Lirika në dimër të moshës (cikël me poezi)
Nga Përparim Hysi
1.Ai sy
Ai sy më fliste shumë,kur pulis atë qepallë
Jam i"dogëdisur"unë, sado sy plot kam parë.
Se më është si një magnet që më"thith"në sekondë
Dhe qëllova unë sherret, më bën skllav në moshë të vonë.
Ndaj u bëmë, papritur një,(veç nga syri me të"fshehta")
Gjumi hiç nuk më zë dhe,"tani", jam bërë me"fleta".
Sikur zë marr fluturim(bashkë me mua qindra pëllumba)
Ma"trazove" pleqërinë,sybukura që pashë tek rruga.
2.Mos më thuaj!
Mos më thuja:-Do mbetemi miq!
Dhe miqësinë do vazhdojmë,
Se kështu më vë në kryq
Si një KRISHT që po linçojnë.
"Mbetemi miq", është si"lamtumirë"
(është si zgjedhje e gabuar)
Për të qenë, demek, i lirë
Afeksioni ka mbaruar.
Emocionet, ikin... vdesin
Ku shkoi vallë afeksioni?
Pak nga pak, të"ftohur"mbesim
Iku,shkoi dhe emocioni.
"Të mbetemi miq", nuk mjafton Se je, e domsdoshme për mua Nëse afeksohem në moshë të vonë, Kjo ndodh,se, me të vërtetë, të dua.
3. Vorbulla e kujtimeve
Kujtimet sikur janë vënë në korsi konkurimi
Sikur kanë zënë vrapin,kush mbrrin më parë?
Jam peng i tyre; i madh befasimi
S'kam si mos befasohem,tash, në moshë të shkuar.
Jam i sulmuar si bletërritësi nga një koshere bletësh
Dhe ndjej "zukatje" kujtimesh e ngjarje pa kufi
Herë buzëqesh,herë bëhem i prekshëm
Pa zë e mallëngjehem,se jam pleqëri.
Ja tek hapet,befas, një portë e lashtë Dhe vjen si fllad freskie një kujtim intim Humbas mjegullash,se jam me të bashkë E jetoj "kujtimin" deri në mallëngjim.
4. A mundet?
Në kraharor diçka më tërbohet
Hidhet e përdidhet si zok
A mundet në këtë moshë të dashurohesh?
Ju lutem,- më thoni,- ju miq e shokë!
Se ja: u godita, papritur Drejt e me shikimin e parë! Më mori"më qafë" një syndritur Aq sa, sikur nuk jam më gjallë.
Ika... e humba pusullën
Si Xhaferri që humbi simiten
Syndritura, sy për sy, lëpiu gjuhën
A nuk kam hak unë që mos lajthitem?
Dua që paksa të qetohem Dhe mendjen nga syndritura ta heq Më shumë nervozohem, stresohem Ç'po heq, o miq, ç'po heq?!!!
5. Syri im
Syri im është i stërvitur dhe s'gabon kurrë në çmim
Nuk besoj se jam lajthitur,kur të pashë,o shpirti im.
Pashë një lule krejt të brishtë dhe fytyrën me njgyrë kremi
Pale syri yt me bisht,seç më"shpoi" sa më zu shendi.
Trupi yt si bredh alpin dhe fytyra lëshon nur
Ndaj e"humbi"syri im, më nuk mbyllet:është"sëmurë"
Përfytyrimit zë i kthehem,se më erdhi tani pranë
Ndaj po zë e po rrëfehem,se s'duron ky imi xhan.
Nga një trillë që qe qëmoti,veç se pashë një sy të ndritur Më pushtoi një brengë koti,dhe tani që jam kokëthinjur Aq sa moshën e harrova dhe nga koka më del tym Tutje-tutje viteve shkova, ( se s'gabon kurrë syri im)
