohurën Elsa Ekonomi, ku mori bazat e njohurive për të guxuar në arritjet e studimeve të larta.

Në botën që shpesh mban shikimin kthyer nga lluksi, nga zhurma dhe fasadat, ka ende yje të vegjël që lindin pa bujë, por që ndriçojnë me dritë të pastër e të ngrohtë njerëzore. Një prej tyre është edhe Pamela Gjergji, vajza e re që hyri në rrugën e vështirë dhe hyjnore të mjekësisë, me mendjen e ndritur, zemrën e butë dhe duart e gatshme për të lehtësuar dhimbjen.

Në këtë ditë të shënuar, ditëlindjen tënde, duam të të themi më shumë sesa “gëzuar”. Duam të ndalemi pak, në atë që je bërë për ne. Sepse, në fakt, ndonjëherë një ditë nuk është vetëm datë në kalendar, por gur kilometrik i një rruge që nuk ndërtohet vetëm me shkollë, por me ndjenjë, me përulësi, me shpirt.

Dhe rruga jote, Pamela, ka filluar prej kohësh. Jo vetëm me studimet e kryera me përkushtim e shkëlqim, që nga fakulteti i mjekësisë, e deri tek masteri i përfunduar me vendosmëri. Por mbi të gjitha, me vendim të brendshëm: të mos qëndrosh thjesht në pozicionin e mjekes që diagnostikon, por të bëhesh njeriu që dëgjon, kupton, ndihmon dhe qëndron pranë.

Zgjodhe të vish në lagjen tonë, pas një figure të shquar dhe të respektuar si doktoresha Keti Avrami, një zonjë që e mbajti këtë detyrë për shumë vite me përkushtim e profesionalizëm, që ndërtoi një marrëdhënie besimi me njerëzit, që krijoi një raport njerëzor me çdo banor, dhe që iku me dinjitet kur erdhi koha e pushimit, duke na lënë një kujtim të çmuar dhe një mirënjohje të përhershme në zemër. Për ne, ajo nuk është “ish-mjekja”, por gjithmonë “mjekja jonë”, që sot gjen vazhdimësinë te ti.

Dhe ti, Pamela, erdhe jo për të zëvendësuar, por për të vijuar. Erdhe me hap të qetë, me dritë të re në sy, me përgatitje profesionale, por edhe me ndjeshmëri që nuk mësohet në auditor. Nuk deshe të imponoheshe, por të kuptoje.

Nuk deshe të shfaqeshe, por të ndihmoje. E kështu, dita-ditës, u bëre pjesë e jetës së kësaj lagjeje. Një dorë që mat tensionin, një fjalë që jep qetësi, një përqafim që mungon, një recetë që shoqërohet me shpresë.

Ke ardhur në këtë stacion të karrierës tënde, si njeri që nuk kërkon lavdi, por kuptim. Dhe kjo të ndriçon më shumë, sesa çdo gradë shkencore. Ti nuk je thjesht “mjeke e re”, por një shpresë e re. E tillë për fëmijët që vijnë për sëmuren apo temperaturën, për të moshuarit që presin një fjalë të mirë, për të vetmuarit që ndihen më pak vetëm kur u flet ti.

Pamela, ne e dimë që nuk është e lehtë. E dimë që çdo ditë përballesh me sfida të mëdha: me diagnoza të vështira, me mungesa mjetesh, me lodhje, me nxitim, me presion. Por ti nuk je thyer. Sepse ti ke zgjedhur të jetosh në thellësi, jo në sipërfaqe. Ke zgjedhur të mos shohësh vetëm sëmundjen, por njeriun. Ke zgjedhur të mos flasësh vetëm me ilaçin, por me veshin, me sytë dhe me shpirtin.

Pamela, rruga jote nuk ka qenë e thjeshtë. Vitet e studimeve, sakrificat e pashprehura në heshtje, lodhja fizike e mendore, netët me libra, shqetësimi për të kuptuar jo vetëm sëmundjen, por edhe njeriun, janë pjesë e një procesi fisnikërimi, që pak njerëz kanë forcën ta ndjekin deri në fund.

Dhe jo vetëm që e përfundove shkollimin, por e kurorëzove me dëshirën për të shkuar më tej, për të hyrë në universin e zemrës, kardiologjia, si për të dëshmuar, se ti nuk dëshiron vetëm të shërosh, por të dëgjosh me përulësi rrahjet e jetës.

Në zyrën tënde modeste, me buzëqeshje që shkrin frikën, ti je kthyer në besim për njerëzit, sidomos për të moshuarit. Ata që deri dje kishin frikë nga ankthi i të panjohurës, sot ndihen të qetë kur u troket emri yt në derë. Sepse ti, bijë e mirë, nuk je vetëm mjeke. Je motër, mike, mbështetje. Je ajo që i jep forcë fjalës “mjek”, një profesion që nuk ka të bëjë vetëm me recetën.

Në këtë ditë të veçantë, ne s’mund të mos ndalemi tek ajo që ndoshta është më e rëndësishmja: betimi i Hipokratit, ai që ti e mban jo si një rresht të harruar në fletët e shkollës, por si një yll orientues në çdo hap që hedh. Ti zgjodhe të mos ikësh jashtë, të mos ndjekësh rrugët më të lehta. Zgjodhe të rrish këtu, ku ka nevojë për ty, ku trupi i shoqërisë shpesh vuan nga mungesa e kujdesit dhe e shpresës. Dhe kjo të nderon më shumë se çdo titull.

Dëshira jote për të vazhduar më tej, për të hyrë në rrugën e specializimit për kardiologji, nuk është vetëm një ambicie. Është zgjatim i natyrshëm i misionit tënd. Është mënyrë për të kuptuar më mirë zemrën, jo vetëm si organ, por si simbol i jetës, i emocioneve, i dhimbjes dhe i dashurisë. Ti nuk kërkon tituj, por thellësi. Dhe kjo është ajo që të bën të çmuar.

Tashmë, nuk frymëzohesh vetëm nga librat apo leksionet e universitetit. Frymëzohesh nga vetë pacientët. Nga ajo nënë që të falënderoi me lot në sy. Nga ai i moshuar që të shtrëngoi dorën dhe të tha “u bëra më mirë sapo të pashë”. Nga fëmija që s’të kupton ende mirë, por ndjen qetësi kur e merr në krahë. Po, ti po ushqehesh me energjinë, që vetëm mirësia mund të të japë. Dhe kjo është dhurata më e madhe, që mund të marrë një mjek në jetë.

Në këtë ditë të lindjes tënde, në këtë pikë ku ndalesh një çast për të parë pas dhe për të menduar përpara, ne duam të të themi: jemi me ty. Të falënderojmë për çdo orë pune, për çdo fjalë të mirë, për çdo gjest njerëzor. Urojmë që të ecësh në këtë rrugë me shëndet, me forcë dhe me atë buzëqeshje, që është tashmë pjesë e ditës sonë.

Pamela, të urojmë nga zemra jetë të gjatë, të bukur dhe të bekuar! Urojmë që gjithmonë ta ndjesh këtë thirrje si mision, jo si barrë. Që ta ruash atë dritë që ke në sy edhe kur rruga bëhet e vështirë. Që çdo rrahje zemre që dëgjon nëpër stetoskop, të të kujtojë sa e çmuar është jeta dhe sa i madh është misioni yt për ta mbrojtur atë.

Gëzuar ditëlindjen, e dashur Pamela!

Qofsh gjithmonë e mbështetur nga Zoti, nga drita që ke brenda vetes dhe nga dashuria e njerëzve që i shërben me përulësi.