Fatmir Terziu
Një jetë pa ndryshime, do të ishte plot dhimbje. Njeriu i shkujdesur do të merrte lumturi të përjetshme, por edhe mërzi, edhe ters-ëmbëlsi të dyshimtë. Ters-ëmbëlsia e hidhur e ndryshimeve në jetën tonë... Emocionet e përzemërta?! A ka të tilla?
Dhimbja, pendimi, trishtimi janë ato që na shtyjnë përpara. Na bëjnë ata që jemi. Ndryshimi për të mirë, (ose dhe për keq) është që ne të vendosim dhe të marrim në dorë fatet e ndryshimit.
Një botë pa ndryshim, thjesht do të ngecte në të kaluarën. Ndërsa e ardhmja do të dukej, se nuk është e arritshme, shumë larg për ta kapur, ose kurrë për ta menduar se mund të kapet.
Një zemër që nuk ndryshon, është injorante. Ajo zemër nuk mund të shohë asgjë vërtet, nuk mund të shohë pa u dridhur nga frika e së panjohurës, nuk mund të shohë nga një frikë për të evoluar.
Kështu, që tani e tutje unë nuk do të banoj në të kaluarën duke qarë për fantazmat e shkuara, të cilat kanë shfrytëzuar rastin e tyre dhe janë zhdukur në një të ardhme më të mirë me vizatimet kaçurrele të mashtrimeve që kanë bërë, të cilat mund të mbahen diku të dashura, të afërta me vetë zhgënjimin.
Lëreni atë që ju lidh, ju zinxhirros me mjerimin që keni ndjerë. Shkelmojeni tutje, dhe mendoni një moment sikur nuk e keni pasur, pra, kur edhe e keni humbur. Të gjitha vuajtjet vijnë nga të qenit tepër i lidhur me një gjë. Me errësirën që mbulon vetë errësira në të cilën ndodhesh ti, ndodhet e gjitha…, ndodhesh dhe ti miku im i vjetër.
Miku im i vjetër, emri që më ke dhënë, ngrohtësia që më ke dhënë, buzëqeshja që më tregove, emocionet që më kërkon, janë pjesë e këtij ndryshimi. Mundohu të ndihmosh ndryshimin!
Unë do t'i kujtoj mirë dhe do t'i mbaj të dashura ato që ke ëndërruar, dhe kur të zgjohem do të shoh se edhe ëndrrat kishin arsye për të ndryshuar.
Por ju nuk do të ktheheni, më në ato ëndërra. Ju kurrë nuk do ta bëni këtë. Ju nuk ndryshoni. kështu që unë duhet t'ju lë të shkoni,
Dhe emrin që më ke dhënë do ta zboj, nëse do të duhet ta zbonim me kohë. Dhe kështu duhet ndryshuar. Duhet ndryshimi…
Çfarë është kjo?
Thjesht mendimi i shpresës që vërshon nëpër venat tona. Kur shohim dikë që duam, shtrëngimin tonë, familjen tonë, rrezet e diellit. Nëse ato do të zbeheshin, një pjesë prej nesh thjesht do të shpartallohej, zhdukej. Retë e shiut do të mbanin larg rrezet e diellit në jetën tonë, era e rëndë do të na lante flokët dhe do të na kujtonte tragjedi të mëdha. Ngjashëm me një terror të fjetur, zinxhirët e fatit, rrjedha e kohës bëhet, pa kuptim, pa atë që është fryrë si hiri nga një erë.
Ajo që nuk duhet të harroni, nuk do ta humbasë kurrë, çfarë nuk do të ndryshojë ... E kaluara, ku jetojnë kujtimet tuaja, veprimet tona të shquara. Mbajini të dashur, dhe kujtoni disa nga rrezet e diellit për të mbajtur larg shirat, për t'u tërhequr së bashku dhe për të shkëlqyer përtej skenës së mashtrimit të gjatë, ngrihuni.
Edhe nëse e humbni tërë forcën tuaj dhe muskujt tuaj refuzojnë të mbajnë shpirtin tuaj të bukur të bllokuar brenda mishit të ekzistencës tuaj, edhe nëse bini në një humnerë dëshpërimi, të gllabëruar nga pendimi, ju duhet të kuptoni se duhet ndryshimi.
Për sa kohë që jeni gjallë, duhet të bëni një ndryshim. Për sa kohë që jeni gjallë, ju mund ta bëni të tashmen të gëzuar duke u përpjekur për një të ardhme më të mirë, për veten tuaj, për atë që keni humbur. Jetoni, sepse dashurinë për dritën duhet t'a mbajnë të gjithë, sepse pas errësirës vjen drita dhe ndodh…, ndodh ndryshimi. Zgjohemi në një ditë të re…
Kufiri i ndërgjegjës
Tregojani përrallën tuaj erës. Kaq. Mjafton kaq. Sytë shpërndajini në qiell. Udhëtoni bashkë me lëvizjet e atjetejshme. Qëndroni të shpërndarë nëpër qiell. Buzët i mbani në gatishmëri. Në gatishmëri dhe frymën. Pastaj, këndoni pa u shpërblyer kurrë. Tonet zanore do të kuptohen në hapësirë. Dhe hapësira do të duket se ju kupton këngën. Kështu ju nuk do të jeni thjesht një gjethe. Një rënie…
Rënia e gjetheve mund të jetë një shenjë e ndryshimit. Mund të jetë një paralajmërim i kohërave më të ftohta, që cekin rrugën tuaj në këtë errësirë të errët që pushton grimin e përrallës suaj. Dh ajo ju shpie në joshje. Joshja është mendimi i shpresës që të drejton, të udhëheq, të shoqëron përmes mjerimit të vetëdijes tënde, në një botë shumë më të këndshme.
I mjerë mbetesh ti…, ti që lufton, ndërsa ngadalë lufta largohet, humbet fuqinë e vet. Zvarritet. Lançohet.
Mbetesh zemërthyer të shikosh duke u përpjekur në ndryshim, duke mos u dridhur pavarësisht plagëve që mbarten nga lumi i kohës. Të ngjyrosura në të lehtë më në fund, petalet e luleve të sezonit të ri, reflektojnë mbi shpresën në mënyrë të përsëritur, mbi secilën që mbin toka bërtet.
Dhe britma çan në këtë errësirë të zymtë të shtrembëruar. Nuk ka asgjë për t'u trishtuar, fati për t'u harruar është fati i çdo fytyre… Dhe kjo ndodh… do të ndodh një ditë. Do të ndodh edhe të thahen…
Ata thahen si trëndafilat gjatë stinës së tharrjes, bien nga hiri ashtu si petalet e lulediellit kur ka ardhur koha e tyre për t'u larguar për filizin tjetër, ose njësoj si luleradhiqet që shpërndajnë farat e tyre.
Por më e rëndësishmja, është të mos harrosh se ndërsa ekziston mund të bësh një ndryshim, për veten tënde, për të mirë, për të tjerët. Ndoshta ju jeni drita e tyre lulja e një ëndrre pranverore. Edhe nëse njerëzit vazhdojnë të shpresojnë, të jetosh me ndryshimin, është ajo që më duket shumë e bukur. Kështu, që tani e tutje unë nuk do të banoj në të kaluarën duke qarë për fantazmat e shkuara...
