Sytë zbuluan hirin e rezidencës së moralit,
më të butin, më enigmatikun e racës së hershme,
shenjat e fosileve rrëmonin përcaktimin e fatit
miteve alegorike që portretizojnë kafshë dhe insekte,
para syve ngadalë nëpër kopshtin e mbipopulluar,
këmbët rrokullisnin enigmat nën dhe mbi vete.
Morali përgojonte Botën në gjumë me duart e shtrirë,
i mbuluar si të pasmet me shkëlqim të zebrës,
qielli pa avionë rrethonte qafën e tokës së ngrirë
Ezopi vetëm ai shkulte dashuritë prej zemrës,
rikrijonte tregime të zeza për disa fëmijë
që enden në një korije të magjepsur hera-herës.
Ezopi modern riformatoi Breshkën dhe Shqiponjën,
fiksoi në Zoom edhe Breshkën dhe Lepurin,
e kështu mendoi të riformatonte njeriun me Botën,
ridimensionoi dhelprën, karkalecin, majmunin,
mendoi të shkruante ndryshe dhe qasjen me kohën
për bretkosa, mace, qen, milingona, gaforre, për fundin.
Fundin e kishte më problem me Njeriun
truri i tij ishte fryrë me animizëm
në mendje i erdhi një ide e hershme me miun
mendoi t'i bënte heshtazi një klizëm
por sytë e tij të maskuar ngatërruan ariun
maskat kishin prurë pa kuptuar fetishizëm.
Nuk mundi të dallonte prej sikletit
miun e vogël të hutuar vetë Ezopi
lumi bënte gala të harbuar me peshqit
kali hingëllinte nuk shkonte te i zoti,
ajo që bënte muzikë iku në bark të detit
zogjtë kafshonin qiellin kot së koti.
Koha transferohej në heshtjen e saj
loja me macen e miun nuk gjente më vrimat
vdekja shëtiste me dhe pa funeral
muret ishin dobësuar nga frymërat
njeriu kishte strukur njeriun nën maska
dhimbja pëlciste si përplasjet me varka.
Habitej Ezopi me këtë stilim modern
fliste me veten nuk e perceptonte dot
të bësh Njeriun, një kafshë e gjen
të bësh një kafshë, s'gjen njeri sot.
