Mbi një pikturë të Nexhmedin Zajmit
Nga Fatmir Terziu
Një grumbull i pistë
pirja e duhanit para një dere të një shtëpize,
tymi dredharak, cigaret nga bishti në bisht,
trisht,
hi i trullosur mbi një kanaçe katruve,
një qen i mbytur në fodullëkun e tij,
duke u kacafytur me një këpucë të vetmuar,
një glopatkë e thyer,
me buzët e saj të lakuara
noton not pate në një gavetë të rrahur nga shirrat,
gjerba e tromaksur prej llamarinës.
Saherë që era lëviz në sfond,
një enigmë të duket se ndez kallamin e kallamishteve,
një zhbiraq i mpirë, që dehet në shi,
një dele e damkosur dhe e zhgryer,
me sy të tretur,
duke udhëhequr një jetë të paqartë në mesin e zhurmave,
një palosje rrotullake dhe një ngastër toke,
me pesëmbëdhjetë kërcej lakre midis barërave të harlisura,
një rrugë e mbytur në merimanga dhe një portë e tjetërsuar,
shufrat e saj të prishura dhe të varura poshtë
si thonjtë e tejzgjatur të muzgut që bie pingul,
mbi një çatizë nën erë,
me një zhurmë të mistershme,
dhe mbi dy dritare të zbehta të vendosura si sytë ngjitës,
një derë e fryrë, me një ligështi të dehur,
dy fëmijë gjysmë lakuriq që luajnë me baltë,
duke kërkuar të zbulojnë enigmën e dheut të lagur,
një njeri krysëkurrizës në derën e hapur,
kapelen e tij të ngjeshur e përplas dihamë vetmie,
sapo ka përcjellur dashurinë në Lagjen e të Vdekurve,
pirja e duhanit është e kënaqur me shiun që bie.
