DY POEZI NGA MYSLIM MASKA
- Prof Dr Fatmir Terziu
- Mar 31, 2021
- 1 min read

DY POEZI NGA MYSLIM MASKA
Vajzës shqiptare që vdiq në spital
Pas një aksidenti automobilistik
ISHTE E BUKUR ISABELA…
Paska jeta plot çudira,
Të bën shpirtrrëmujë,
Thosh ndër ethe Isabela,
Tek dergjej sëmurë.
Ish e vogël Isabela,
E bukur pa fund….
Me lot yjesh qante Era,
S’bënte dot më shumë.
Ajo trembej, drithërohej,
Ndizej ndjenjë e shpirt.
S’e kuptonte se ç’po ndodhte,
Ishte apo s’ishte…
Befas e rrëmben një djalë,
Shkrihen këmbë e duar.
Puthen, digjen, ndizen flakë
Duke fluturuar…
Prindërit qanin, ajo qeshte
Tek u tundte dorën…
-Ç’bën, ku shkon moj Isabela?
Na e nxive botën…
Ish e vogël Isabela,
E bukur pa fund.
Kur nuk mundën yjet, era,
Ç’mund të bëja unë…
TRËNDAFILI
Në fillim iu thanë lulet,
Pastaj gjethet, degët,
Dhe më në fund rrënjët.
Dy metër katrorë shkretëtirë!
S’DIHET MIRË KUSH E THAU,
Njerëzit apo kohrat…
Pas dhjetra vitesh,
Një udhëtar shtrihet mbi të për t’u
Shlodhur;
Çuditërisht, në ëndërr
Pa kopshte me trëndafila…
I nderuar z. Leone! Eshte nder per mua qe nje poet, shkrimtar i talentuar dhe origjinal si Ju
me vlereson.
P. S. Piskama juaj: "Mos ma fyeni shkodren", me tronditi e me kujtoi te pa harruarin Babane tuaj...
NDERIM: Myslim Maska.
Urime miku im Mylim!
Shume i dashur mik! Te falnderoj per angazhimin, per vleresimin analitik, dashamires dhe teper serioz per poezite e mia. Te perqafoj me mall, Myslimi.
Edhe në këto dy poezi, si gjithnjë, po ajo mënyrë myslimiane proçedimi
poetiko-filozofik për të depërtuar sa më thellë në subkoshiencën dhe shpirtin e
njerëzores e jonjerëzores, që si magjistari e bën të pamundshmen në të mundshme,
irealen në reale, madje edhe dhimbjen në festë. Poezive ua shton vlerën dhe
spontaniteti, befasia e koloriti i pasur stilistikor.
Përgëzimet më të përzemërta i dashur mik, Kozmai.