Fatmir Terziu: „Xhungël mendimesh“

Një shëtitje të vogël, me disa lëvizje pupël mes dremitjesh, të shkëputura nga vëllimi i shtatë poetik: „Xhungël mendimesh“.

NDOSHTA…

Nga Fatmir Terziu

Ndoshta duhet patjetër të besoni në fatet e përditësisë

lotët e ujitin tokën me pika të arta,

si të kuptosh një flutur mbi një trëndafil pi sisë,

e lë pas vezët që bëhen larva.

Dhe këtu e kupton se bota është gri

me këtë flutur mbetet i magjepsur

një kopësht i tërë me trëndafilë(?!)

Se aty pastaj mbin dashuria si një ide

mes kopshtit hap rrënjët ku e dehin aromat

i spërkat trëndafilat me mide

pa kuptuar se vret jo larvat por milingonat.

Dhe vrapon pikla-pikla në ajër për të të kapur

vetë dashuria që vret pa duru

dhe ti e shenjtëron horizontin me zemrën e saj të hapur,

se mendon të do ashtu siç je kuturu.

Fshin sytë nuk di si t'ia bësh mallit

hyn padashje në mëkatin e përditësisë

mendimet pinë cigare në butësinë e barit

dhe duartrokasin koncertin e zogjve përtej lirisë…

… sheh trëndafilat kryqëzojnë duart mes ballit,

Krishti u ringjall pë atë moment prapë,

duke kërkuar për një botë të përsosur përtej hallit

për fatin e një trëndafili të dashuruar nga larg.

REFRENI I SITËS

Nga Fatmir Terziu

Dhe sita e bëri detyrën në magje.

Misër, grurë, miell, krunde, kudo,

saçi mbi dru shpërndan erën në Lagje.

Shijo, ëndrra ime, shijo.

(hap e mby sytë)

E zgjimi i shkruan jetë jetës së mijëra njerëzve çdo ditë.

Shijo, ëndrra ime, shijo.

Tre grushta nga mielli i misrit

Tre grushta nga mielli i grurit,

sitje, sitje.  Muzikë ngado.

E buzëmbrëmja i lexon jetë jetës së mijëra njerëzve çdo ditë.

Shijo, ëndrra ime, shijo.

A e shohin ëndrrën time Perënditë?!

Hap ekranin e parë:

dhe shëtis arave të lëna djerr,

Youtube dhe Google më shfaqin disa gomarë,

diçka në gjoks më therr.

Hap ekranin e dytë. S'kam fjalë,

dy pleq si dy foshnja në djep

Zoti ju dhëntë jetë të gjatë!

Më zgjo, ëndra ime, më zgjo.

(mal e fushë kalo sa më parë)

Ëndrra më mbart, bëhet gjalpë, mjaltë…

Dhe shkundem si sita e lënë diku në sofër

mielli me duart e bukura të nënës sime,

gatuan si dielli që del atje lart në kodër,

thjesht, një shijetore misërnike.

Tashmë ka zbardhur e freskët dita

zgjimi me diell i freskon të gjitha.

Diku njëqind re çdo minutë, bien si vetull.

(Më rimerr, ëndrra ime, më rimerr)

Atje të shijoj ndonjë petull

atje sitën e braktisur ta gjej.

Dhe pastaj ëndërr e dashur shko me të vdekur

unë përmallshëm vetëm do të flej.

Do të flej…, do të flej, pa u tretur.

------------------------------------------------------------------------------

Shkëputur nga vëllimi poetik „Xhungël mendimesh“ (Botimi i II)