Fatmir Terziu: SPIRALJA

SPIRALJA

Tregim nga Fatmir Terziu

Saçmja preku gurin. Guri preku shkëndijat. Shkëndijat prekën sytë e mi. Veshët u bënë bashkë. E gjitha u bë rreth. Rreth i zjarrtë. Të gjithë iknin e vinin me vrap. Ishin në alarm. Alarm i tillë? Nga rrethi u nxorrën tre lepurushë të ngrirë. Të tre pa zë. U afrova. I pashë. Iu hodha një sy, syve të tyre. Të tre ishin ndryshe. Po çfarë mund të donin tre lepurushë në murin e një kishe?

Në fillim pashë atë të stërmadhin, me buzë të trasha dhe dhëmbë të dalë, të zemëruar, dhe me turinjtë e varur. Ishte sikur dy minj dhëmbëprerë, po qëndronin mbi të, pa i ndjerë. Ishte i afruar shumë pranë dy të tjerëve. Gati ua shtypte kokat në gjoks. Ishte i plotë. Po ua merrte frymën, fort. Vetë digjej furrë. Mund ta ndjeja formën e trupit të tij të mbledhur si shkurrë... Tjetri, ishte larush, dhe më i ri. Dhe i treti mu duk, as i bardhë, e as i zi. Hapa sytë më tej, më thellë. Por më kot. Nuk pashë asgjë tjetër. Asnjë shenjë, asnjë fletë. Atë moment mendja më shkoi gjetkë…

Trokita në derë dhe ajo nuk lëvizi nga vendi. Ajo ishte ul në një karrige të ulët. Karrigja ishte e endur prej kashte. Pa mbështetëse. Spirale. Ndërsa u mundua të ngrihej, hapi këmbët, por fustani i saj i gjatë, ngjyrë patëllxhani në disa vende, ishte i zi me lule, dhe sytë e mi shkuan padashje më tutje. Ajo nënqeshi pakëz, por menjëherë arriti ta mbulonte hapësirën midis kofshëve të saj. Nga ana tjetër, fustani ishte i hapur në majë, dhe hapte një telash tjetër për sytë e mi, që mbetën sipër gjinjve të saj. Vija midis gjinjve të saj të mëdhenj, që me barkun ishte gati e puqshme, ishte shumë qartë e dukshme. I bëri një dredh qafës. Përsëri nënqeshi pakëz. Tundi kokën dhe ia la rendin fjalës…

- Nesër është dita e parë e juaj.

- Po.

- Me siguri i di rregullat tona që ti kemi postuar më parë.

- Natyrisht i kam lexuar. E kam pritur këtë ditë me javë.

Ajo tundi kokën dhe rregulloi flokët me gishtat si krehër. Pastaj nxorri nga sirtari një pllakë. E përkëdheli, dhe e puthi me takt. Me kujdes, duke u përkulur mbi të, si mbi ndonjë kryevepër, nisi të më flasë, sikur të ishte duke lexuar një letër:

Nesër ti largohesh nga këtu dhe do të shkosh në misionin tënd. Kërkoje atë në ëndrrat e thella të panjohura, në piklat e gjerbjeve të shiut dhe në gjumin që të zë fill pas tyre, në fusha e në kodra, ​​në qytete të lashta, rrugica të ngushta dhe rrokaqiej. Kërkoje atë në kodrat e larta dhe mos u përhumb nën enigmat e ngatërruara të rastësisë. E kështu, … e kështu, në ato rregullat tona e kemi cekur, mos mendo të gjuash mbi ndonjë lepur. E pastaj duke u krruajtur lehtë në gushë, më quajti lepurush…

Lepurush? E ku ishin shkurret. Unë vetëm symatja muret.

Kaq ishte. E gjitha ndodhi për disa minuta. Nga cepi në cep lexova një postulat të shkruar vitesh mbi mure …. Lexoja pa zë kësaj radhe, se çfarë thuhej fjalë pas fjale…

Unë jam triskelioni. Erdha këtu dhe mbeta tek betoni. Ishte e trishtë kur të tjerët ma bënin me gisht. Dhe nga mërzia krijova spiralen e trefishtë. Doja ta shpëtoja këtë vend kondrinor, ti risillja pjellorinë të sulmuar nga cikli femëror.

Ishte ditë vjeshte, kur pashë tre lepurushë, të iknin nga gëmusha në gëmushë. Pastaj u shpërndanë hapësirës anembanë. Dhe vetëm iknin e iknin pa i kthyer sytë pas. Iknin, gjithnjë larg e më larg. U pikonin lotë syve. Thoshin se ishin duke kërkuar babain e tyre …

Pas shumë vitesh u dëgjuan kazma, çekanë, çekiça dhe zëra… I gjetën. Ata ishin kthyer (apo i kishin kthyer) pas vitesh të tëra.

Vëllai më i vogël tha: - E gjeta babain tim, me mjekër të rruar. Sytë e tij ishin të kuqe e të athta nga të qarat e gjata. Ai ishte shumë i dhembshur ndaj të uriturve, të varfërve dhe jetimëve.

Vëllai i dytë tha: - Nuk e di, po apo jo. E gjeta babain tim? Ai ishte veshur me një dollamë prifti. Në kokë mbante një kapuç tip kardinali. Ai lexonte lutjet e turmave të mëdha të njerëzve, që qanin me të madhe, ndërsa dëgjonin shpërthimet e rrëfimit prej ndjenjave të sinqerta. Jo, nuk e di, nëse ishte ai.

Vëllai i tretë, vonoi disi me përgjigjen e tij: - Jo. Më thoni atëherë se kë kam gjetur në fytyrën e babait? Ai mbante një rrokaqiell në njërën dorë, ku yjet u përfjetën dhe hante bashkë me ta një hamburger me tjetrën?

Ata shikuan njëri-tjetrin, duke lexuar Librat e Shenjtë të Perëndive, ndërsa u rridhnin lotë syve. Pastaj çekiçët zbuluan nënën e tyre. Aty mbi beton, ku sytë e tyre i kërkonin asaj në unison. Ajo ishte shtrirë lehtë, ndërsa po krihej nën Hënë: „Kush ishte babai ynë në atë rast, nënë?“

Heshti. Ajo preferoi të heshtte. Dhe heshtja e saj ishte e përjetshme! Ishte forma më e panjohur e një dremitjeje. Ajo nuk mund t'i përgjigjej kësaj pyetjeje.

Kaq deri në të gdhirë. Gjithçka kishte ngrirë. Kazma mbante për fyti dikë nga të tre. Të tre mbanin sytë e njëri-tjetrit. Veshët dhe sytë nuk ndaheshin dot. Ishte një moment intim. Një moment që nuk duhet ti linte ata thjesht lepurushë, thjesht gjithë jetën jetimë. Të braktisur në këtë, dhe atë botë. Të kotë. Ishte një situatë që të prekte në moral: A mjaftoi me kaq pak fjalë? Gati po thyhej kazma, ndërsa secili prej të treve pyeste veten: A duhet fate të tilla të treten? Kur po zhytej kazma dhe çekiçi akoma më thellë, gjithnjë e më shumë po shiheshin lepuj që ndiqnin njëri-tjetrin si në një rreth.