Edhe bora arratisej
- Prof Dr Fatmir Terziu
- Feb 16, 2021
- 1 min read

Edhe bora arratisej
Fatmir Terziu
Edhe bora arratisej
edhe bardhësia përdhosej…
Bora nuk mund të flinte në dy ngjyra
e zeza i vriste zogjtë mbi tela me gjëmba
e kuqja i tmerronte flokëzat e bardha nga brenda
nuk mund të shkruhej fati mbi të bardhë
e fejuara matanë brezit të butë priste një fjalë
me krahët e saj bashkoheshin malet
shkulnin flokët këndej e matanë
qenka arratisur një i dashuruar,
zyrat shpërndanin hatanë.
Bora habitej në rënien e saj të vështirësuar
ishte kjo rënie e lirë vallë?
Bora kishte ngrirë mbi shkallë
shembej fletëpalosur në sy stalagmiti i rrënduar[1]
këmbët kishin lënë gjurmë me gjak
prapa piramidës një lehje e tërbuar
a thua e kishim hak?
Bora nuk mund të binte mbi dy ngjyra
e zeza ngrysej mbi pranga
e kuqja zgjatej deri në zemër. Habitej natyra.
Lajmet binin si jarga
mbi sofrat ku bora bëhej palë me mjaft fytyra
qëndronte portreti me grushtin e fortë
bora nuk ngjyrosej me zor.
Flokëzat shkërrmoqen rreth syve
në kapjen e radhës vigjilente uniforme që fryhen
por asnjë nuk shënohej prej tyre
kur thuhej një bie e mijëra ngrihen
aty ku edhe dëbora përdhosej nga lehjet e qenve.
Nga vëllimi poetik „Mos hesht“ (1990)
[1] Një familje nga e tërë u arratis duke kaluar kufirin shqiptaro-jugosllav. Aratisja u bë në dëborë me një palë shkallë që paloseshin (shkallë bojaxhinjash), me të cilat u bë i mundur kalimi mbi klonin elektrik me tela me gjemba që mbronte kufirin nga ikjet dhe shkelësit. Ky lajm I habiti të gjithë sy-vigjilentët që kishin thënë se kufirin shqiptar nuk e kalonin as zogjtë.
Abedin Bajraktari
Poezi e shkëlqyeshme! Të bënë të kthesh kokën prapa në kohën e gjembave, në historinë e dhimbëshme! Të lumtë, Fatmir!