Jeta vjen rallë
Nga Fatmir Terziu
Dëgjomëni,
pëshpëritjen
e lënë mbi tasstierë
të shtrenjtit e mi,
vëllezër, motra, grua, nënë,
të dashurit fëmijë,
jam me ju edhe tani.
Tani që dita ka filluar të sfidojë natën
unë zgjohem si gjithnjë çdo mëngjes
për të ndjekur diellin nga dritarja
me orët e tij mbi re të bardha,
bëj leksion në ekranin e qetë
njëlloj sikur dielli me retë
deri sa ndjej përmallje menjëherë
dhe nga dritarja shoh të pikturohet ndonjë jetë.
Unë nuk isha as këtë herë në ëndërr tinëz,
si në ëndërr e trazova këtë poezi
me ngjyrat e fjalëve të karantinës
me forcën e dashurisë sime
prek,
ndjej, si gjilpëra majën e perit,
tiklimet e tastierës që më pret,
flagmat e të padukshmit,
zukamën e Covid-19.
Dhe çdo fije floku që më bie ende,
tani është vetëm një fjalë
nuk është më një sfidë pasqyre.
Me ju edhe ajo fije që bie
duket një lodër mekanike
një kukull e prerë nga ndonjë letër,
nën këmbët e mia,
ecën ngutshëm e tumiret tek memorja,
buzëqesh me pafajësinë që ka fëmijëria.
Ju kërkoj ndjesë për këtë ngarkesë të shpirtit tim
projektuar në një model mes gjumit dhe ëndrrës
me ritmin e ninullës që ma këndonte deri në zgjim,
shpirti dhe zemra e bardhë e nënës,
ndaj mendimet e mia s’kanë pushim,
i marrin hua ritmit të këngës.
Ndjej kështu se jam dashuruar në vizionin tuaj
rruaza kristali mblidhen mbi ballin tim
pluskimet e bulave të djersës mbi tastierë
kthehen në jetë e marrim frymë,
tek ky ushqim i vargut të bardhë pranverë
me çdo pjesë të kujtesës, me dhe pa rimë.
Në çdo copë të rrobave pastaj
shija,
e pandalshme,
forma kripore,
e jodizuar, e athshme,
krijon harta në këtë botë të pushtuar me virus.
Në pjesët më të ngritura të vetmisë,
një kryengritës budalla gudulis
arkipelagun e mbyllur me zinxhirë.
Ari i vetmisë,
varet rreth qafës time si një lak,
mban zi për një bashkim që dikur ishte frymëzim,
një shpirt që bëhet zjarr,
duke u ngjitur Lart.
I rikthej para syve,
skulpturat e busteve
bojë-ngrirë
mbi kënde,
parqe,
botëra të gurta e jeshile,
e kaluara, ah e kaluara,
zbukurohet nën trazime hutaqe,
e sotmja vuan nga mendjet e fryra,
mbi barqe.
Qepen e shqepen në shkëlqimin e harlisur
ëndrrat e mia,
kërkojnë botën e përsosur
aritmetikat e xhepave të fryra,
harrojnë kohën,
ajrin e ndotur,
harrojnë Botën,
vetvetiu të ftohur.
Puna ime më në fund nuk është thjesht të zgjohem
të qëndroj një engjëll pa krahë në gjumë
të qesh e pastaj të ftohem
e të bëj sikur jam vetvetiu një lumë.
Poetë, miq, letrarë e të tjerë,
bëhemi palë sot, nesër, përherë,
prindër, vëllezër, motra,
grua dhe ju fëmijë,
jeta është vërtet një fjalë,
por ama një fjalë që vjen mjaft rallë!
