Nga Fatmir Terziu
Sa shumë ka kafshuar tinëz natyra.
Sa shumë!
Kodrat kanë huazuar mjaft ngjyra
ujërat blegtijnë rrugë e pa rrugë,
shumë pak shtëpi nxjerrin tymin e verbër
bari zvarritet në baltë, mbi gurë,
nga erozioni i gjatë i baticës së gjelbër,
e mali turfullon si për të kujtuar
sëpatën e fundit të dimrit në të shkuar.
Gjendshëm shfaqet një pëshpërimë e qetë
Dielli shfleton memorjet në një fletore
Historia është histori. Dashuria vetvetiu rrëshket
djaloshi shkëmben mesazhe me vajzën bukuroshe
gjuhët gjejnë formën e tyre të re në Internet
e mali qetësohet bëhet mjaft i urtë,
përtej dy dimensioneve të ditës së butë.
Kështu është ky fshat.
I madh. Mitik. Një botë!
Edhe kur zbrazëtia shëtit vetminë ditë e natë,
ajo që mbahet mend është si një pozë
nga gozhda ku flet me gjuhën e vet një artefakt:
„Çdo vajzë prej këtu është ta pish në gotë,
Peri, krijesë hyjnore e ëmbël si mjalt!“
