Laburistët kanë humbur më shumë sesa zgjedhjet
Partia Laburiste duhet të nxjerrë mësime nga humbja e saj nëse nuk do që t’i delegohet harresës zgjedhore.
E enjtja ishte një ditë e errët për Partinë Laburiste. Të humbasësh kaq thellë, ndaj një qeverie që ka qenë në pushtet për nëntë vjet me një luftë ekonomike, është e pashembullt. Edhe kur flasim, fraksionet e Parisë Laburiste janë në fytin e njëri-tjetrit, ndërsa argumentojnë për atë që fajësohet për rezultatin më të keq të Partisë që nga Zgjedhjet e Përgjithshme që nga viti 1935. Ndërsa ata fajësojnë njëri-tjetrin për humbjen e Labour, ekziston një shans i lartë, që ata do të injorojnë aktualen, pra mësimet që duhet të nxirren nga këto zgjedhje. Nëse e bëjnë këtë, Labour do të përballet me një dekadë tjetër në kundërshtim.
Le të fillojmë nga maja me drejtuesin e Partisë Jeremy Corbyn. Udhëheqja e tij mund të ketë nxitur radhët dhe të frymëzojë besnikëri thuajse fanatike nga ndjekësit e tij kryesisht të rinj, por ai ishte gjithashtu udhëheqësi më jopopullor i një partie opozitare duke shkuar në një Zgjedhje të Përgjithshme që nga viti 1977. Pasuesit e tij akuzojnë mediat për kryerjen e një pune jo fort të mirë kundër një udhëheqësi, që është sipas tyre i dashur, por që ka mbetur duke raportuar ato që tha dhe bëri njëherë Corbyn në vitet kur ai ishte deputet. Histori të vërteta përfshinin: duke ftuar anëtarët e dënuar të IRA-s në Dhomën e Komunave ditë pas bombës në Brighton; dhe vendosja e një kurore në varret e individëve të lidhur me grupin e terrorit të Shtatorit të Zi dhe masakrën e Mynihut të vitit 1972. Veprime të tilla armiqësuan shumë votues të Partisë Laburiste. Ata nuk panë një udhëheqës frymëzues, por një njeri që mbështeti ata që do të bënin dëm për Britaninë dhe Judenjtë e saj.
Por është shumë e thjeshtë për të hedhur fajin tërësisht në këmbët e Corbyn. Ashtu si ajo që shihet e dëmshme për shpresat elektorale të Labour, ishte edhe qëndrimi antidemokratik i anëtarësimit të Labour dhe shumica e deputetëve të tij. Vendimi i tyre për të mbështetur një referendum të dytë për Brexit mund të ketë ndikuar në parti. Por ajo tjetërsoi forcat e saj dhe format në dobi të votimit të Lëvizjes.
Udhëheqësi tjetër i Partisë Laburiste nuk duhet të jetë dikush që bëri gjithçka me fuqinë e tij ose të saj, për të rrëzuar Brexitin. Kjo përjashton pëlqimet e Jess Phillips. Përkundrazi, partisë laburiste i duhet dikush që mund të bëjë një hap prapa dhe më në fund ta shohë Brexit për mundësinë që ka qenë gjithmonë.
Laburistja duhet të zgjedhë një drejtues i cili mund të arrijë përtej anëtarësimit të metropolit të Labour. Nuk ishte në Londër, ose në Mançester ajo që pësoi. Ishte në qytete si Ërexham dhe Darlington ku u asgjësua. Këto komunitete dëshirojnë të respektohen dhe dëgjohen. Ata nuk duan të mbrohen nga lojtarët e supozuar të tyre dhe të trajtohen si të shpenzueshëm.
Në vitin 2014, gjatë zgjedhjeve të përzgjedhjes në Rochester dhe Strood, atëherë prokurori i përgjithshëm në hije, Emily Thornberry tëeetoi një foto të një furgoni të bardhë të parkuar në rrugën e një shtëpie të zbukuruar me flamuj anglezë. Ajo e përshkroi atë me një teshtimë të nënkuptuar të ‘Imazhit nga #Rochester’. Ajo ekspozoi kompleksin e epërsisë së harkut të Labour. Udhëheqësi tjetër i Partisë Laburiste duhet të heqë dorë nga snobia nëse partia do të apelojë te vetë votuesit që dikur pretendonte se përfaqësonte.
Partia Laburiste mban mend zgjedhjet e fundit kur fituan një Zgjedhje të Përgjithshme në 2005 nën Tony Bler. Ai nuk do të kishte mundësi të fitonte nëse Laburistja nuk do të fitonte kaq shumë vende në Skoci. Kjo është arsyeja pse është e domosdoshme që Laburistja të rindërtojë Laburisten Skoceze nëse dëshiron të kthehet përsëri në pushtet. Kjo do të thotë që udhëheqësi tjetër i Partisë së Laburistëve duhet të sfidojë drejtuesin e SNP-së, Nicola Sturgeon, dhe rekordin e saj të tmerrshëm në fuqi, në vend që ta shohë atë si partner të koalicionit. Punës i duhet të qëndrojë fort pas çështjes sindikaliste, të veprojë si një parti që po synon pushtetin dhe të sfidojë rivalët e saj në të gjithë Mbretërinë e Bashkuar.
Nëse mund të bëjë një rikthim brenda pesë viteve, varet nga ajo që bën tani. Udhëheqja toksike e Corbyn dhe politika e referendumit të dytë të partisë ishin qartë të dyja probleme të mëdha. Por mbi të gjitha, Laburistja i ka larguar ato që dikur pretendonin se i përfaqësonin. Ka mësime që Partia të mësojë. Dhe është një proces që mund të zgjasë me muaj.
Por Partia Laburiste nuk ka shumë kohë. Zgjedhjet lokale po vijnë në maj. Dhe Britanisë i duhet një kundërshtim i shëndetshëm që ajo të ketë një demokraci të shëndetshme. Le të shpresojmë se periudha e reflektimit të Punës është më shumë sesa fjalë.
