Odise KOTE
KEQARDHJET … !
Gjithë natën, zgjuar, vë në rradhë keqardhjet
gjer në ag, kur nga buzë e çarë
e pendimeve që nderen dritares,
plas gjaku dhe lind ëndërr e bardhë…
Që befas ikën. I ngjitet malit të shpresës,
e etur, – më tha, për miqësi të reja me pikëlat e vesës.
Duke mbështjellë muzikën e kujtesës,
me besimin e ngrohtë të erës.
I therrin kurthet brisk, i dhembin plagët e ditës,
e ndalet, e dremit paksa, në hijen e lisit degëgjerë.
E kemi shpikur gjuhën tonë të pakrijuar,
nuk ankohet, por i dëgjoj zemrën si dënes…
Dhe vonë, tepër vonë, kthehet sërish tek unë,
e grisur, e lodhur, e çjerrë, me baltë, me uri.
Por gabohet, se batica vjen, me vete më merr,
dhe e humb përsëri…
Gjithë natën vë në rradhë keqardhjet…
Comments