Hija bjonde takon Të panjohurin
Nga Fatmir Terziu
(... eh vdiq. Paska vdekje dhe vdekje. Përtej dhe këndej vdekja quhej vdekje. Sidoqoftë edhe bjondet kishin hije. Edhe hijet e bjondeve kishin vdekje. Përtej të gjitha ngjashmërive vdekjet tmerronin më shumë të dashuruarit. I trembeshin jetës vetë vdekjet, se jeta i harronte edhe ata, pra vdekjet. Ikje. Ikje. Ikje.)
Kështu që ikja në kashtijë ishte e plotëkotëshme. E plotëkohëshme dhe në fakt e plotëikëshme. Andruc Hurgaç Lulea nuk e besoi. Nuk e besoi që pikërisht edhe aty ku Mbretëria sapo kishte filluar të zverdhej nervozizmi ishte i madh. Mes nervozizmit ishte vetëm ikja. Ikja ishte e madhe. E gjatë. Nuk numërohej më. Hija e saj kishte kapur majën më të lartë të Botës. E nga ajo majë tashmë përdridhej gjarpërore në sinenë ku ishte ulur pafrymësia e Andruc Hurgaç Luleas. Aty erdhi dhe Bjondja. E plasën me disa lopata të mëdha. Dhe Hija e Bjondes nisi të rrëfehej tek i Panjohuri. Ishte pafrymësia e Andruc Hurgaç Luleas. Ja pra, që unë isha atje. Duke qëndruar plot nervozizëm jashtë një sheshi elektrik në Platenë e Ikjes për të shtrënguar mes kofshëve pantallonat e mia. Isha kaq e dëshpëruar aq sa dhe mund të kisha qarë. Meshkujt, ... më saktë burrat si ty, e di që nuk mund të lidhen me këtë problem dhe thjesht do të zhvendosësh atë dhe do ta bësh në një shishe, nëse është nevoja të bëhet e ngutshme, por gratë, sidomos bjondet si unë, e di që e ndjejnë dhimbjen time. Pra, pse nuk mund të shkoja? Kjo ishte për shkak se unë isha paralizuar nga frika për të hyrë në tualet. Kisha frikë ta shtypja butonin duke mbyllur derën dhe duke shpenzuar një qindarkë. Aq e keqe është bërë klaustrofobia ime. Unë nuk isha vetëm në këtë përvojë. Mikja ime e ikjes së atij zinxhiri masiv, Drithama, kishte kyçur vilën e saj të madhe, për të më bindur (ishim në një ikje të tmerrshme dhe gjërat kishin vetëm një ngrehinë të paqartë proteste). Kishte edhe dy roje Sheshi Elektrik, një mashkull dhe që ishte joikës, një femër dhe që ishte nga ikjet e të Tjerëve. Të dy më nxitën të hyja. Më thanë se gjithçka do të ishte mirë dhe pa problem. Ata kishin një çelës të atillë, nëse dera elektrike mbyllej vetvetiu dhe unë do të mbydhesha, nuk do të më linin të bija fort mbi të. Jo grushta. Jo shkelma. Jo shkatërrime. Jo ... (unë jam e sigurt se aty kishte një frikë protestuese). Të paktën kishte një logjikë që mbështeste frikën time. Gjëra të mbyllura? Moderne. Dyert elektrike? Jo. Absolutisht jo! Jo, pa një skuadër evropiane për të shpëtuar nga grushtat e mia, nga shkelmat e mia në atë derë Tualeti, fundja për të më shpëtuar. Unë arrita të shkoj, ja më në fund, ndjeva rrokjen e parë të lirohej nga shtrëngimi masiv. I dhimbshëm. Dhe këtë e bëra, pasi i bëra mbështetësit e tre shëtitjeve të mia, me pantallonat gati gjysëm të lagura mes kofshëve, që të betoheshin se nuk do të largoheshin derisa të dilja gjallë. Megjithë ndjenjën e ngazëllyer pas kapërcimit të frikës, unë isha zënë ngushtë. Çfarë ishte një tmerr! Atë që ta bënte shurra nuk ta bënte... Nejse. Kjo ishte hera e parë që do të përdorja një tualet me dyer elektrike. Tipik modern. Tipik Europian. Tani ka tetë shekuj që kam frikë të hyj në një ikje. Një frikësim tokësor për një si unë, e cila praktikisht u rrit në vijën Tjetër. Sot më së miri mund të bëj thjesht dikë për të qeshur? Kjo ndodh rrallë. Nëse Sheshi Elektrik do të mbetej në këtë lidhje të shkurtër elektrike. Mos o Perëndi, mos ... Perëndia më ndihmoi. Dola. I bëra të betoheshin mbështetësit e shojave të mia. I bëra të betoheshin se nuk do të largoheshin derisa të dilja gjallë nga ajo ngrehinë e elektrizuar për të vetmin shërbim ndaj europiniazimit. Pastaj? Eh, pastaj. Unë kam qenë duke u përpjekur të kujtoj..., kur fap, frika më goditi mua. A ishte ajo që më ndoqi pas atij viti të quajtur 1997? Unë nuk isha në jetë atë vit, sepse frika më kishte mbërthyer mua dhe jetën time. Përsëri, ka një arsyetim që unë ndjek. Toka që mban hijet tona në gropat e mëdha është mbushur shumë. Tunelet tashmë janë të ngushtë. Nuk janë më për hijet tona. Kur toka dridhet, ndjej se po lëviz, jam mirë, kur ndalet në një gropë, nuk jam më unë. Nuk jam! Është e paarsyeshme, por kjo është ajo që më ndan nga ju. Nuk kam besim. Kam humbur kontrollin. Ka të bëjë me besimin dhe kontrollin?! Kush do të më nxjerrë nëse do të mbetem në gropë të tillë gjithë kohën? A do të shqetësoheshin ata? Po, natyrisht ata do të më fshinin emrin, mbiemrin nga lista e protestave, por do të më vendosnin në një listë tjetër. Listën e Hijeve të Votave, por unë nuk i besoj atyre më. Është e njëjtë me arkivolet. Kanë parametra specifikë, idiotike për të marrë një arkivol modern dhe mjaft të shtrenjtë?! A mund ta godasë kubenë si John McClane në Die Hard nëse jam mbërthyer aty? Nëse është kështu, mirë. Nëse është një kuti e vogël metalike pa mjete të dukshme të arratisjes, unë po ngjitem 24 fluturime më tutje se retë. Bëj justifikime: “Është më mirë me ty Andruc Hurgaç Lulea, ti dëgjon shumë më shumë se ndonjë Tjetër”, ose: “Është më mirë të marrësh shkallët, bëhu i aftë, të ikim, të ikim e të ikim edhe që këtu...” Pafrymësia ... eh, pafrymësia Andruc Hurgaç Lulea. *** Pafrymësia e Andruc Hurgaç Luleas rrotullohet mbi libër pasthirrjesh. Oh, oh, merrni një rrokje. Të paktën një nga e gjithë kjo zallamahi pasthirrjesh. Merrni vetëm një rrokje nga dhimbja e madhe e ikjes. Vetëm një ... Çfarë është më e mira nga të gjitha rrokjet? Jo. Mjaft më. Jo, për të jetuar një jetë të kontrolluar nga vdekja. (... vazhdon vdekja të shtyhet në harresë, atje tej në kashtijë, Andruc Hurgaç Lulea, I Panjohuri dhe Bjondja kanë shtruar Hijet. Ishte... “Gjashtëdhjetë e di senea, Çu rivra Andruc Hurgaç Lulea…”)
