Hasan Muzli Selimi: EKZISTENCIALE

EKZISTENCIALE

Ju them të drejtën

Një natë fjeta në stanisht breg detit

Kujtoja të vdekurit, të gjallët i harrova

Në heshtje ngjit me Butrintin, çati me vrima, numëroja yjet

Të nëndheut shëtisnin mbi ne, llafosnin për bëmat

Deti irritueshëm u ngjit në strehën e fjetores time

Të përtej dheut u treten, kapërcyen pragun e galaktikës

U largua ujë, të vdekurit n`dukje pa gjurmë, udhë boshe

Mëngjesi erdhi si zakonisht, kullonte çatia, tavani i zhdukur

Të gjallët heshtje, s`shikonin, as nuk dëgjoheshin

Më fytyrë prej qiellit, retë parakalonin, shtypnin mbulojën time

Ëndërroja të jem re, të ec qiellit, të kthehem i gjallë

Një gumëzhitje mbi mua, mendova erdhën të më marrin ato

Vdektinat e panjohura as në të gjallë

Prej lart një pëllumb, mbi jargan shkundi pendët

Nën krah ngjit me brinjë mbante një kartë

Përkëdhela shpendin si një foshnje mjerane

Qava për të, sikur të ishte ..., në gjirin tim e thava, lëvizi

Dilem e radhës, të lexoj letrën a ta tres, nuk ishte porosi,

Hereoglife të zakonshme, histori

Pulëbardha shikonte, lëvizte kokën, sytë

Donte të tregonte sa herë është përplas në brigje, sa herë është gdhi

Lotët e mia derdhen, thajnë detin

S’kam një varkë, ta ndërtoj nuk di

Në fund të botës, të shënoj këtë kartë

Njerëzia të shoh sa kam udhëtuar,

Cilat ishin brigjet, shpend si ky, ku kam takuar

Dielli ngjitej drej diellit, lexoja letrën, përsërisja veten.