Në errësirë nuk duhen shenjtorë
Tregim nga Fatmir Terziu
Ai kishte veshur një kostum. E si mund të vishej ndryshe njeriu që hynte dhe dilte në atë pikë kontrolli tre a katër herë në ditë? Por sa herë që hynte dilte në vend-vigjilencën zyrtare të tij e ndiqnin sytë e ndezur të një hapësire të bëshme të pikturuar në mur nga duart e një gardisti të sapoliruar. I ngjante se ato sy strukeshin gjithnjë në trupa të veshur me rrobë lëkure të zezë dhe sytë e ndiqnin kudo në dhomë. Sy të rreptë, të pandërprerë, të mprehtë. Në përgjithësi, gjithçka rreth tij dukej strikte dhe e përmbledhur. Dukej sikur gjithë rendi i botës ishte mbledhur në figurën asketike të ngrirë në trazirën e boja-bojshme të zmaltuar në mur.
Në mbrëmje, kur po kthehej nga vend-vigjilenca, Diku rrëzohej mu para asaj rrëmuje ngjyrash, ku dominonte jeshilja, dhe ai me rroba zyrtare, i djersitur dhe i ashpër, dremiste. Gjithnjë pozicionohej disi mes grumbujve të rrobave të pista dhe rrobave të tjera të pastra, që qëndronin për gatishmëritë e pafundme të ditës. Ashtu dhe atë moment. Rrëshqiti pëllëmbën e tij nën kaosin e bulave të djersës që përpëliteshin në ballin dhe trupin e tij të stërvitura për t'u avulluar, shkundi çizmet e gjata të ngarkuara me grimca rëre në tryezë dhe iu dorëzua vështrimit prerës të rrëmujës akuarel në mur. Po tani? Ai ishte një slob dhe dhoma e tij kishte erë të keqe. Iu përdrodhën si vafla grimcat. Mes erës dhe fijeve të barit me pak baltë nën kapjet e çizmeve të tij dhe fijet e tapetit të këputur në mënyrë histerike ngjyheshin ngjashëm.
E tashmë ishin disa sy në pikëvigjilencën e tij akuarel të gatishmërisë. Ata panë njëri-tjetrin duke shkulur dritë dhe errësirë nga muri për të paktën gjysmë ore derisa u errësua plotësisht. Diku jetonte në katin e parë të bllokut të apartamenteve të ngritura për kuadrot e vigjilencës dhe ndjeu se po errësohej shpejt. Errësira dukej si një grua e moshuar me një hiram zipalë në kokë e në trup. Nuk e di pse i dukej dhe si një femër që lëvizte nëpër kokën e tij të lodhur. Ajo i lëvizte në mënyrë të pazakonshme kudo dhe me plotë huti i gjasohej në gjithçka. I dukej madje se ajo ishte e mbështjellë vetvetiu në një errësirë të dyfishtë e të ashpër, të përsëritur që me këmbëngulje të shurdhër t'i shtypte shqisat deri në depersonalizim. Një furi e pështirë, në mes të së cilës dolën sytë e mprehtë të shenjtorit dhe e përhumbën atë, e lanë ashtu disi të heshtur, në çrregullim.
Ai kishte mësuar të vdiste nga pak çdo ditë me kënaqësi në ato pak minuta heshtje të lumtura, barazuese dritë-errësirë. Heshtja ishte ndjenja më e mrekullueshme, sepse në të Diku u tret derisa u zhduk. Por më pas jeta u kthye brutalisht dhe filloi ta tërhiqte shpirtin e tij lart në majën e asaj kambane të lyer me ar prej shekujsh, por që tashmë nuk gjëmonte më, por pëshpëriste me shenjtët aty ku mbahej e burgosur në katet e nëndheshme, aty ku mbaheshin të gjitha produktet e mykura të stinës.
Së pari, ai u befasua nga klithmat belbëzuese të qenit të gardistit, që ecte duke tërhequr zvarrë këmbët e tij e që mbante një ngarkesë maskuese me bar mbi kokë:
- Ah, çfarë ndodh andej përtej këtyre telave, ah! Po ju dridhen cicat! Pështyni e pështyni, bre. Më pështyni edhe mua salsiçen… , por kujdes se mos ju shkoj ndonjë stërkalë nga paria atje!
Pasoi një trazirë e ndrojtur dhe zëri fajtor i Norës, gruas së tij, tërhoqi me lotë të qeshurat thellë në kordonin e kërthizës së jetesës, sikur të kërkonte një kuptim për ekzistencën e saj:
- Në asnjë mënyrë! Mos e bëj kështu, edhe nëpër gjumë! Fëmijët tanë ishin, po bënin gati çanta për në shkollë, meqë ra fjala!
Hesht, moj grua - bërtiti burri i tërbuar – ne nuk i shohim dot fëmijët në mes të ditës, e … tani i paskam parë në mes të natës, e ku në ëndrra të atilla. Atje, atje… pas atyre telave, është si të biesh ja kështu sikuse je mbi mua, … ah një vend i tillë!
Pati një pauzë të turpshme aiu shkund nga ëndrra e parë. Pastaj pas një kërcitje mbi dyshemenë lart, ndjesia gati i zbriste e i dridhej në veshin e Dikut me dridhjet erotike të pas murit tjetër, të rrënjosura në fytin e një çifti të sapomartuar të transferuar nga larg por me shumë fat:
- O topçe, oooh poohoo, ohhh po, po, aaaah – zbriste në veshët e tij gjysëm të gatshme kjo kontra altro e trashë e brunes së porsamartuar ia ngatërroi Dikut ëndrrat me vigjilencë, pasi ajo vinte furi nga apartamenti i dytë, e cila klithte me miratim për të ndihmuar përpjekjet e të shoqit në shtrat - je një hamshor, je një .. . bizon ... oh ... një dragua! Ju jeni një kafshë, Kurt, një kafshë!
- Ishte më i zbutur, më pas zëri mashkullor - murmuriti nga nën kopertina ndarëse prej druri – ai dhëndri lirik – ej, po m'i shkul flokët. Nuk dua të bëhem tullac kaq herët. Unë nuk dua ... oh ... dhe tani po marr flakë ...
- Maaaa Uaaa aaaa - zëri i foshnjës nga kati i tretë u ngrit në decibel dhe më pas gjëmonte sikurse po imitonte gati të gjithë dhimbjen e njerëzimit - uaaaaa, uaaaaa, uaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaا...
Një gjyshe po përpiqej të rivendoste rendin me një përqafim me përvojë dhe të butë:
- Do të doja ta shihte gjyshja, që ta përqafonte, ta puthte, të mos qante! Agron, Agron, sill një pelenë të pastër dhe eja hap dritaren...
Pikërisht atëherë Diku filloi të skuqte vezët e tij. Jeta në atë bllok gjysëm-vilgjilence e bëri të mendonte pak për veten. Ai ndjeu një uri të fortë, të gërryer thellë në stomak. Asgjë tjetër. Vetëm uria ishte ajo që e detyroi të mbijetonte.
Jashtë, qielli mbushej me ngjyrën e lulëzimit të pranvershëm. Si atëherë, në atë oborr, i dukej se ishte edhe atje lart në mal, ku koha gërshetonte petkun e saj në majën e shtrembër përballë dhe vezullonte me yje të zbehtë mbi flokët e lagur pafund të Tinës. Ishte fillimi i prillit dhe aguliçet e egra anemike mezi po hapnin të qeshurën e stinës në tokën me tela. Pemët luftonin për të lulëzuar. Shtëpia po shkatërrohej.
Tina po i tregonte se sa shumë i donte lulet e tilla shumëngjyrëshe. Asgjë, tani nuk ishte stina për të mbirë lule të atilla. Edhe kur tentoi të bënte këtë gjë, sa e sollën burrin e saj nga kufiri në Bllok, ajo i mbolli dhe ata u tretën gjatë natës. Magji e vogël, por jo! Mendoj se ajo ishte e vetmja që e vuri re. Ata e tërhoqën atë sepse shkëlqenin si pika vjollce në errësirë. E ngopën me pritje dhe pastaj e derdhën vetë jetën e tyre në dritë mes vetë errësirës që t'u shihej shpirti. Dhe vriste mendjen e saj të lodhur se nëse kishin qenë fara për zambakë, karafila, apo trëndafila të ndryshëm, por kot lodhej, as ajo nuk e kujtonte. Ajo errësirë ishte kaq e veçantë. Errësirë vdekjesh…edhe për lulet.
Sytë e saj qeshën mes flokëve të lagur - perla të vërteta gri të ngatërruara në petale vjollcash. Tina po lante flokët në oborr. Diku, po ngrohte ujin në një kovë plastike të gërvishtur, në të cilën po zhyste një tenxhere me shpejtësi, e gjitha e veshur me gur gëlqeror. Të dy mbanin çizme gome.
- Më hidh pak ujë - pëshpëriti Tina - më pëlqen shumë të më hedhësh ujë. Kur i laj flokët edhe mendimet janë të ndërthurura. Duhet të ketë diçka në këtë pikë, apo jo? Jo çdo gjë mund të jetë e përkohshme. Thjesht nuk mundet!
Nuk kishte si t'i lante flokët në dhomë. Vetëm një shtrat hekuri peshonte brenda dhe Dikut iu duk se ajo ngrehinë e gatuar për vigjilentët, sikur mundohej përditë e më shumë të fluturonte atje lart, përtej reve, në hiç, prej nga i shikonin shpirtrat e të vdekurve, si të mëshirshëm. Dhe u dukej se vigjilenca i kishte këputur në mes, thuajse çdo gjë. Gjumin, po se po. Dashurinë …eh, sa hërë… sa herë…
Ata, pra u thyen në mes nga gjithçka. Nga qyteti dhe njerëzit, nga nevojat, nga dashuria e tyre e pangopur, të pangopur për kohën e tyre të çmuar. Tashmë dukeshin të mbaruar. Dukeshin në mjerim të qetë, në mjerim universal. Ja pse ikën! Ata thoshin se e zgjodhën vetë mjerimin e tyre, të lumtur me emërimin vigjilentë, duke lanë ëndrrat të mbjella në një kopsht të egër dhe në një mal me gunga, mbuluar ashtu me një jorgan të modës së vjetër dhe duke braktisur intelektualisht pas ato netë të shijshme. Ata e kishin prishur si qenien, ashtu edhe vetë kohën. Ata menduan se duke u emëruar vigjilentë, do të ishin bashkë në parajsën e tyre. Ata ishin…
Vezët fërgëlluan në mënyrë të ngjashme me ato që në cipalin e gatimeve të Bllokut i quanin thashetheme, por të ndryshme, pasi ato binin thjesht në tiganin e vezëve të rrahura, pështjellë dhe shurdhuar nga zërat e tyre të yndyrshëm e të vetëpërfshirë në këtë histori. Diku u zemërua. Ai nuk donte që ajo errësirë e hidhur ta godiste përsëri dhe përsëri në një natë tjetër të vetmuar. I kishte premtuar vetes që të mos mendonte për Tinën, të shuhej si qiri nën kthetrat e ekzistencës së shurdhër dhe të zhdukej përgjithmonë. Kjo është ajo që ajo dëshironte - të kishte diçka përgjithmonë! Zhdukja me siguri do t'i jepte atij përjetësi. Shëtitja në katin përdhes të bllokut ishte vetëm e përkohshme. Vetëm pak, nuk jam i sigurt se sa, por ishte e përkohshme. Sigurisht që ishte e përkohshme! Në fund të shishes kishte edhe pak konjak „Skënderbeu“.
- E kisha për një aperitiv. – foli me vete. Pastaj i hodhi vezët e thyera në plehra:
- Sa shumë i urrej vezët e skuqura - i tha Diku Shenjtorit, që tashmë i përzihej mes asaj katrahure që kishin përplasur në mur duart e gardistit të sapoliruar - shoh që as ti nuk i miraton. Mënyra se si po më shikoje, më tërboi, unë me të vërtetë po kërkoja një duartrokitës.
Iu duk se Shenjtori doli nga muri dhe fap u ndodh ballë tij, pastaj ikur kapi një tufë qimesh nga mjekra e tij dhe si i zënë me faj shtoi:
- Çfarë duhet të bëj? Edhe unë duhet të arratisem!
Ai u ul i çaluar në grumbullin e rrobave dhe ndezi një cigare. Një mjegullnajë e ashpër mbuloi bebëzat e tij. Asgjë. Në këtë mënyrë ata sytë e ashpër nga muri e lodhën më shumë.
Tina, që po vishte veshjen e hollë të gjumit, iu afrua dhe i pëshpëriti në vesh. Shiko këtu poshtë, mbaje të paktën këtë si ikonë në mendjen tënde.
- Mund ta kesh të pikturuar në tru - tha ajo - të të mbrojë. Ai që të ka ngritur mendjen është Shenjtor, është i dashur Diku njësoj si ju, apo jo? Edhe atë e quajnë diku në ato zyra, ja ai Diku në murin e Vigjilencës. Pra e sheh se adashët duhet të mbështesin njëri-tjetrin. Dhe ajo e quajti dik atë…, e kështu Diku tashmë ishte mes vetë murit dhe vetë Vigjilencës që edhe pse e kishte ashtu nudo në krevat i dukej se ishte i vetmi frymor që kishte lindur pa fat. Sidoqoftë duhej të largohej…
Ata po largoheshin. Ishte një largim i tillë atëherë, saqë gjithçka ngjau sikur shpërtheu si një vullkan i tërbuar zemërimesh brenda Dikut. Këtu ka vetëm errësirë. Këtu shpirti, zemra, mendimet ikin përpara se të ikësh…
- Na quajnë adash? Unë të quaj vëlla, këtu nuk ka shpëtim o vëlla, edhe nëse ndahemi! Të gjitha janë lëngime. Dhe nuk duken se kuptohen.. Të gjitha lëngojnë tek ju. Derisa të mësoheni me to - do të ulërini pa zë, do të ulërini derisa të vdisni. Pastaj - përsëri e njëjta gjë. Dhe është e jotja përgjithmonë, por Tina e ndoqi nga pas, dhe ajo e drynosi në bodrumin e ndyrë, në mënyrë që ai të mos kishte mundësi të largohej. Për ta kapur atë nuk i duhej shumë lodhje ...Vetë ishte pjesë e Vigjilencës. Vigjilenca e saj jetonte më lart se të tjerët, jetonte gjithnjë në katin e dytë.
Diku i lodhur fërkoi sytë e tij të mbetur si dy pika në errësirën e bodrumit. Dhe kur i ke vetëm sytë në atë errësirë mendja nuk ka punë tjetër vetëm se të …, të bluaj atë që sytë dhe veshët kanë diktuar më parë.
Nesër? Nesër është e enjte. Sipas zhurmës që më ka mbetur në veshë, aty pas Vigjilencës duhej të vinte Mira, bashkëshortja e Gentit për të bërë seks. Ajo nuk mund të thoshte "h" sepse po i mbushej goja me pështymë dhe po fërshëllente kur e ravijëzonte atë germë. Pra, ishte një kërkim i pastër, apo jo? Asgjë speciale. Dhjetë minuta lëvizje në ajrin rutinë të bodrumit. Ai i ishte dorëzuar kësaj rutine. Sikur Mira të mos e kishte nënçmuar jetën e saj të humbur kaq pa shpresë dhe të mos kishte … me Gentin. Fëmija ka lindur me sindromën Doën. Jo dhe aq shumë mendime të tilla, por teksa ngeci pas në një grumbull dosjesh, Dikut iu duk një marrje mendsh. Nuk mjaftoi kjo, por sytë ia sollën sërrish para syve Shenjtorin dhe ai vazhdonte të përsëriste si një papagall:
- Kush është ai? Kush është ai? Kush …?
- Më lëkundet ky soj në një litar të gjatë, të trashë, mbi një varr - pëshpëriti në errësirën e strukur pas qepallave. Pastaj nuk e di përse bërtiti …
-Tinaaaaa? – Më dëgjon?
- Më pëlqen shumë që më lëkundet! Nga toka në qiell. Kur jam me ty, e kuptoj që ka... Sepse ti më rrotullon mes tyre dhe nuk ka rrezik të fundosem, më duket se vetëm fluturoj.
Tina nuk e kuptonte akoma pse ekzistonte thirrja e pasme e Dikut.
Por ai u largua. Që atëherë, toka dhe qielli janë shkëputur në mënyrë të pakthyeshme dhe ai është lëkundur përpara dhe mbrapa midis tyre, pa mundur ta njohë veten. Kush është ai? Kush është ai? Kush dreqin?
“Kush është ai?” pyeti me këmbëngulje Mira të bashkëngjiturin e saj, të enjten.
- Emri i tij është një shenjtor - papritur, dikush u përgjigj për veten e tij - një shenjt! A e kuptoni? Duke e parë, ju e dini se ai është një shenjt!
Çfarë duhet të bëj, ai, a… ?!
Zëri u kthye në një ulërimë.
- Shën - e shpalli solemnisht veten Shenjtor!
Nga jashtë, një errësirë aromatike, e shijshme hyri brenda në bodrum dhe Diku u përkul dhe ashtu me grushtin e lodhur u përplas pas derës. Një shirrit ajri tërkuzej si një shteg nga askund, dhe kapej diku atje, pas errësirës, për të thënë se tashmë kishte qetësinë e tij. Fundja ishte ikje nga errësira në errësirë, dhe vetëm atje ku nuk duhen më Shenjtorë.
