Oqean me Lot
Astrit Lulushi
Zoti shumë u dëshpërua
Kur pa atë që kishte krijuar,
Sipas shëmbëlltyrës së vetes,
Të shthurur e shpërfytyruar.
Në Qiell u ul e Qau, në Oqean
Me Ofshamë, Lotin e hodhi.
Kur sytë panë për të dëshmuar
Rrënimin që Zoti s’donte të shihej -
Loti u tha, vetëm kripa kristal mbeti.
Ky Lot - “mburojë” në hebraisht -
Profet i Sadomës e Gamorrës,
Nip i Abrahamit ishte.
Një ditë, Zoti u ngrit
Dhe i tha - “O Lot, ik,
Para se jetën ta zhduk,
Ta varros, shfaros
Nga ky qytetërim
Asgjë nuk dua të mbes!”
Perëndia, Lotin e udhëzoi
Të merrte familje e plaçkë,
Të ikte pa kthyer as kokën
Nga qyteti që shkatërrohej.
Por gruaja e Lotit s’duroi
U tundua të shihte rrënimin,
Pamjet me gurët që binin
Donte t’i merrte me vete
Në kujtesë t’i gdhendte.
Dhe, siç kishte premtuar,
Zoti, shtyllë kripe e bëri
Që në të ardhmen,
Veç oqeanit me ofshamë
Me Lot me Kripë Kristal,
Asnjë gjë të mos mbetej
Nga korrupsioni e shthurja
Në Sadom-Gamorrë.
Yorumlar