Me një sens humori, gjërat janë më të lehta edhe në kohë të vështira
Specialitete shqiptare dhe pak bisedë miqsh
nga Fatmir Terziu
Disa madje guxojnë të fillojnë nga e para në Londrën zhurmëmadhe që ngjan me një paarsye të qetë.
Pak drita, pak njerëz. Kyçja prek gjithashtu Londrën. Në vend të zhurmës së madhe metropolitane, nxitimit dhe përplasjes së njerëzve, kalimtarëve dhe nxitimtarëve, mes bareve dhe dyqaneve, ka shenja gjethesh të përthara e të harruara nga pastruesit që edhe ata duken pak nëpër rrugë dhe teste enigmatike letrash të flakura për të bërë pak zhurmë. Pavarësisht nga kohërat e pasigurta, disa guxojnë të bëjnë një fillim të ri. E ata plotësojnë heshtjen enigmatike të bllokimit, mësimit online, dhe dyqaneve të mbyllura, natyrisht jo atyre që i lejon ligji të shërbejnë.
„Hapje e re“ është shkruar në disa dritare në Kilburn High Road në fillim të zgjatjes së rrugës kryesore e të mbipopulluar në kohë të qetë, kohë normale, pa Covid-19. Qasja me tërësinë është e mirë, sidomos kur bie shi, rruga ngjan si një gjarpërim kolorit mbuluar me çadra, dhe kjo në çdo stinë. Disa çifte, disa miq, disa të njohur, dhe disa punëtorë janë shpërndarë përreth hapësirës, diku në të thatë, duke pirë kafe në kartona, ose duke ngrënë ndonjë ushqim të marë me vete nga diku, soe nga ato që e bëjnë një mundësi të tillë. Era e mirë e gjellëve të „Vila Ronel Restaurant“ tërheq vetëm ata që porosisin dhe ata që duan të shijojnë gjellët tradicionale shqiptare, natyrisht duke zbatuar ligjin britanik të bllokimit dhe duke marrë me vete atë që natyrisht ne e quajmë trësi në specialitete. Është e shpejtë lëvizja e ndriçuar pak diagonalisht në restorantin e shqiptarëve, „Vila Ronel“ përballë „Dolçe la Vita“. Dritat e ndritshme kanë lëshuar ndriçimin e qartë mbi ushqimet e freskëta të prodhura nga Valbona Çela dhe stafi i saj, edhe pse mjaft i reduktuar. Neritan Çela, pronari i „Vila Ronel“ nuk është i qetë. Para pak ditësh humbi jetën nga Covid-19, Fredi Lalaj, një muzikant, që kishte vite bashkëpunimi me restorantet e tij për gëzime, festa, ditëlindje, aktivitetete festive dhe mbarëvajtje angazhimesh të tjera komunitare.
„Restoranti është i hapur vetëm për të marë me vete, por kafeja ka një shije të mirë“, thotë teksa e përgatit kafenë vetë. Ai është tashmë një njeri që mendon për projekte të reja në kushte të tilla. Duhet menduar më ndryshe, duhet të gjesh rrugën e re për një klient. „Më shumë njerëz mund të vijnë“, thotë e shoqja, duke shërbyer në një tavolinë tjetër një ushqim tradicional të freskët. Një bisedë. Sigurisht për Coronan dhe bllokimin. Konsumatori punon në kushte të reja, tashmë në „zyrën“ e shtëpisë. „Atij, pra konsumatorit i duhet diçka e freskët në mes, përndryshe është shumë i vetmuar pa kolegë."
Bleni vetëm me telefon
Në dyqanin e grave me shenjat e "dyqanit" ju tërheqin ato që thuhet se duhet të blini vetëm me telefon. Ajo që shfaqet në dritare, ose çfarë mund të shihet në internet mund të merret. Rrobat shumëngjyrëshe të dimrit janë në shfaqje masive. Klientët janë të rrallë. Një zonjë e moshuar shikon dhe tund kokën. "Gjithë sa më duhet është shoqëria. Të shoh njerëz të tjerë në vend, që të ulen vetëm në shtëpi. Rrobat dhe mobiljet shumëngjyrëshe janë të këndshme, por kujt i duhet tani kur asgjë nuk funksionon," pyet ajo veten. Kioskat, stendat e frutave, ëmbëlsira dhe sanduiçe po ecin mirë.
Ju pothuajse do të kalonit nëpër bare edhe pse ato ofrojnë largim. Ndriçimi në anekse rrugësh është minimal, aroma mishit të pjekur në shufrat e burgerit kalon mbi dërrasat e zeza përmes dyerve të hapura. "Kushdo që na njeh vjen," thotë një punonjës. "Ne kursejmë korent. Ne kemi borde për këtë." Duket e zymtë në gastronomi. Ka karrige mbi tavolina, sallonet e akullores janë akoma në pushim dimëror. Dyqanet ndezin vetëm me kujdes vitrinat e dyqaneve të tyre - edhe nëse ato ofrojnë Kliko & Bli. Në tezgën e tregut, shitësit e frutave dhe perimeve të freskëta po bërtasin mjaft. Në vend të një turme të vrullshme, ka zhurmë. "Vitamina, vitamina, të freskëta dhe me shije frutash", jehon nëpër rrugën e qetë në Edgëare Road dhe në Croydon. Me çanta në duar, ata flasin për familjen dhe miqtë të cilët "vështirë se mund të shihen". Në vend të një përqafimi intim, ekziston video telefonia nga shtëpia. "Më mungon shumë. Shpresojmë që kjo të mbarojë së shpejti", i tha një burrë shitësit. Ai pohon me kokë. Një grua pyet me zë të lartë: "Deri kur do të shkojë kjo… eh, mirë de le të rimë me shpresë" me gjithçka që është e mbyllur. "Nëse kjo vazhdon për një kohë të gjatë, e gjitha do të jetë bosh".
Mos e humb sensin e humorit
Ushqime deti, sardele dhe sallata të freskëta bien në sy në treun e tyre. "Shefi e bën vetë gjithçka të freskët çdo ditë ", thotë shitësja me krenari. "Është kaq e shijshme dhe e shëndetshme. Megjithatë, është e vështirë. Më pak njerëz kanë ardhur që nga ky bllokim. Shumë qëndrojnë në shtëpi," thotë ajo. Kioskat janë të zëna. Për cigare, pije, gazeta, lotari dhe ëmbëlsira. Linja të shkurtra. Klientët zakonisht nguten. Ndryshe është me Kostan. Kosta është gjithnjë në angazhime të reja. Kafeja e tij „Crystal Caffe“ në Edgëare është gjithnjë në pritje. E qeshura e tij e përzemërt gjëmon në mënyrë tërheqëse në atë kënd. "Kafja, supërat dhe ëmbëlsirat bëjnë mirë" thotë ai. Dyqani i tij është miqësor. Vetëm një klient lejohet të hyjë. Nuk ka rëndësi, njerëzit vijnë gjithsesi. Por nuk ka pasur kurrë diçka si Corona. Humori po përkeqësohet atje. Njerëzit janë të bezdisur. Thjesht duhet t'i gëzosh ata. Dhe unë do ta bëj atë. Pështirësia nuk bën, mjafton të bëj ndonjë gjë të mirë dhe kaq.
Kush është në dyqan qëndron për pak kohë. Për shaka në lidhje me bllokimin, shkëmbimin e recetave, pazaret dhe të qeshurat. Diçka është e sigurt. Shqiptarët janë të gjallë, dinë të përjetojnë edhe në situata të tilla. "Edhe nëse nuk të pëlqen të qeshësh, kjo të ndihmon. Me një sens humori, gjërat janë më të lehta edhe në kohë të vështira." Edhe në bllokim.
