Enigma e zemres
Sonte ke një dhurratë!
Një mbrëmje të lirë nga hiqgjë e përditëshme
Dhe fët-e-fët fluturo
Si një dallëndyshe e gëzuar
Në ndonjë skut me pakëz dritë
ku të pret qerdhe e fshehtë e pranverës
e ngroftë e butë
Cicërro natyrshëm rrëfimin
Mbi fuqinë e pasionit të dashurisë
Mbi lëngatat që të bëri e jetës e marra stuhi
Dhe për ate që të dha misteri qiellor
E të rrëmbeu veç një njëri.
Sonte do bësh një aventurë
Se nuk ikën nga jeta pa te
E ta mëkatosh ndjenjën e zemrës
njerëzit do të ta gjykojnë me mendjën e ftoftë
Por zot i Madh ka për t´a falë dot.
Aventura!
Ky mëkat i ëmbël!
Ngushllim i rebelisë së ndjesisë së trazuar
Ti as që e do as që se do.
Është urdhër qiellor
Urdhër qiellor i prerë!
I ngjizur në lashtësi
Për të përkulur ty të gjorën
Zemrën e brishtë
Në bërjën jetë të tij.
Dhe lë të marrë fund
Si një dramë e fuqishme
Që druan me atë mbarimin
Por ai do ndodhë
Se, s’i bënë ndryshe…?
Veç të ndodhë!
E pas kësaj rend një shkretirë e tërë
Një hiqgjë e trishtë.
Sa syri s’ta zë!
