Nëse tashmë po derdhet, pse shqetësoheni për çdo pikëz?
Dr Fatmir Terziu
Njerëzit e ndjeshëm. Njerëzit e sotëm e njerëzit e djeshëm. Njerëzit e urtë, njerëzit e butë. Njerëzit që na rritën dhe njerëzit që me ta u burrëruam. Njerëzit e mirë e njerëzit e lirë. Të lirët njerëz që jetuan vetëm me fjalë. Jetuan dhe jeta krijoi një stigmë. Stigma që njerëzit e ndjeshëm janë të dobët. Në fakt sot e mot kjo stigmë duhet e duhet të zvogëlohet. Vetëm për shkak se ajo ndjen gjërat poshtë “kockave” të saj nuk do të thotë se ajo është e dobët.
Ajo mbart gjithçka. Ndjenjat e saj, ndjenjat e njerëzve të mirë, njerëzve të lirë, njerëzve të tjerë, bota rreth saj është shpërngulur pa pashaportizim, ndërsa ajo, pra bota e mistershme ngadalë e ngadalë i merr të gjitha.
I merr të gjitha me një të telefonuar, me një Watsapp, me një Viber, me një Mesazhier, me një fjalë… që prodhon dhimbje e mall. Aty stacionohet ndjeshmëria.
Ndjeshmëria u konsideroka e dobët?!
Njerëzit e tillë janë ata që konsiderohen të guximshëm, apo jo? Ata kanë duruar aq shumë sa që nuk ndiejnë asgjë. Vërejtjet shkasin, komentet e mbajnë truallin e tyre të vrazhdë, dhe situatat e tyre të vështira lëkunden mbi lëkurën e tyre si uji gjatë një stuhie. Nëse tashmë po derdhet, pse shqetësoheni për çdo pikëz?
Ky është problemi, mendoni vetë. A ka njerëz të guximshëm, pra me të vërtetë të guximshëm?Jo. Njerëzit e guximshëm janë frikacakët e vërtetë. Në vend që të marrin përvojat dhe ndjenjat e tyre, duke i lënë ata të depërtojnë në eshtrat e tyre për t’u bërë palca që i nxit trupat e tyre, i mbyllin dhe i bëjnë skelete në një dollap. Ata janë ngatërruar me bagazhin që ata mbajnë në kurriz. Dhe janë bërë palë të mpiksjes gjithnjë e më shumë. Ju a përsëris! Nëse tashmë po derdhet, pse shqetësoheni për çdo pikëz?
Një botë që mbeti e lagur me lotë, me lotë emigrimi, ikjesh e ikjesh, një botë që mbeti në ujëra të ftohtë … ujëra të dhimbshme. Njerëzit rreth kësaj po jetojnë vetëm në këtë botë … Njerëzit e ndjeshëm, o njerëz të ndjeshëm vendosni, ndërkohë që po e absorboni atë. Kjo tashmë ndodh në Pranverë!
Në pranverë jeta dhe dashuria shtrihen në bar, duke xhiruar gishtat nëpër çdo thithkë sikur të ishin flokët e Tokës. Kur netët e Pranverës sjellin një fllad të lehtë, stigma imagjinon se shpirtrat po e përqafojnë atë. Në verë, kur ajo thahet, ajo përhap krahët e saj dhe shikon deri në qiell, duke ditur se çdo pikë uji që bie është Nënë Natyra që freskon lëkurën e saj me lutje. Dhe lutjet bëjnë ende efektin e tyre…, edhe për të Tjerët!
Të Tjerët janë shumë të shqetësuar duke u siguruar që skeletët e tyre të mos dalin nga dollapi. Forca, në fund të fundit, është aftësia për të përballuar sasi të mëdha të presionit dhe Perëndia e di se sa forcë duhet të mbajnë këto skelete. Është sikur po bisedojnë me veten kur në realitet Ai edhe kur shkruajti Postulatin e tij të Pestë, duket qartë se bisedon me skeletet e tij. Mos prisni natë, mesnatë, pas mesnatë.
Pas mesnatës, kur të tjerët janë zhvendosur për të fjetur, duke shpresuar që skeletet e tyre të mos vijnë për t’i ndjekur ata, stigma është e gjallë, është zgjuar, derën e saj të dollapit e ka tashmë të hapur.
Ai shtrihet në shtrat dhe e pyet ankthin se si do të jetë dita, qesh me një koment të mprehtë dhe duket qartë se depresioni ka bërë shumë për jetën e tij. Gjërat që duhet ta peshonin atë, tashmë janë shprishur. Ata vijnë për ta vizituar kaq shpesh, gjithësesi në kohën kur po përgatitet për Postulatin e tij të rradhës. Dhe dera e mbyllur nuk hapet më. Forca që duhet për të mbajtur derën mbyllur është e pamund.
Megjithatë, Ai merr një sasi të dozës së përditshme, dhe teksa duket se ende ka guxim për të hapur dollapin e tij, pa u frikësuar nga gjërat që mund të hidhen jashtë në tërë këtë amulli qesh me veten e tij. Qesh ashtu i përlagur. Dhe ndjek pikëzat me numra që qafohen e bien rreth lëkurës dhe skeleteve të të vetëve… habitet! Fundja për herë të parë ndodh njerëzisht në skeletet e tij: Nëse tashmë po derdhet, pse shqetësoheni për çdo pikëz?
