Fatmir Terziu
Le Louvre. Gjuhët flasin më shumë. Sytë e ndjejnë. Buzët bëjnë atë që s'e kanë bërë ndonjëherë. E ndjeva kthesën. Duke hyrë në koleksionin e skulpturave italiane në Le Louvre, natyrisht isha duke u kënaqur me aromat dhe tingujt e qetë të muzeut. Eca ngadalë poshtë korridorit. Shtresat e bukura me dysheme druri që kërcasin, më dukej se ishin duke injoruar Dircen, Nymph dhe Scorpion, derisa arrita te Psyche Revived të mrekulluar nga Cupid Kiss të Antonio Canova-s.
E shikoja me përtesë. E ndjeja me mall. Isha përhumbur duke shijuar sensualitetin, dashurinë dhe butësinë e saj. Ishte e bukur, përtej besimit, e hollë. Ajo ngjalli kaq shumë emocione, deri në atë pikë sa të ishte dërrmuese. I nguli sytë tek unë një çast. Ishte duke e përhumbur veten, në kohë dhe në mburrje tipologjike, duke uruar që të mund ta dua dhe të gjithë ato bukuri madhështore të më duan me një intensitet të tillë.
„Është bukur,“ dëgjova një pëshpëritje femërore në veshin tim. Ndjeja ngrohtësinë e frymës së saj në qafën time.
„Po,“ iu përgjigja ngadalë, instinktivisht, duke dalë nga ekstaza dhe duke u kthyer drejt zërit.
Sytë tanë u takuan. U mbyllën. Unë nuk mund të shikoja larg. isha si i magjepsur. Sytë e saj krem inkandeshentë të padepërtueshëm, të butë, të botës së paparë, ishin ngulur thellë duke më parë, duke parë thellë në shpirtin tim. Unë mund ta ndjeja atë tek unë. Ishte si një kotele e sapolindur që eksploron çdo cep dhe çarje mentale. Ishte paksa shqetësuese, duke ditur se ajo mund të endej, sipas dëshirës, e papenguar, dhe megjithatë qetësuese, madje ngushëlluese.
Ndërsa rifitova ndjenjat e mia, e njoha dhe e shikova me mosbesim, derisa ajo tha, butësisht, ëmbël, „je m'appelle …“.
Ajo u afrua pak më afër, duke përkulur kokën drejt veshit tim të djathtë dhe pëshpëriti: „Është e preferuara ime, është kaq e butë dhe pasionante, mënyra se si ai e mban atë, e puth, ashtu siç mund ta bënte vetëm një zot.“
E vura re tonin e saj, mënyrën se si e thoshte, me një siguri të tillë, sikur e dinte nga përvoja se si ishte të puthesh, të të donte një zot.
Ajo u tërhoq paksa me butësi, më pa në sy, si një fëmijë që shikon një qenush. Ajo ishte e bukur, e bukur nga natyra, një shembull, perëndeshë si ajo që kisha në krahun timtë djathtë. Unë thjesht e shikoja me frikë. Sytë e mia duale e të përjetshme më ndiqnin sikurse ndodh në raste të tilla. Ishte bërë mal xhelozia. Dhe krahu im, dashuria ime e sinqertë foli: „Le Louvre. Kot nuk e thonë se të kushton shtrenjtë…“
Ndërsa tjetra u afrua sërrish. Edhe ajo foli.
„Ju të dy e meritoni ndoshta një vend këtu. Sa të bukur e keni këtë në krahun tuaj, paskeni qenë me fat“.
Unë heshta. Le Louvre. Vetëm ai fliste sa frëngjisht, sa anglisht… sa shqip instiktivisht. Dhe ajo sërish ishte Tjetra. Fliste në frëngjisht.
“Mendoj se jemi parë nëpër Londër”, tha ajo butë, duke buzëqeshur, “dhe mund të jemi përplasur me njëri-tjetrin në Underground”.
„Po, mendoj se ndoshta kemi ndonjë arsye,“ iu përgjigja, ndërsa ajo i zgjati dorën e djathtë bashkëshortes sime, siç do të bënte një shërbëtore në përkuljen e thellë ndaj një mbretëreshe, ku në fakt do t'i duhej të merrte leje thellë me përkulje për t'iu afruar një kalorësi. E pastaj e denjë për respekt m'u drejtua mua. Me një shikim të thellë në sy zgjati dorën e saj të butë.
Nuk e dija nëse duhet të gjunjëzohesha dhe ta puthja dorën e saj, apo ta tundja. Isha në Le Louvre. Le Louvre. Le Louvre. Le Louvre.
Jehona shkundej në errësirën e lehtë që grisej si një hiram mëndafshi të kremtë. Najlon.
E mora dorën e saj në dorën time, ishte e butë, e ngrohtë, e lagësht. Ndjeja rininë e saj, feminitetin, jetën në dorën e saj. E tunda, butësisht, ndalova, e lëshova pak dorën, duart tona u ndanë, duke prekur, rrëshqitur, duke na përkëdhelur poshtë gishtave, duke u ndalur aq pak te majat, para se të lëshoheshim. Ekstazia e prekjes së saj. Kisha mall për më shumë. Dëgjova psherëtimën e saj, sytë e mi lëvizën nga dora e saj, te buzët e saj, më në fund te sytë e saj. Unë buzëqesha dhe thashë, pothuajse me një pëshpëritje, „Je m'appelle Fatmir“.
Ajo po buzëqeshte në kokën e krevatit tim. Miri, zgjohu është mëngjes… Nuk jemi në Le Louvre. „je m'appelle Luçiana“
