Niçe lexonte Aristotelin, megjithëse pëlqente më shumë Platonin. Në rininë e tij, ai mendonte se shkrimet e Platonit ishin të shkurtra në krahasim me të Homerit dhe Sofokliut. Niçe i ri ishte admirues i heronjëve të lashtë; atij i lanë përshtypje grekët si popull artistik. Falë artit, mendonte ai, grekët ishin në gjendje të përballeshin me skamjen dhe madje të festonin të vërtetën e errët për gjendjen njerëzore. Qëndrimi racionalist i Platonit dhe Aristotelit ishte relativisht sipërfaqësor, në vlerësimin e tij.
Mendimet e mëvonshme të Niçes për Platonin, dhe veçanërisht për Sokratin, ishin më të ndërlikuara. Në krijimin e personazhit “Sokrat” Platoni ishte, në një farë mënyre, artist. Pyetja që e shqetësonte Niçen ishte pse dikush tërhiqej nga kjo foto e Sokratit, e cila, për të, mishëronte rënien kulturore. Ai ishte i magjepsur që një gjeni si Platonit do t'i përkushtohej për ta bërë dikë si Sokratin të dukej mirë. Niçe e shikoi atë si triumfin e parë të "idealit asketik", shpehur në pikturën La Mort de Socrate, pikturë vaji në kanavacë nga piktori francez Jacques-Louis David në 1787. Piktura tregon ekzekutimin e Sokratit duke pirë hemlock helm. Ai e përdor vdekjen si një mësim të fundit për nxënësit e tij dhe e përballon me qetësi.
