Ai ishte Tony Blair me një rozetë blu
Ish Kryeminsitri i Britanisë së Madhe, David Cameron është rikthyer në postin e Ministrit të Jashtëm të BM-së nga Kryeminstri i sotëm Rishi Sunak. Politikani që dha dorëheqjen pas votimeve të Brexit tashmë është në një post të rëndëshëm të politikës së jashtme britanike. Gjithashtu, mbretëruesi i cilësuar „i paternalizmit të butë“ në politikë tashmë është në tjetër qendër të vëmendjes së politikës britanike.
Ndërsa ish kryeministri David Cameron, po largohej hakerat politikë tentuan të rrëmojnë e të përmbledhin trashëgiminë e tij, të nxjerrin një rrëfim kuptimplotë nga gjashtë vitet e tij në krye, të kapin se çfarë do të thotë Cameron. Ose më saktë, do të thoshte. Por ai është një njeri i pakapshëm, një vullnet i një politikani, vizioni i tij i palëkundur dhe politikat e tij shumë shpesh të përkulura në kthesa. Jo se butësia e lehtë e Cameron-it i ka ndaluar ekspertët politikë të përpiqen të gjejnë diçka qartësisht „camerone“. Komentatorët mbështetës flisnin atëherë paqartë për modernizimin, ose për stabilitetin relativ ekonomik, ose për sjelljen e tij të qetë. Kundërshtarët e tij, kryesisht në të majtën e supozuar, tërhiqeshin në klishe rreth Cameron që shpreheshin se ai po „shkatërron NHS-në, lëndon të pambrojturit dhe pavëmendjen e tij të ashpër ndaj detajeve“. Të tjerët flisnin për pragmatizmin, ose oportunizmin e tij, në varësi të këndvështrimit personal. Dhe shumë theksuan asokohe, se ai ishte një kryeministër që jetoi dhe iku nga referendumet, duke fituar dy, mbi reformën zgjedhore dhe pavarësinë e Skocisë, përpara se, natyrisht, të humbiste tjetrin që paralajmëronte Brexit.
Por koha çuditërisht e kritikuar dhe e ndarë në vlerësime e Cameron-it në detyrë flet për diçka më të thellë sesa marka e tij individuale e politikës, flet për uniformitetin e vetë klasës politike. Kjo flet për pikëpamjen e saj të përbashkët, trajektoren e saj të përbashkët të politikëbërjes, grupin e saj të këmbyeshëm të gjërave. Kjo është arsyeja pse koha e Cameron në detyrë i mungon kaq dallimi. Edne tashmë nga politikanë, mbështetës dhe të tjerë thuhet hapur se „Ai ishte Tony Blair me një rozetë blu“, ku qeveritë e tij konservatore, megjithëse kryesisht (dhe në mënyrë të dukshme) në koalicion, ishin vazhdimësi e paraardhësve të atyre laburistë të rinj.
Ajo që me të vërtetë e dallonte Cameron është pikërisht shkalla në të cilën ai dhe Partia Konservatore e modernizuar, e detoksifikuar, e detradicionalizuar në tërësi, nuk u dalluan, domethënë, shkalla në të cilën ata vazhduan politikën e vogël dhe të tkurrur e viteve të reja të punës, vazhdoi tërheqjen e gjatë dhe të stërzgjatur politike nga argumentet mbi çështjet socio-ekonomike dhe vazhdoi fokusin në politikën e sjelljes, të ndërhyrjeve gjithnjë e më të hershme në jetën familjare, të politikave që synonin të ndryshonin mënyrën se si ushqehemi ose pimë. Ashtu siç ishte me Laburistët e Rinj, po ashtu, edhe me Konservatorët e Rinj të Cameron: nuk kishte asnjë problem social, apo sfidë ekonomike, aq të madhe sa të mos mund të reduktohej, në një problem të qëndrimeve individuale apo stilit të jetesës, qoftë populli i pasur që shmangte taksat, ose popull i varfër, apo ai në paaftësi.
Por, si Blair para tij, angazhimi i Cameron për të ndryshuar mendjet e njerëzve dhe jo rrethanat e tyre ishte i sinqertë. Për klasën moderne politike, të farkëtuar në epokën e pas Luftës së Ftohtë dhe, rrjedhimisht, pas-politike, organizimi ekonomik i shoqërisë ka pushuar së qeni një çështje politike. Dhe politika dhe politikëbërja parlamentare është kufizuar në ndërhyrje të sjelljes. Ashtu si Blair para tij, Cameron e përqafoi këtë realitet të dukshëm politik. Detyra e qeverisë së tij ishte të ndryshonte qëndrimet tona, të na bënte të ndiheshim më mirë, më të lumtur dhe gjithashtu të na bënte të braktisnim zakonet e këqija, të pinim më pak duhan, të pinim në mënyrë të arsyeshme dhe të ushqeheshim shëndetshëm.
