Mungesa
Fatmir Terziu
Ti e fute fenë në gojën time si një mbushje metalike
para se gjuha ime të mësonte lakimin e emrit tim të mirë
mendimet e mia nuk kanë asnjë kuptim përveç asaj që më ke ngjizur
Fatmir!
I tillë jam sot
retë e shtrydhin lotin tënd rubin
më mbushin, pa dyshim të çarat dhe dhimbjet e mia
sa hap sytë Ti je zhdukur,
mungesën era atje Lart ma shfryn
deri në Hënë,
Unë mbetem një anije e përulur
notoj në lotët e tua Nënë.
Dashuria ndaj prindërve vdes kur ne vdesim. Ata ikin, por ne jetojmë me 'ta çdo herë, pa u ndalur. Çdo i ikur mbetet i përhershëm nëpërmjet veprave dhe veprimeve që ata kanë kryer në gjallërinë e tyre. Na lindin, kujdesen për të na rritur, na duan pa kufi dhe pa kushte. Edhe ne po ashtu i kujtojmë me dhimbje, me dashuri dhe me mall. Kjo është jeta. Nuk është hera parë që ju në shkrimet tuaja keni përcjellë dashurinë e dhimshurinë ndaj prindërve të tu, duke na kujtuar edhe neve lexuesve për ti kushtuar vëmëndje atyre që na prunë në jetë. Ju faleminderit dhe lusim për të gjithë të larguarit që dheu që i mbulon të jetë i lehtë.…
Nje poezi brilante, e mrekullueshme. Jam kunder superlatives, por kur duhet perse te trembemi ta themi? Nuk shtoj dhe nuk heq dot asnje fjale nga c' thote Z.Gjergji.
SHUME URIME, Myslim Maska, ATHINE.
Një uverturë malli, pikëllimi, mirënjohje kjo poezi e Profesor Doktor Fatmir Terziut, që të duket sikur e ka kompozuar vetë dhimbja nga mungesa e prezencës fizike të figurës së shenjt të Nënës. Kam lexuar kohë më parë një antologji kushtuar vetëm Nënës me krijimet poetike më të zgjedhura nga kolosët botëror të poezisë deri te rusi S.Esenin e rumuni M.Eminesku, ndërsa nga Shqipëria s'ishte asnjë. Teksa lexoj këtë poezi të Profesor Fatmirit them me entuziazëm e mburrje, se ja ku e kemi dhe ne një krijim për Nënën të denjë për në të tilla antologji europiane e botërore.
Me shumë respekt, K.Gjergji.